Wakker – Ingrid Oonincx

Er zijn maar weinig situaties zo frustrerend als aanhoudende slapeloosheid. In de thriller Wakker van Ingrid Oonincx hebben drie sleutelfiguren ernstige hinder van hun chronische gebrek aan slaap. Ten einde raad melden ze zich aan voor een experimentele slaaptherapie in een voormalige abdij aan de rand van Tilburg. Ze zijn de wanhoop nabij en deze therapie is in hun ogen het laatste redmiddel omdat ze amper nog kunnen functioneren. Eenmaal in het oude klooster komen ze er alleen achter dat hun radeloosheid en functioneringsproblemen niets zijn in vergelijking met wat ze daar voor hun kiezen krijgen.

Liz, Robin en Jonathan

Als eerste is er de drukke tv-producer Liz. Ze is alleenstaande moeder van een tienerzoon en heeft door stress, opvliegers en nachtzweten last van ernstige slapeloosheid. In haar baan is het absoluut geen optie om het rustiger aan te doen, laat staan dat ze even vrij neemt om even tot zichzelf te komen. Ze wordt alleen steeds warriger en wanneer ze een fietskoerier aanrijdt omdat ze ongemerkt een rood stoplicht had genegeerd weet ze dat actie moet ondernemen.

Robin is een jonge twintiger en een getalenteerd zangeres in een band die op het punt van doorbreken staat. Bij haar is het tinnitus (een heel storende, constante piep in haar oren) die ervoor zorgt dat ze niet kan slapen. Dit was lang geen probleem, maar inmiddels zorgt dit er wel voor dat haar optredens minder goed zijn. Als ze niet snel voor verandering zorgt, wordt ze uit de band gezet.

Jonathan zit weer in een hele andere situatie, hij is kortgeleden vader geworden en sinds de geboorte van zijn zoon heeft hij geen nacht meer normaal geslapen. Hij wordt overspoeld door liefde, maar ook verpletterd door de verantwoordelijkheid voor zijn zoon. Wanneer hij de kinderwagen bijna op straat laat rijden omdat hij op een bankje pal naast een drukke straat in slaap was gevallen, stuurt zijn vrouw hem naar de abdij voor behandeling.

Dokter Albert Gimbrère

Wat die experimentele slaaptherapie precies inhoudt, weten Liz, Robin en Jonathan eigenlijk helemaal niet. Maar feitelijk maakt het ook helemaal niets uit. Voor hen is het veel belangrijk dat ze na die week van afzondering in de abdij weer gewoon kunnen slapen en hun leven weer op een normale manier kunnen leiden.

De slaaptherapie is door dokter Albert Gimbrère ontwikkeld, en ook hij is bij de introductie niet heel duidelijk over wat hij nu eigenlijk allemaal van plan is.

“’Goed,’ zei Gimbrère. ‘Welkom allemaal. Ik prijs me gelukkig dat ik na jarenlange omzwervingen in het buitenland dit mooie project in mijn geboortestreek mag uitvoeren. Dit moet het topstuk van mijn carrière worden, het pièce de résistance. Hierin komt alles samen. Tegelijkertijd blijft het wetenschap: niets staat vast, alles staat voortdurend ter discussie en op basis van voortschrijdend inzicht ontwikkelen we ons project verder. Wetenschap is nooit ‘af’, zoals jullie ongetwijfeld weten. Ik voel me vereerd dat jullie hieraan mee willen werken.’”

Met wat morren geven de zeven deelnemers in de abdij op de eerste dag hun telefoons af om zich volledig op hun therapie te kunnen concentreren. Dat is alleen wel erg problematisch als er die nacht een dode valt en blijkt dat ze in het klooster zijn opgesloten. Er is geen enkele manier om met de buitenwereld in contact te komen en er zit niets anders op dan om een manier te vinden om te ontsnappen.  

Abdij Koningshoeve

Als Tilburgse vond ik het erg leuk dat de schrijfster Abdij Koningshoeve als setting heeft gekozen. In werkelijkheid functioneert die abdij nog steeds als klooster, er wonen nog altijd broeders en er wordt nog steeds het trappistenbier La Trappe gebrouwen. Het historische gebouw is hoe dan ook een uitstekend decor voor de nagelbijtend spannende pageturner die Ingrid Oonincx heeft geschreven.

De personages zijn uitstekend gelukt, ze hebben allemaal hun eigen problemen en achtergronden en die variatie in karakters is heel interessant wanneer ze onder de grote stress die achter de gesloten deuren van de abdij plaatsvindt gedwongen worden om samen te werken. Ik kan niet zeggen dat ik echt een favoriet karakter had (hoewel ik door mijn eigen leeftijd veel met Liz gemeenschappelijk heb), ze waren allemaal op hun eigen manier sympathiek en herkenbaar.

Ik ben op een zonnige zaterdagmiddag met dit boek in mijn achtertuin gaan zitten. Aanvankelijk was het idee dat ik even een uurtje van het weer zou genieten en daarna wat klusjes zou gaan doen, maar dat plan werd al snel vergeten. Dat boek heb ik uiteindelijk pas weggelegd toen het uit was en de zon allang onder was gegaan. Stoppen met lezen was namelijk een onmogelijke opgave!