Coopers Chase is een luxe seniorendorp waar tevreden bejaarden met allerlei verschillende clubjes kleur aan hun laatste levensdagen geven en in de tussentijd de alcoholische versnaperingen niet schuwen. Iedere donderdag komen Elizabeth, Ibrahim, Ron en Joyce in de legpuzzelzaal samen om oude dossiers van onopgeloste moordzaken door te nemen. Er was die dag immers een gat van twee uur in het programma, tussen kunstgeschiedenis en conversatie Frans. Als de aannemer van het complex wordt vermoord, zijn deze kranige oudjes erop gebrand om de dader te vinden.
Bejaarde detectives
Ron Ritchie was ooit een beruchte vakbondsleider en Ibrahim is een gepensioneerd psychiater. Joyce heeft decennia lang als verpleegster gewerkt en Elizabeth weigert in details te treden over haar bezigheden tijdens haar jongere jaren. Toch steekt ze niet bepaald onder stoelen of banken dat haar vroegere werk wel veel op iets als internationale spionage leek.
Het zijn vier kleurrijke personages die elkaar prachtig aanvullen en zich met het grootste plezier overal mee bemoeien. In eerste instantie zijn ze dan ook een doorn in de ogen van hoofdinspecteur Chris Hudson en politievrouw Donna De Freitas. Door de citroencake van Joyce en vooral veel opdringerigheid berusten ze zich dan toch maar in de overmatige betrokkenheid van de bejaarde detectives.
Uiteindelijk weten de vier oudjes – ondanks de stoet aan mogelijke verdachten – verrassend goede conclusies te trekken en op hun eigen ongebruikelijke manier tot de kern van de zaak te komen.
Het dagboek van Joyce
Joyce is het nieuwste lid van De Moordclub (op donderdag). De club is ooit door Elizabeth en oud politie inspecteur Penny Gray opgericht, want Penny had nog allerlei dossiers van onopgeloste moorden in haar bezit. Ze waren zo oud dat er geen haan meer naar kraaide.
Wanneer Elizabeth tussen neus aan lippen aan Joyce als voormalig verpleegster vraagt hoe lang het duurt voordat een jonge vrouw met vier messteken vlak onder het borstbeen doodbloedt, wordt ze spontaan bij de club betrokken. En dat vindt Joyce een mooi moment om met een dagboek te beginnen waarin ze van de hak op de tak tussen de grootste mogelijke onzin en de meest heldere inzichten springt.
“Vanmorgen liet ik mijn haar knippen, bij Anthony. We waren bijna klaar en zaten lekker te roddelen en wie komt daar binnen? Elizabeth. Met een boodschappentas en een thermosfles, allebei ongewoon. Ze vertelde dat er een taxi onderweg was en dat ik me klaar moest maken voor een dagje uit. Ik heb geleerd spontaan te zijn sinds ik naar Coopers Chase ben verhuisd, dus ik verblikte of verbloosde niet. Ik vroeg haar waar we heen gingen, zodat ik een idee had over het weer enzovoort, en ze zei: Londen, wat me verbaasde, maar het verklaarde de fles. Ik weet precies hoe koud Londen kan zijn, dus ik glipte naar huis en trok een mooie jas aan. Gelukkig maar dat ik dat deed!”
Veel meer dan een gewone Engelse detective
Ik kocht dit boek net nadat het tweede deel (De man die twee keer doodging) in 2021 net nieuw in de schappen lag. Ik ben nu eenmaal dol op een goede whodunnit en er stond op de cover dat het een internationale bestseller was, dus dat beloofde wat.
De Moordclub (op donderdag) is alleen veel meer dan een gewone Engelse detective. Het is een hilarisch verhaal vol spitsvondige spreektaal, gezelligheid, ontroering en wonderbaarlijke ontknopingen.
Er is inmiddels ook een derde deel verschenen (Het schot dat niemand raakte) en dat vond ik een uitstekende reden om in zo’n korte tijd dit eerste boek nog eens te lezen. Ik lees nu eenmaal zoveel dat ik heel makkelijk vergeet hoe een verhaal ook alweer afloopt. Het was opnieuw een absoluut genot om in dit boek te kruipen, ik sluit niet uit dat ik nog veel vaker ga lezen!
Geen reacties