William is een hele gewone jongen van twaalf jaar oud in een klein dorpje in Noorwegen. Nou ja, gewoon… Hij is wel bizar goed in het kraken van codes. Wanneer er in het Wetenschapsmuseum een speciale tentoonstelling met een onmogelijk te kraken code wordt georganiseerd, kan William zich niet inhouden. Ondanks dat zijn ouders het hem ten strengste hebben verboden, moet en zal hij proberen om die code te achterhalen! Maar zodra hij de cilinder met de onmogelijke code in zijn handen heeft, ontstaat er een enorme chaos en moet William uiteindelijk rennen voor zijn leven.
Een vlucht van Engeland naar Noorwegen
Williams ouders willen niet dat hij zich met codes bezig houdt. Waarom dat zo is, weet hij niet. Zijn vader en moeder schieten altijd volledig in de stress wanneer hij het over het kraken van codes heeft. Ze hebben hem dan ook meerdere keren ronduit verboden om überhaupt maar naar die onmogelijke code in het Wetenschapsmuseum te kijken.
Heeft het iets te maken met het feit dat William en zijn ouders acht jaar eerder halsoverkop vanuit Engeland naar een slaperig plaatsje in Noorwegen zijn verhuisd? Komt dat omdat zijn opa, die ook ongelofelijk goed in het kraken van codes was, rond diezelfde tijd spoorloos is verdwenen? Het zijn allemaal vragen waar William maar geen antwoord op krijgt.
Het enige wat William weet, is dat zijn leven opeens in een bloedstollende achtbaan verandert zodra hij die verboden tentoonstelling toch stiekem bezoekt.
Het Instituut voor Posthumaan Onderzoek
William wordt hierna in het diepste geheim in een privévliegtuig naar Engeland gevlogen en naar het ‘Instituut voor Posthumaan Onderzoek’ gebracht. Dit blijkt een hypermodern onderzoeksinstituut te zijn waar ook een kleine school voor bijzonder getalenteerde kinderen in huist. William kijkt er zijn ogen uit, het is alsof hij in een hele andere wereld is beland. Eentje vol met grappige robots, pratende deurklinken, racende trappen en doodenge planten.
“William begon te lopen, maar stopte weer toen hij een vierkanten metalen kistje op dunne beentjes de trap af zag trippelen. Toen het metalen kistje de onderste trede bereikte, maakte hij rechtsomkeert en begon de trap weer op te lopen.
‘Wat is dat?’ vroeg William
‘Een trap-o-bot,’ antwoordde Butler ongeïnteresseerd.
‘Waar dient die voor?’ vroeg William.
‘Hij loopt trappen op,’ antwoordde Butler. ‘Kom, we hebben niet de hele dag de tijd.
‘Maar wat heeft dat voor zin, een robot die alleen maar kan traplopen? Vroeg William terwijl hij Butler probeerde bij te houden in de lange gang.
‘Dit is een onderzoeksinstituut. De meeste dingen hebben hier een experimenteel karakter. En zijn vaak totaal onbruikbaar.’”
Op dit instituut komt William erachter wat luridium is: een intelligent metaal dat uit minuscule computertjes ter grootte van atomen bestaat. Het kan worden geprogrammeerd om van vorm te wisselen en wat dan ook te worden, zelfs menselijke hersenen. Het is fascinerend materiaal, maar ook levensgevaarlijk als het in de verkeerde handen terecht komt.
Lekker spannend avontuur
Het verhaal is heerlijk vlot geschreven en behalve dat de actie van de pagina’s spat, zit het ook nog eens vol met humor. Ik vond het plot vol technische hoogstandjes ontzettend origineel, het deed me ergens aan Harry Potter denken; ook daar belandt een jongen in een hele andere omgeving die voorheen volledig onbekend was en moet vervolgens de wereld redden door een kwaadaardige man te verslaan.
Qua niveau kan dit boek alleen niet aan Harry Potter tippen, er zit aanzienlijk minder diepgang in het verhaal en er zijn ook aardig wat losse eindjes. Zo is totaal onduidelijk waar de ouders van William zijn als hij naar het Instituut wordt gebracht, om maar iets te noemen. Al met al hebben zowel mijn zoon als ik van dit spannende avontuur genoten, we kunnen niet wachten om de twee volgende delen ook te gaan lezen!
Geen reacties