Het leven lacht Lily Eustis van alle kanten toe. Ze heeft een fijne familie, ze is druk aan het sparen voor haar aankomende studie geneeskunde en ze is ook nog eens smoorverliefd op Joe. Wanneer Lily en Joe op een gewone vrijdagavond een drankje in een café drinken, weet Lily nog niet dat Joe de avond extra romantisch wil maken. Dat is maar goed ook, want Joe heeft het zo gepland dat Lily die sfeervolle nacht op Arthur´s Seat niet zal overleven. De volgende ochtend wordt haar levenloze lichaam op deze heuvel net buiten Edinburgh gevonden, het heeft er alle schijn van dat ze aan onderkoeling is gestorven.
Verdriet en ongeloof
Terwijl het lichaam van Lily Eustis op de tafel van patholoog Ailsa Lambert ligt, heeft de kersverse hoofdinspecteur Ava Turner hele andere zaken aan haar hoofd. Haar voormalige baas en oude vriend George Begbie heeft namelijk zelfmoord gepleegd. Gekweld door haar verdriet en ongeloof staat er voor Ava één ding als een paal boven water: het is onmogelijk dat George Begbie vrijwillig een einde aan zijn leven heeft gemaakt.
Ava heeft alleen niet de luxe om zich volledig op de oorzaak van de dood van Begbie toe te leggen, zeker als blijkt dat de dood van Lily Eustis op zijn zachtst gezegd verdacht is. Er komen steeds meer feitjes bovendrijven die erop duiden dat ze doelbewust is vermoord. Maar waarom? En door wie?
In de tussentijd probeert Ava haar vriendschap met Luc Callanach te herstellen, want die heeft sinds hun vorige zaak (Perfecte prooi) en haar promotie tot hoofdinspecteur een flinke knauw opgelopen. Net wanneer alles weer een beetje goed lijkt te gaan, zet ze een gewaagde stap waardoor hun relatie weer op hele losse schroeven komt te staan.
Een haast onzichtbare seriemoordenaar
Tussen alle perikelen van Ava en Luc, de dood van Lily Eustis en de ogenschijnlijke zelfmoord van George Begbie door wordt het verhaal ook vanuit een haast onzichtbare seriemoordenaar verteld. Hij doet zich naar zijn slachtoffers voor als vriend, als warme schouder om op uit te huilen. Maar in de tussentijd plant hij manieren om de mensen die zijn gezelschap en troost zoeken op onopvallende manieren te vermoorden.
“Haar doodsrochel was als het sissen van ijswater op een hete plaat. Ze had nog heel even met haar ogen geknipperd en een zoet moment lang had hij zich voorgesteld dat hij die met mascara gekrulde wimpers zou kussen bij wijze van een romantisch vaarwel. Maar zelfs het kleinste druppeltje spuug zou hem de das omdoen. Misschien zou de politie geloven dat haar dood een ongeval was, maar hij was niet van plan hun het forensisch equivalent van zijn telefoonnummer te geven. Hij had zich ermee tevredengesteld haar hand te pakken en voorzichtig de ring af te nemen waar hij ruimte voor had gemaakt in zijn doos.”
Tot in mijn tenen geboeid
Zoals inmiddels gebruikelijk in de serie boeken over Luc Callanach en Ava Turner laat Helen Fields de lezer ook kijkjes in het hoofd van de seriemoordenaar nemen. Hierdoor weet je als toeschouwer meer over de motieven en toedracht van de dader dan de onderzoekers, maar nooit precies wie het nu echt is. Door de verschillende inventieve moorden wordt de spanning steeds verder opgevoerd, gaan Ava en Luc op tijd de moordenaar vinden om zo een nieuw slachtoffer te voorkomen?
De tweede verhaallijn in dit boek, het onderzoek dat Ava volhardend buiten alle boekjes om naar de dood van George Begbie voert, is minstens net zo pakkend als de zoektocht naar de geheimzinnige seriemoordenaar. Dit maakt het boek nog meeslepender. De keuze van Ava om zich ongevraagd in Luc’s privéleven te mengen zet de boel nog veel verder op scherp.
Helen Fields wist me met dit derde boek opnieuw tot in mijn tenen te boeien, haar personages zijn levensecht en krijgen in ieder deel weer net wat meer diepgang. Op dit moment ligt het zevende deel van de serie in de winkels, dus ik kan me voorlopig nog naar hartenlust bezighouden met deze genadeloze succesformule.
Geen reacties