Inspecteur Helen Grace is met haar één meter tachtig, leren motorkleding en ongenaakbare houding het toonbeeld van ambitie en energie. Ze komt nooit te laat, heeft nooit een kater, is nooit ziek. Al haar collega’s bewonderen haar voor haar vastberadenheid, toewijding en inzicht. Maar als Helen met een meedogenloze seriemoordenaar te maken krijgt, blijkt ze uiteindelijk toch een stuk kwetsbaarder te zijn dan iemand ooit had kunnen vermoeden.
Ik was deze serie uit het oog verloren
Natuurlijk had ik al eerder boeken over de legendarische Helen Grace gelezen. Je moest onder een steen geleefd hebben om deze absolute bestsellers te kunnen missen. Ik had jaren geleden dit boek al gelezen, gevolgd door een stuk of zeven vervolgen en heb er van gesmuld. Ieder deel vond ik even geweldig.
Er zijn alleen zo vreselijk veel fantastische boeken dat ik deze serie op een bepaald moment uit het oog verloor. Toen ik bedacht dat ik weer een nieuw deel over Helen Grace wilde gaan lezen, was ik zoveel informatie uit de voorgaande boeken vergeten dat ik gewoon weer bij het eerste deel wilde beginnen. Zo kon ik de hele reeks tot het meest recente boek opnieuw beleven.
En zo geschiedde. Ondanks dat ik de clou van dit boek nog wist omdat het zoveel indruk op me had gemaakt, heb ik er opnieuw van genoten. En dat komt vooral door het personage Helen Grace.
The Iron Lady
Helen Grace mag dan wel in ieder opzicht perfect lijken, ze heeft ook een groot geheim. Een uitlaatklep waardoor ze de akelige schimmen uit haar verleden op afstand kan houden. Dit maakt haar zo kwetsbaar en levensecht dat het in mijn ogen onmogelijk is om niet direct van haar te houden.
“Een gemiddeld leven kent talloze momenten waarop je moet beslissen of je je blootgeeft of diep wegkruipt. In de liefde, op het werk, bij je familie, met vrienden; er zijn momenten waarop je moet beslissen of je bereid bent je ware zelf te onthullen.
Helen had zich doelbewust tot een raadsel gemaakt. Ze had een dik pantser dat ze aan de wereld presenteerde en dat maakte haar tot wie ze was: hard, veerkrachtig, niet in staat tot twijfel of spijt. Ze wist dat dat verre van de waarheid was, maar het was verbazingwekkend hoeveel mensen het geloofden. We twijfelen altijd meer aan onszelf dan aan anderen en de meeste van haar collega’s en incidentele minnaars leken te geloven in het beeld van een harde, toegewijde carrièrevrouw die zich door niets liet choqueren, bang maken of intimideren. Hoe langer ze dat beeld in stand hield, hoe meer mensen het geloofden. Vooral de lagere rangen hadden het idee dat ze uit een andere wereld kwam.”
De meest gruwelijke seriemoordenaar ooit
Ik heb aardig wat boeken over seriemoordenaars gelezen, maar de sadist in Iene Miene Mutte van M.J. Arlidge spant wat mij betreft de kroon. De moordenaar vermoord in principe namelijk helemaal niemand. Er worden telkens twee mensen ontvoerd en zij worden samen opgesloten. Zonder eten en zonder drinken, maar wel met een pistool met één enkele kogel. De deur van hun gevangenis gaat pas open als een van de twee slachtoffers met dat pistool is doodgeschoten.
Het zijn geliefden die samen gevangen worden gezet, maar ook collega’s en een moeder en dochter. In alle gevallen wordt er dagenlang radeloos gehoopt op bevrijding, maar uiteindelijk wordt dat pistool steeds verleidelijker. Als de kogel eenmaal is gebruikt is er eindelijk weer vrijheid, maar het moge duidelijk zijn dat degene die deze hel overleeft nooit meer hetzelfde is.
Het is aan inspecteur Helen Grace en haar team om de aanstichter van deze gruwelijke daden te pakken, maar dat blijkt een aardige opgave te zijn. Totdat er opeens een verband tussen alle slachtoffers ontstaat…
Kleurrijke karakters
Helen Grace wordt in haar werk bijgestaan door een aantal kleurrijke karakters. Zo zijn er politieman Mark Fuller, een getroebleerde man die sinds zijn echtscheiding veel te veel drinkt en haar ijverige assistente Charlie Brooks. Maar natuurlijk heeft Helen ook een kwelgeest, dat is de schaamteloze journaliste Emilia Garanita. Zij is het type dat bij slachtoffers van misdrijven die haar niet te woord willen staan ongepaste vragen door hun brievenbus schreeuwt.
Als je als lezer uiteindelijk ontdekt wie de dader is, is dat een behoorlijke schok. Ik had het de eerste keer in ieder geval absoluut niet aan zien komen. Toch is de uitkomst niet meer dan logisch. M.J. Arlidge heeft door het verhaal heen verschillende aanwijzingen gegeven, maar die vallen pas op hun plaats als je het verhaal helemaal uit hebt.
Zelfs toen ik dit boek voor de tweede keer las, wetende wat de identiteit van de moordenaar was, vond ik het indrukwekkend hoe slim het verhaal in elkaar zat. Toch zou ik er heel wat voor over hebben om dit verhaal weer voor de eerste keer te kunnen lezen!
Geen reacties