Door toedoen van haar neef Robert Stonehill is inspecteur Helen Grace in de vrouwengevangenis Holloway belandt. Ze wordt ervan verdacht dat ze de moord op meerdere sm-meesters heeft gepleegd en de kans is levensgroot dat ze daar in de rechtszaak, die over een paar maanden volgt, schuldig wordt bevonden. Terwijl Helens trouwe collega Charlie Brooks het vuur uit haar sloffen loopt om die veroordeling te voorkomen, wordt er in Holloway een gevangene op gruwelijke wijze vermoord.
Achter de tralies
In Holloway heeft Helen als voormalig politie-inspecteur geen beste positie. Het grootste deel van de medegevangenen ziet haar als een grote bedreiging en daarom moet ze ogen in haar rug hebben om te voorkomen dat ze om het uur in een ander gevecht belandt.
Toch heeft Helen ook vriendschappen kunnen sluiten. Zo is er Jordi, een vriendelijke analfabetische prostituee en Babs, een zeventigjarige vrouw met levenslang. Het grootste gevaar komt van Rolstoel Annie, een wrede vrouw die iedereen achter de tralies van drugs voorziet, en haar ingehuurde spierbundel Alexis.
Lastige situaties ontstaan doorgaans door Lucy. Ze gaat als een man door het leven, maar omdat ze biologisch gezien nog steeds een vrouw is, moet ze haar/ zijn/ hun straf in Holloway uitzitten (gelieve door te strepen wat niet in het huidige woke-plaatje past, ik weet het inmiddels niet meer). Medegevangenen genieten ervan om haar op te naaien door haar zelfgekozen naam – Michael – niet te gebruiken, waardoor Lucy regelmatig tot een poepprotest overgaat. Helen is vaak de aangewezene om de resten daarvan op te ruimen.
“De uren na insluiting waren voor Helen de zwaarste, wanneer de afschuw van haar situatie voelbaar werd. Het leek onmogelijk en toch zat ze hier in Holloway: de gevangenis waar haar zus had gezeten nadat ze hun ouders had vermoord. Enkele levenslang gestraften konden zich Marianne nog herinneren en spraken waarderend over haar intelligentie en humor en iets minder waarderend over het geweld dat ze gebruikte. Haar zoon Robert Stonehill had drie mensen vermoord om Helen in de val te laten lopen en als gevolg daarvan bracht ze haar tijd nu door in het gezelschap van leugenaars, dieven en moordenaars.”
De politie van Hampshire
Rechercheur Sanderson werd door commissaris Jonathan Gardam tot inspecteur gepromoveerd zodra Helen in handboeien werd afgevoerd. De reputatie van de politie van Hampshire heeft een flinke deuk opgelopen na de onthulling dat ze een moordenaar in hun midden hadden, die vervolgens door de meedogenloze journaliste Emilia Garanita met smaak in de krant werd uitgemeten. Sanderson wacht de zware taak om die deuk weg te poetsen. En om Charlie Brooks in het gareel te houden.
Charlie is de enige die rotsvast in Helens onschuld gelooft, ondanks dat er geen greintje bewijs is dat Robert Stonehill in verband met de moorden brengt. Toch is Charlie erop gebrand om iedere steen in Southampton om te draaien totdat er wel een flintertje bewijs bovendrijft.
Charlie heeft nog steeds contact met Helen, ze gaat zo vaak mogelijk op bezoek in Holloway, maar die momenten zijn vaak zwaar omdat Charlie maar geen doorbraak kan vinden. Als er vervolgens een moord in de gevangenis wordt gepleegd, wordt Helens situatie steeds nijpender. Ze zou namelijk zomaar de volgende kunnen zijn.
Op zoek naar de moordenaar
Leah wordt op een ochtend dood in haar cel aangetroffen. Haar mond en ogen zijn met een kobaltblauwe draad dicht gestikt. Het is aan de Dienst Justitiële Inrichtingen om te achterhalen wie hier verantwoordelijk is, maar Helen zou Helen niet zijn als ze niet ook zelf op zoek naar de moordenaar zou gaan.
Leah had een levenslange straf voor de moord op een zwangere vrouw en daardoor was ze zo’n beetje de grootste verschoppeling binnen de hele gevangenis. Onder criminelen is het doden van een kind onvergefelijk en dus werd ze nog meer gehaat dan Helen.
In principe zou iedereen dus als potentiële moordenaar van Leah in aanmerking kunnen komen, aangezien zowat alle gevangenen een hartgrondige hekel aan haar hadden. Maar ook de bewakers, waaronder de agressieve Campbell, staan op Helens lijstje van verdachten. Als er in de daaropvolgende dagen nog twee vrouwen op dezelfde manier worden vermoord, durft geen enkele vrouw nog alleen in haar cel te zitten.
Geen format
M.J. Arlidge is zo’n beetje mijn hofleverancier met boeken over seriemoordenaars. In dit zesde deel over inspecteur Helen Grace wordt er ook weer lustig op los gemoord en opnieuw weet Arlidge me te verrassen. Niet alleen met plotwendingen en conclusies die ik totaal niet aan zag komen, maar ook door vooral niet in een bepaald format te belanden.
Overeenkomsten tussen de verschillende verhalen over Helen Grace zijn er genoeg. Er is altijd een seriemoordenaar, de moordenaar pleegt lugubere moorden, Helen Grace is de enige die de moordenaar na een stevige klopjacht kan pakken en de uitkomst is altijd onverwacht. Bovendien komen personages als Charlie Brooks, Sanderson en Emilia Garanita altijd terug.
Toch is geen enkele setting hetzelfde. De ene keer gaat het om een uitzonderlijke manier van moorden, dan ligt de nadruk weer op een brandstichter of ontvoerder en dit keer moet Helen Grace in de gevangenis in actie komen. Ik ben nu al benieuwd wat de volgende insteek van M.J. Arlidge gaat zijn.
Geen reacties