De eigengereide Ruby Sprackling is van de aardbodem verdwenen. Nu is dat op zich niet zo heel verwonderlijk, want deze koppige dame had geen goede band met haar ouders. Toch maakt haar moeder zich ernstige zorgen, ondanks dat Ruby nog steeds zo nu en dan een post via Twitter de wereld instuurt. Die zorgen blijken helemaal terecht te zijn, want haar dochter is in een koude, donkere kelder opgesloten. Het is haar ontvoerder die de Twitterberichten via haar telefoon verstuurd en hij heeft ook telefoons van andere vrouwen liggen.
Doodgehongerd
Niet lang na de verdwijning van Ruby Sprackling wordt inspecteur Helen Grace opgeroepen, op het strand is het lichaam van een jonge vrouw gevonden. Haar maag is gekrompen tot de grootte van een sinaasappel, haar botten zijn verzwakt en in haar spijsverteringsstelsel zijn sporen van hout, katoen en zelfs metaal gevonden. Het is duidelijk dat ze is doodgehongerd.
Ze heeft waarschijnlijk twee tot vier jaar verborgen onder het zand van het strand gelegen, toch had niemand haar als vermist opgegeven. Niemand had door dat ze dood was, omdat haar naasten nog steeds berichten van haar kregen. Die waren kort en onpersoonlijk, maar er was geen reden om aan te nemen dat die niet van haar waren.
Het is aan Helen Grace om uit te zoeken wat er met deze graatmagere dode vrouw is gebeurd. En waarom.
Behoefte aan wat anders
Na twee delen met seriemoordenaars die voor gruwelijke misdaden zorgden had M.J. Arlidge kennelijk behoefte aan wat anders. Deze keer komt hij met een ontvoerder op de proppen die het op jonge vrouwen met lang zwart haar en blauwe ogen heeft voorzien. En daar heeft deze mysterieuze man een erg lugubere reden voor.
Al vrij snel worden er twee verdachten in het verhaal opgevoerd. Ze lijken allebei heel geschikt voor de rol van ontvoerder en moordenaar van de vrouw op het strand en verantwoordelijk voor de verdwijning van Ruby Sprackling. Toch klopt het niet helemaal. Het is te makkelijk, te voor de hand liggend.
Arlidge mag dan wel zin in wat anders hebben gehad, als vaste lezer van zijn boeken verwacht ik heel wat anders dan dat de eerst mogelijke verdachten ook de daadwerkelijke daders zijn. Hij heeft een reputatie op het gebied van verrassingen die je niet aan ziet komen, dus zoiets wordt gewoonweg niet geaccepteerd.
Onderhuidse strijd
Toch was het voor mij niet de verdwijning van Ruby of de dode vrouw op het strand die de boventoon in dit verhaal vormden toen ik dit boek las. Het spannendste vond ik de onderhuidse strijd tussen Helen Grace en hoofdinspecteur Ceri Harwood. Deze twee sterke vrouwen komen lijnrecht tegenover elkaar te staan en daar springen de vonken pas echt vanaf.
Sinds Helen Grace tot twee keer toe een beruchte seriemoordenaar heeft weten te pakken, heeft ze in Southampton en omstreken een ware heldinnenstatus aangemeten gekregen. Helen voelt zich daar erg opgelaten bij terwijl Ceri Harwoord haar jaloezie nauwelijks onder stoelen of banken kan steken. Ze trekt alles uit de kast om zich uit de schaduw van haar ondergeschikte uit te worstelen.
“Op het bureau had Harwood zich onberispelijk gedragen. Ze had Helen een schouderklopje gegeven, had haar gefeliciteerd met haar officiële eervolle vermelding en had ervoor gezorgd dat ze over alle middelen beschikte die ze nodig had. Haar succes strekte uiteindelijk ook Harwoord tot eer, maar dat stemde haar niet echt milder. Ze kon de vernietigende woorden niet vergeten die Helen had gesproken toen ze tijdens het onderzoek naar Ella Matthews als kemphanen tegenover elkaar waren komen te staan. Woedend om wat zij zag als Harwoords pogingen om haar uit het korps te verdrijven, had Helen haar weggezet als een veredelde politicus, niet geschikt om een politiepenning te dragen. Helen had zich daarna nooit meer over de ruzie gesproken, maar Harwoord herinnerde zich die woordelijk.”
Er wordt nog meer figuurlijk geknokt
Tegelijkertijd heeft rechercheur Sanderson met een wel erg ambitieuze collega te maken. De nieuwe rechercheur Lucas doet haar best om de meer ervaren rechercheur Sanderson de loef af te steken, maar dat laat Sanderson niet over haar kant gaan. En zo zijn er nog twee vrouwen die met uitgestoken klauwen om de eerste plek knokken.
Met al die haat en nijd krijgt de journaliste Emilia Garanita dit keer een vriendelijkere rol toebedeeld. Ze krijgt door aandacht voor haar achtergrond wat meer inhoud en weet verrassend genoeg een heel boek lang geen bloed onder de nagels van Helen Grace uit te peuteren. Dat is maar goed ook, want nog meer vrouwelijke druktemakers had dit verhaal niet kunnen hebben.
Tussen al deze verhulde ruzietjes door beweegt de betreurenswaardige brigadier Lloyd. Als verdwaasde man wil hij een graantje van al deze ambitie meepikken, maar dat valt niet mee.
Minder boeiend en bloedstollend
Natuurlijk is het einde van het boek niet voor de hand liggend en is er het nodige spektakel. Toch houd ik aan dit verhaal het gevoel over dat het een soort tussendeel is. Een veredelde pauze waarin de vaste personages wat meer uitgediept worden.
Het was een prima thriller, maar wel minder boeiend en bloedstollend, waardoor ik het lang niet zo snel verslond als de twee voorgaande delen. Wat mij betreft houdt Arlidge het vanaf nu weer gewoon bij angstaanjagende seriemoordenaars die in een razend tempo voor een aanzienlijke stapel lijken zorgen. Dat gaat hem uiteindelijk het beste af.
Geen reacties