Na een mysterieuze proloog start dit verhaal met Manon Dijksgraaf, ze is rechercheur bij de districtsrecherche Noord- en Oost- Gelderland. Na een fijne onenightstand komt ze op het bureau aan en krijgt ze de zaak van de vermiste Emma van Duin op haar bordje. Emma is 18 jaar en na een scoutingkamp is ze niet meer teruggekomen in het fasehuis waar ze woont – een woongroep waar kinderen onder begeleiding zelfstandig leren wonen. Manon zet direct haar tanden in deze vermissingszaak, maar die blijkt al snel een heel stuk ingewikkelder en ingrijpender te zijn dan ze had gedacht.
Paula
Synchroon aan de verhaallijn van Manon die met de vermissingszaak van Emma bezig is, wordt ook het verhaal van Paula verteld. Ze is een succesvolle HR-manager, haar man Frederik is klinisch geneticus. Hun twee kinderen zitten op een internationale school waardoor ze alleen in het weekend bij hen thuis zijn.
Het was een bewuste keuze om de kinderen naar een internaat te sturen zodat Frederik en Paula zich op hun carrières konden focussen, maar Paula begint steeds meer te twijfelen of dit wel zo’n goede beslissing is geweest. Ze is doodmoe, staat stijf van de spanning en mist haar kinderen. Daarbij vertoont haar relatie met Frederik ook de nodige scheuren, hij neemt haar moeilijkheden en twijfels niet serieus en bovendien lijkt hij ook geheimen voor Paula te hebben.
Terwijl Manon erachter komt dat de man met wie ze een onenightstand had de nieuwe openbaar aanklager is, nemen de spanningen tussen Paula en Frederik langzaam toe.
Wat is er in het Veluwemeer gebeurd?
Op het bureau willen ze dat Manon meer tijd aan een drugszaak besteedt dan aan de vermissing van Emma. Ze denken dat Emma zelf weg is gelopen en vanzelf wel weer opduikt, ze komt immers niet bepaald uit een stabiel gezin. Toch zit het Manon niet lekker en schraapt ze losse uurtjes bij elkaar om zoveel mogelijk aan die vreemde vermissing te besteden.
“Ze wilde Thijs niet vertellen wat er vroeger gebeurd was in het Veluwemeer. Nog niet. Maar het zwijgen zorgde er wel voor dat ze steeds van die rottige nachtmerries had. En de zaak van Emma, natuurlijk, die had alles weer opgerakeld. Ze hoorde de badkamerdeur opengaan. Thijs kwam bij haar onder de douche staan.”
Het is overduidelijk dat Manon in het verleden het nodige heeft meegemaakt, maar meer dan een paar suggesties kom je tijdens het lezen van dit boek niet te weten. Dat is op zich jammer, want ik heb het eerste deel niet gelezen omdat ik niet door had dat er een eerder boek over Manon Dijkgraaf was verschenen. Dit gegeven geeft hoe dan ook wel een extra dimensie aan het verhaal, deze rechercheur is meer dan een eendimensionale dame die een verdwijning wil oplossen.
De climax in de Duitse bossen
Het is een beetje afgezaagd, een vrouwelijke hoofdpersoon introduceren die in het begin van het verhaal ontdekt dat de onenightstand van de vorige nacht met een nieuwe collega is geweest. We hebben allemaal ooit de eerste aflevering van Grey’s Anatomy gezien, toen was het een vernieuwende manier om meteen spanningen tussen belangrijke personages in het leven te roepen. Dat is het inmiddels al lang niet meer.
Maar goed, het verhaal van Paula en het vertelperspectief van een onbekend persoon boeien dermate dat die slappe introductie vrij snel is vergeten. Die verschillende verhaallijnen creëren namelijk een onderhuidse spanning, je wilt weten wat die personages in het verhaal doen en in hoeverre die bij het hoofdverhaal horen.
Tegen het einde, als de climax in de Duitse bossen eenmaal losbarst, is de spanning om te snijden. Op dat punt ging mijn leestempo flink omhoog om zo snel mogelijk te kunnen lezen hoe dit allemaal af zou lopen. Al met al heb ik me met dit boek prima vermaakt!
Geen reacties