Hazel Smit is freelance profiler en wordt door de Londense politie ingehuurd om te ondersteunen bij de zoektocht naar de moordenaar van een jonge vrouw. Deze zaak is een behoorlijke uitdaging, want er was zoveel afval op de plaats delict gegooid dat het nagenoeg onmogelijk is om eventueel DNA van de dader te onderscheiden. Deze moord laat alleen wel een belletje bij Hazel rinkelen, het doet haar denken aan een vergelijkbare zaak waarbij de meedogenloze advocaat Julius Bell de verdachte verdedigde. Maar daarmee begeeft Hazel zich wel in een groot wespennest.
Julius Bell
De vermoorde vrouw heet Rachel en ze was getrouwd met Mark, samen hadden ze een ogenschijnlijk perfect leven. Toch eindigt Rachel met meerdere messteken en een schotwond in het hoofd onder een berg afval in haar eigen huis.
Het is dat afval dat ervoor zorgt dat Hazel een connectie legt met een moord van een jaar geleden. Er was eerder een man vermoord en vervolgens op eenzelfde manier onder rommel begraven. De verdachte was de 18-jarige Jason Russo, maar zijn advocaat Julius Bell zorgde ervoor dat hij werd vrijgesproken.
Hazel neemt contact met Julius Bell op in de hoop dat hij de informatie van deze oudere zaak met haar wil delen, maar dat ziet de strafrechtadvocaat in eerste instantie helemaal niet zitten. Hij heeft zo zijn eigen redenen om heel ver uit de buurt van deze zaak te blijven. Toch wil hij haar uiteindelijk helpen, maar dan op wel één voorwaarde: hij wil bij de zaak betrokken blijven.
Driehoeksverhouding
Hazel scharrelt wat met politie-inspecteur Adam Palmer, maar dat wil ze niet te serieus laten worden. Er is een reden waarom Hazel hem niet te dichtbij wil laten komen, maar dat blijft volledig onderbelicht. Het moge duidelijk zijn dat ze haar relatie met Adam niet serieus neemt. Terwijl er opnieuw een getrouwde vrouw wordt vermoord en daarna met vuilnis wordt bedekt, ontstaat er namelijk ook een verhouding tussen Hazel en Julius.
“De buitenlucht was fris en als je goed keek kon je zelfs een paar sterren zien die over het algemeen geheel schuilgingen achter afvalstoffen en luchtvervuiling. Ik reed Hazel naar Oost-Londen en terwijl we haar trap op liepen maakte ik mezelf wijs dat ze geheel uit eigen wil gevraagd had of ik koffie wilde, en dat ik haar daar niet in gemanipuleerd had. Ik wist ergens wel dat dat niet helemaal waar was, maar aan de andere kant leken normale mensen elkaar ook te bespelen als het aankwam op het wel of niet seks met elkaar hebben, en ik wilde veel te graag. Mijn interesse in Hazel was ergens in het midden van de avond omgeslagen in lust, en ik vond het inmiddels moeilijk om aan iets anders te denken dan Hazel helemaal voor mezelf te hebben, naakt en met haar handen boven haar hoofd gebonden met mijn stropdas.”
Uiteindelijk is er sprake van een soort driehoeksverhouding tussen Adam, Hazel en Julius en deze krijgt al snel de hoofdrol van het verhaal. Hoewel de moorden hiermee naar de achtergrond verdwijnen, is het duidelijk dat zowel Adam als Julius geheimen hebben en dat die geheimen naar de moordenaar zullen leiden.
Wisselende vertelperspectieven
Het valt me al na een paar bladzijdes op dat Dana Smit een erg fijne schrijfstijl heeft. Ik zou het omschrijven als no-nonsense, nuchter en erg raak, bovendien heeft ze weinig woorden nodig om een scene te beschrijven. Ondanks het feit dat ze al dik 10 jaar in Londen woont is haar Nederlands dus alles behalve verwaterd.
Het vertelperspectief wisselt in het verhaal tussen Hazel en Julius. Het begint bij Hazel en omdat zij in die eerste hoofdstukken de kwestie van spitsvondig commentaar voorziet, ben ik al snel dol op haar.
Het oogpunt van Julius vind ik stukken minder interessant. Hij is gewiekst, manipulatief en vreselijk koelbloedig. Hij heeft een aan- en uitknop voor emoties en in de meeste gevallen is de uitknop ingedrukt. Door de wisselingen tussen Hazel en Julius lijkt het enigszins op een strijd waarin goed en kwaad met elkaar wedijveren.
Traag en stroperig
Die wisselende vertelperspectieven zijn an sich best interessant. Als lezer beschouw je het verhaal hierdoor zowel vanuit het oogpunt van Hazel als dat van Julius. Maar omdat een gebeurtenis eerst door Hazel wordt verteld en vervolgens ook nog eens door Julius, is dit een enorme vertraging.
Het is alsof je telkens twee stappen vooruit zet en dan weer een stap terug moet zetten om die stap nog eens opnieuw te beleven. Het verhaal ontvouwt zich hierdoor als dikke stroop.
Door een aantal ongeloofwaardige gebeurtenissen is dit boek in mijn ogen een rommelig, voorspelbaar verhaal met weinig diepgang. Ondanks de fijne schrijfstijl sta ik dan ook niet te springen om aan het aangekondigde vervolg te beginnen.
Geen reacties