Tara Linders werkt als journaliste bij het noodlijdende dagblad De Dageraad. Wanneer ze van hoofdredacteur Benno de opdracht krijgt om voor twee weken naar Aruba te gaan voor een uitgebreide reportage over het Caribische gebied, is dat dan ook op zijn zachtst gezegd opmerkelijk. Als blijkt dat het om een goed betaalde advertentiecampagne gaat verklaart dat veel, maar daarmee is Tara ook meteen een stuk minder enthousiast. Ze heeft helemaal geen zin om een lovend reclameverhaal te schrijven. Gezien de enorme beerput die ze ter plaatse opentrekt blijkt dat uiteindelijk ook bijzonder moeilijk te zijn.
Diego Martinez
Tara’s collega Diego Martinez is maar wat jaloers op de klus die zij heeft gekregen. Hij werkt al een stuk langer bij De Dageraad en zou er een moord voor doen om weer eens een keer als ‘echte journalist’ te kunnen werken. De laatste jaren zat er niet meer in dan stukjes vanachter zijn bureau tikken, zelfs een lokaal interview was zeldzaam omdat daar teveel tijd in ging zitten.
Tara Linders is ook een behoorlijk opvallend type. Diego vindt dat ze een uitstekend journaliste is, maar ze maakt wel altijd een enorme puinhoop van haar bureau. Het lijkt hem onmogelijk om tussen die stapels papieren, pakjes sigaretten en bokshandschoenen te werken. Bovendien draagt ze bijna altijd zwarte kleding met legerkistjes en heeft ze kort rood haar. Hoe dan ook, Diego is de eigenzinnige Tara inmiddels wel erg gaan waarderen.
Tara maakt intussen van de nood een deugd door haar opdracht op Aruba te combineren met een bezoek aan haar oude vriendin Marieke. Zij woont daar al een paar jaar en al die tijd heeft Tara haar niet meer gezien. Eenmaal ter plaatse blijkt dat Marieke behoorlijk in de problemen zit, voor haar is Aruba al lang geen ‘one happy island’ meer.
Een meedogenloos crimineel wereldje
Via haar vriendin Marieke en de conciërge van haar appartementencomplex raakt Tara verstrikt in een meedogenloos crimineel wereldje, waarbij ze de hulp van Diego al snel heel hard nodig heeft.
“Hij liep zijn derde ronde langs de zwanenvijver, toen zijn telefoon rinkelde. Het was Benno. Hij klikte hem weg en controleerde in zijn inbox of Tara al van zich had laten horen. Haar laatste bericht was van meer dan een dag geleden. Ze belde niet, terwijl ze hadden afgesproken elkaar elke dag te spreken, en op zijn laatste bericht had ze ook nog steeds niet gereageerd. Zijn verstand zei hem dat zijn collega zich prima kon redden, maar ergens voelde het niet goed. Op zijn horloge zag hij dat het nog vroeg was op Aruba. Tara zou misschien niet wakker zijn, maar dat kon hem niet schelen. Hij parkeerde de kinderwagen naast een bankje en drukte de sneltoets voor Tara in. Na een paar tellen klonk de mededeling dat ‘deze telefoon niet in gebruik’ was. Geërgerd stak Diego de telefoon in zijn zak, om hem er gelijk weer uit te halen. Hij herlas Tara’s laatste bericht en zocht op internet het telefoonnummer op van het San Lucia-motel. Het duurde even voor er opgenomen werd.”
Erg ongeloofwaardig
Paradijsvogels is het eerste deel van een serie over het journalisten duo Diego Martinez en Tara Linders, maar heel eerlijk gezegd trekt dit boek me niet over de streep om ook de drie vervolgdelen te lezen. Zowel de personages (met de tegenstrijdige Tara Linders voorop) als de verhaallijn zijn namelijk erg ongeloofwaardig.
Het komt traag op gang en er wordt van alles tevoorschijn getoverd om spanning op te wekken, maar hierdoor gaat het verhaal alleen nog maar harder rammelen. De rommelige climax doet een nog verdere afbreuk aan het geheel.
Al met al leest het boek desondanks lekker weg en is het door de zomerse setting prima geschikt voor een loom dagje aan het strand. Ik had er zelf na het lezen van Camping Oosthoek alleen meer van verwacht.
Geen reacties