Diana krijgt de schrik van haar leven als er midden in de nacht een deurwaarder en rechercheur voor haar deur staan. Er is beslag op haar huis gelegd en ze moet met haar drie kinderen vertrekken. Haar man John, die kennelijk wist dat dit eraan zat te komen en dat goed verborgen heeft gehouden, is spoorloos verdwenen. Meer dan wat kleding en toiletspullen mag ze niet meenemen, want ook de volledige inboedel is niet langer haar eigendom. Ze staat zonder een rode cent op straat.
Bad boy John de Visser
Diana ziet het niet zitten om bij haar ouders aan te kloppen. Haar band met deze deftige meneer en mevrouw van Assendelft op landgoed De Burcht is behoorlijk gebrouilleerd sinds ze ervoor koos om met ‘bad boy’ John de Visser te trouwen. Hij is namelijk niet alleen op een woonwagenkamp opgegroeid, hij had ook nog eens een familie met een voorkeur voor criminele praktijken. Iets waar John zelf – naast zijn werk als aannemer – ook niet vies van is.
Met haar vader heeft Diana gedurende de jaren nog wel enigszins contact gehouden, maar haar adellijke moeder kan haar niet meer luchten of zien. Ze heeft zelfs haar kleinkinderen nog nooit gezien.
Ze piekert er dus niet over om hen om tijdelijk onderdak te vragen. Maar als blijkt dat John is ontvoerd en dat ze miljoenen aan losgeld moet betalen om hem terug te krijgen, neemt ze toch schoorvoetend contact op met haar vader. En dat komt haar duur te staan.
Geen cent te makken
In eerste instantie vlucht Diana met haar kinderen naar een hotel, dat is alleen van korte duur. Al haar bankrekeningen zijn leeg en credit cards zijn geblokkeerd. Met behulp van een man bij wie ze spontaan haar hart uitstort als ze haar kinderen van haar laatste cash bij een friettent laat eten, komt ze in Brabant op Camping Oosthoek terecht.
Die camping is geen hele frisse bedoening, zowel letterlijk als figuurlijk niet. Het is een behoorlijk verlopen boel.
“Hij volgde het hoofdpad dat aan beide zijden begrensd werd door grasvelden vol caravans en tenten, soms in geordende rijen, soms schijnbaar lukraak neergeplant. De meeste veldjes na het hoofdgebouw zagen er nog uit zoals je op een camping zou verwachten, verder naar achteren verloederde het uitzicht rap. Kennelijk werd hier niet meer de moeite genomen afval naar de milieustraat te brengen, het stapelde zich tussen de caravans op. Op één veld stonden helemaal geen caravans en vormden vuilniszakken en snoeiafval een wonderlijke mix met een stapel opgereten matrassen, drie doorgezakte aanhangwagens en een lekkende vrieskist.”
Undercover
Het wordt al direct duidelijk dat er meer op die camping gaande is dan een falend afvalbeleid. Diana is amper een paar minuten op het terrein of ze is al ooggetuige van overduidelijke criminele activiteit. De centrale figuur in dit geheel is Franco Bergmans, de eigenaar en beheerder van Camping Oosthoek.
“Ze schudde zijn hand. “Diana van Assendelft.’
‘Chique naom,’ constateerde hij, ‘nie echt ’t campingtype?’
Diana twijfelde kort, maar besloot eerlijk te zijn. ‘Meer het hoteltype, maar dat gaat nu niet. Ik ben heel blij dat we hier een tijdje mogen blijven. Ik moet wat dingen oplossen en…’
‘Da hoef ik ammel nie te weten, vrouwke,’ zei Franco, terwijl hij van een bespijkerd bord aan de muur een sleutel trok. ‘We zij elkaor hier gin uitleg schuldig. Als gullie het netjes houdt, doe wij ook ons best.’”
Nu heb ik de serie ‘Undercover’ niet gezien, ik ben nooit verder gekomen dan een paar fragmenten. Toch is het onmogelijk om niet automatisch het gezicht van Frank Lammers in je hoofd te krijgen zodra Franco zijn opwachting in het verhaal maakt. Het zal wel aan de Brabantse tongval in combinatie met een vervallen camping en een keur aan onfrisse zaakjes liggen.
Kat en muis
Terwijl Diana zich in allerlei bochten wringt om zowel met behulp van haar als vader als ondersteuning van haar nieuwe campingvrienden haar man terug te krijgen, zit rechercheur Bart Bannink hen allemaal op de hielen. Er ontstaat zo een spannend kat-en-muisspel dat heerlijk wegleest.
Heel veel diepgang heeft dit verhaal niet en de geloofwaardigheid is hier en daar ook flinterdun. Toch is het een fijne thriller voor een regenachtige zondagmiddag. Zowel Diana als Franco zijn erg sympathieke karakters en je gaat echt zitten hopen dat ze niet worden gepakt.
Het is nu zelfs zo dat als Franco Bergmans qua personage inderdaad op Frank Lammers lijkt, ik zomaar alsnog de serie Undercover ga kijken!
Geen reacties