Er is gedoe in De Moordclub (op donderdag). Joyce denkt er namelijk over om óf een hond te kopen óf om lid te worden van Instagram. Een mens moet tenslotte toch wat om het leven een beetje spannend te houden als je zevenenzeventig jaar oud bent. In de tussentijd zit Elizabeth een brief van haar ex-man te lezen, het blijkt dat hij ook in het seniorendorp Coopers Chase is komen wonen, maar om hele andere redenen dan je zou denken. En een paar dagen later wordt Ibrahim op straat beroofd en mishandeld. Kortom, er is weer genoeg te beleven in dit heerlijke tweede deel over de vier bejaarde detectives.
De ex van Elizabeth
In het eerste deel over De Moordclub (op donderdag) was er nog een hoop geheimzinnigheid over het beroep dat Elizabeth uitoefende voordat ze met pensioen ging. Er werd niet veel meer prijsgegeven dan dat het met spionage en de nodige duistere zaakjes te maken had. In dit vervolg wordt duidelijk dat ze bij de Engelse Inlichtingendienst (MI5, MI6 of allebei) zat en dat ze haar ex-man Douglas Middlemiss daar heeft leren kennen.
Douglas is een stuk jonger dan Elizabeth en hij is nog steeds in dienst van MI5. Hij heeft het alleen in zijn hoofd gehaald om bij een klus een flinke berg diamanten van de maffia in zijn eigen zak te stoppen. Ze zijn er alleen achter gekomen en nu heeft hij het plan opgevat om zich in Coopers Chase voor die moordlustige bandieten te verstoppen. Met het toeziend oog van Elizabeth in de buurt hoopt hij dat dat goed komt.
Douglas heeft alleen amper zijn weekendtas uitgepakt wanneer blijkt dat zijn schuilplaats geen geheim meer is. Elizabeth moet hierop met haar door de wol geverfde vrienden in actie komen, en dat doen ze met verve.
Connie Johnson
Terwijl hoofdinspecteur Chris Hudson en brigadier Donna De Freitas hun best doen om lokale drugsdealer Connie Johnson op heterdaad te kunnen betrappen, wordt het voor De Moordclub (op donderdag) een steeds pittigere taak om de zaak rond Douglas op te lossen.
“Elizabeth houdt het handvat van het mes stevig vast, bovenhands, zoals ze dat meer dan vijftig jaar geleden heeft geleerd. Een onderhandse greep, die werd aanbevolen door de Sovjets, was in de jaren zeventig kort in de mode, maar de bovenhandse greep is inmiddels terug. Je kon er meer kracht mee zetten, vooral als je aanvaller groter was dan jij.
Elizabeth heeft nog steeds geen geluid gehoord. Dat was erg slecht nieuws. Moet ze de chauffeuse buiten niet waarschuwen? Zou zij een pistool hebben? Ze blijft de trap op lopen. Nergens een teken dat er iets mis is. Het ziet er allemaal erg geënsceneerd uit, de stilte, de open achterdeur. Haalde Douglas een geintje uit? Elizabeth vragen om een ontmoeting en haar de schrik van haar leven bezorgen?
Elizabeth komt op de overloop. Ze kijkt omlaag en ziet Joyce onder aan de trap staan. Mes in een bovenhandse greep. Die vrouw is een natuurtalent.”
Hoe dit allemaal afloopt? Nou, Joyce neemt uiteindelijk een hond én een Instagramaccount. En voor dat account kiest ze de briljante gebruikersnaam @onszonnetje69. Het is maar goed dat ze niet begrijpt hoe ze de vele DM’s kan bekijken.
Nog beter dan het vorige boek
Ik was al helemaal weg van het eerste boek over deze kranige oudjes, dit vervolg vond ik nog beter. Het is nog altijd even hilarisch (met als terugkerend hoogtepunt het dagboek van Joyce), alle personages zijn weer van de partij en dit keer zit het verhaal nog sterker in elkaar.
In principe zijn er twee verhaallijnen: de zaak rond Douglas Middlemiss en de laffe aanval op Ibrahim. Die issues hebben natuurlijk helemaal niets met elkaar te maken, maar de oudjes weten dat toch heel kundig samen te brengen zodat zowel MI5 als Chris en Donna heel veel vliegen in één klap kunnen slaan. Zonder dat ze zelf een klap uit hoeven te delen.
Uiteindelijk is er voor iedereen gerechtigheid en is er zelfs in de meest onverwachte hoek een enorme toef romantiek. De boeken over De Moordclub (op donderdag) zijn voor mij inmiddels een garantie op ultiem leesgenot, ik kan niet wachten om aan het derde deel, Het schot dat niemand raakte, te beginnen!
Geen reacties