Grace Bernard zit onschuldig in de gevangenis. In de rechtbank is ze voor een moord veroordeeld, en dat is behoorlijk onfortuinlijk. Nu heeft ze wel degelijk moorden gepleegd, zes om precies te zijn. Ze heeft heel gewiekst een groot deel van haar biologische familie naar een andere wereld geholpen, maar met de moord waarvoor ze nu achter de tralies zit heeft ze zeker niets te maken. Zittend in haar cel schrijft ze haar verhaal terwijl ze haar celgenote Kelly zoveel mogelijk probeert te negeren en vurig hoopt dat haar hoger beroep succesvol verloopt.
De behoefte om te moorden
De behoefte van Grace om te gaan moorden ontstond toen ze als klein meisje besefte dat haar situatie met haar moeder Marie vreselijk oneerlijk was. Marie was namelijk als jong Frans meisje in het hippe Londen voor de charmes van Simon Artemis gevallen, maar die wilde niets meer van haar weten toen bleek dat ze zwanger was.
Simon was getrouwd en zat helemaal niet op een tweede gezin te wachten. Hij wilde het kind niet erkennen en was ook niet van plan om Marie op wat voor manier dan ook financieel te ondersteunen. Kathleen en Jeremy Artemis, de ouders van Simon, steunden hem volmondig in deze beslissing.
Marie en Grace woonden hierdoor in een piepklein eenkamerflatje in een achterbuurt en Marie moest keihard werken om het te kunnen betalen. En dat terwijl Simon Artemis schatrijk is. Zijn enorme villa ligt op loopafstand van het flatje van Grace en Marie, en vanachter het hoge hek neemt Grace zich al op jonge leeftijd voor dat ze er persoonlijk voor zal gaan zorgen dat de hele familie Artemis ooit zal boeten voor wat ze Marie hebben aangedaan.
Tijd voor wraak
Zo komt het dus dat Grace niet lang na het overlijden van Marie begint met het maken van een plan. Ze werkt, ze spaart en uiteindelijk is ze klaar om wraak te nemen op de mensen die haar en haar moeder al heel lang geleden zijn vergeten.
Haar plannen zijn slim en uitzonderlijk creatief. Het is namelijk niet de bedoeling dat ooit duidelijk wordt dat zij achter de vroegtijdige dood van deze puissant rijke mensen zit. Sterker nog, ze heeft het liefste dat haar moorden voor ongelukken door kunnen gaan. En dat lukt haar verbazend goed.
Maar dan slaat het noodlot toe. Door een absurd ongeluk wordt ze door zowel de politie als de rechtbank voor een moordenares aangezien terwijl ze daar nu juist helemaal niets mee van doen had. Grace was wat dat betreft liever veroordeeld voor de moorden die ze wél had gepleegd, want het is eigenlijk zonde dat niemand van haar briljante daden afweet.
Een ontluisterende clou
Hoe vermoord ik mijn familie is een heerlijke mix tussen een thriller en een roman. Echt spannend wordt het namelijk niet, toch boeit het tot het één na laatste hoofdstuk. Dat stuk is enorm langdradig, maar als de clou eenmaal naar boven komt drijven is het einde erg ontluisterend.
Volgens velen is de schrijfstijl erg geestig, dat vond ik zelf wel meevallen. Het is eerder vreselijk cynisch en dat kan hier en daar als grappig worden opgevat. Hoe dan ook, het leest (of beter gezegd: luistert) heerlijk weg. Het is gewoon lekker vlot en luchtig geschreven.
Ik vond dit boek vooral erg origineel. Met mijn voorliefde voor verhalen over seriemoordenaars en bloederige slachtingen is dit helemaal anders en daar houd ik van. Nu is het hopen dat Bella Mackie na dit succesvolle debuut nog genoeg inspiratie voor meer van dit soort boeken heeft, ik ga haar naam in ieder geval zeker in de gaten houden.
Geen reacties