Het is net voor middernacht als een vermoeide vertegenwoordiger over de Toscaanse Maremmanaweg naar huis rijdt. Hij is halverwege de kronkelweg tussen het Meer van Bolsena en de zee wanneer hij een naakt kind schreeuwend door de berm ziet rennen. Het is de 11-jarige Fosco Agnelli die een dag eerder uit het vlakbij gelegen dorpje Sorano verdween. Hij is een probleemkind met kwajongensstreken die op het eerste oog waarschijnlijk is weggelopen, toch vertrouwt de lokale inspecteur Blasi de zaak niet en haalt Valentina Medici van de SCO erbij. Het is het startschot van een bloedstollend verhaal vol ondenkbare gruwelijkheden.
De man met lang wit haar
Hoofdinspecteur Valentina Medici werkt al jaren bij de prestigieuze centrale operationele dienst van de Italiaanse Staatspolitie, de SCO. In eerste instantie denkt ze dat haar betrokkenheid bij de zaak Fosco Agnelli een eenmalige formaliteit is, maar daar komt al snel verandering in.
Fosco vertelt namelijk dat hij door een man met lang wit haar is ontvoerd. Dat hij in een groen busje naar een afgelegen stal is gebracht en dat er nog een jongen was. Een jongen die waarschijnlijk al dood was toen Fosco door die man van straat werd geplukt.
Valentina is amper met haar onderzoek rond de verdwijning van Fosco begonnen als er opnieuw een jongen verdwijnt. Dit keer gaat het om de 12-jarige Andrea Venturi in Volterra. Ze denkt direct aan een samenhang tussen de verdwijning van deze twee kinderen, maar de enige die haar gelooft is Fabio Costa, de politie-inspecteur van Volterra. Costa was ooit een rijzende ster binnen de SCO, maar door een vreselijke misstap zit hij nu in een piepklein politiebureau in een stoffig dorpje weggestopt.
In het duistere wespennest
Al snel vormen Valentina en Fabio een team waarbij ze zich steeds dieper in het duistere wespennest van de ontvoerde jongens begeven. Hier staan ze nagenoeg volledig alleen in, want hun meerderen zien geen heil in de zaak. Toch zetten ze door en pellen steeds meer lagen van het mysterie af.
“’Ik weet het niet Roberta. Eerlijk gezegd weet ik het niet meer.’
En dat was wederom waar. Valentina voelde zich ineens lamlendig en hopeloos en ze haatte die kant van haar karakter. Ze had doorzettingsvermogen genoeg, maar ze bleef zich ontoereikend voelen. Hoeveel vooruitgang ze ook boekte, ze had altijd het gevoel dat elk foutje dat hen op achterstand zette, haar schuld was. Ze was doodsbenauwd dat ze niet tegen de taak was opgewassen. En vooral dat iemand dat zou merken.
Daarom kon ze Fabio zo goed gebruiken. Had ze hem nodig.”
Nagelbijtend spannend
Er zijn twee aspecten die ik aan dit verhaal wat vond rammelen. Allereerst vond ik het personage van Valentina Medici erg plat. Ze wordt neergezet als een ambitieuze jonge vrouw die leeft voor haar werk en verder worden er wel erg weinig woorden aan haar achtergrond gewijd. Hierdoor wordt Fabio Costa met afstand het meest interessante karakter in het verhaal, maar misschien was dat precies wat Marco De Franchi voor ogen had. Er valt wel wat voor een dergelijke opzet te zeggen.
Het tweede aspect waar ik het niet helemaal mee eens was is het einde. In de laatste hoofdstukken wordt de spanning steeds verder opgevoerd en de laatste bladzijdes vond ik vrij abrupt. Het is alsof de auteur er nog niet zeker van is of er een opening voor een vervolg moet komen en dat hij die optie daardoor in het midden laat gangen. Nu deze kanttekeningen uit de weg zijn, heb ik alle ruimte om te vermelden dat dit boek me tot het uiterste puntje van mijn stoel bracht. Het plot is erg origineel en onverwacht, het verhaal zit naadloos in elkaar en het is zowel nagelbijtend spannend als gruwelijk. Of Marco De Franchi er nu voor kiest om een vervolg te schrijven of voor een compleet nieuwe insteek gaat, ik sta te popelen om het te lezen.
Geen reacties