Michael Kepler kijkt raar op als zijn onderbuurvrouw hem belt terwijl hij wat boodschappen in de buurtsuper doet. Ze vertelt dat er water vanaf haar plafond langs haar muren loopt, het lijkt alsof er in zijn appartement een waterleiding is gesprongen. Maar als Michael in zijn badkamer gaat kijken ziet hij dat de kranen boven zijn wastafel helemaal open staan en dat er handdoeken op de putjes liggen. En dat is niet het enige. Er ligt ook een onbekend dood meisje in zijn bad.
Een en al verwarring
Het dode meisje in Michaels bad blijkt de tweeëntwintig jarige Alyssa Tepper uit Burbank te zijn en wanneer rechercheur Garrett Dobbs in haar appartement aankomt, wacht hem een verrassing. Ondanks Michaels bewering dat hij niet weet wie het meisje is, staan daar namelijk niet alleen allerlei foto’s waar Michael en Alyssa samen op staan, er liggen ook spullen van Michael. Het is overduidelijk dat de twee een relatie hadden, maar Michael houdt vol dat hij Alyssa helemaal niet kende.
Er ontstaat nog meer verwarring als Michael volgens zijn gegevens een andere achternaam heeft: Fitzgerald. Hij is als klein jongetje geadopteerd door Bart en Rose Fitzgerald, een psychiater en psycholoog. Hoewel Michael wel een hechte band met zijn zus Megan heeft is overduidelijk hij niet dol op zijn adoptieouders. En dat lijkt wederzijds te zijn.
Dr. Bart Fitzgerald is een paar dagen eerder overleden en dr. Rose heeft bijzonder weinig interesse in haar zoons penibele situatie. Megan staat echter wel meteen aan Michaels kant. Ze doet alles om hem ter zijde te staan, ook al begrijpt ze zelf ook niet wat er aan de hand is.
De schriftelijke verklaring van Megan
Vrij snel nadat Michael voor een verhoor door rechercheur Dobbs naar het bureau wordt gebracht, komt special agent Jessica Gimble op de proppen. Er is namelijk een gorzenveer bij Alyssa Tepper thuis gevonden. Zij is op zoek naar een seriemoordenaar die al bij achttien verschillende slachtoffers precies zo’n zelfde veer heeft achtergelaten.
Dit mysterieuze verhaal wisselt tussen het vertelperspectief van Michael en Dobbs en wordt regelmatig onderbroken door de schriftelijke verklaring van Megan, die duidelijk na alle voorvallen is geschreven. Hierin wordt een steeds groter tipje van de sluier opgetild waardoor je als lezer zeker in de eerste helft van het boek aan de pagina’s gekluisterd zit.
“Oké, goed dan, ik schrijf het allemaal op. Ze gedetailleerd mogelijk. Niet omdat jullie dat gevraagd hebben, maar omdat het misschien wel de enige manier is om Michaels verhaal in de openbaarheid te krijgen. Om de waarheid bekend te maken. De feiten. Ik ga het echt niet aan jullie overlaten om iets in elkaar te flansen. Ik heb de afgelopen twee dagen gezien hoe jullie het bewijs hebben proberen te verzamelen en erachter hebben proberen te komen wat er werkelijk is gebeurd, en ook al was dat best vermakelijk, ik kan jullie niet eindeloos laten schipperen. Jullie zijn net clowns in een circus. En dat van ons belastinggeld, wat een giller. Ik ben dit Michael verschuldigd. Ik wil zeker weten dat de feiten kloppen als het stof over de afgelopen achtenveertig uur is neergedaald. En wat de feiten betreft kunnen jullie duidelijk wat hulp gebruiken.”
Overdaad schaadt
Ik had nog nooit eerder iets van James Patterson gelezen, en dat is volgens mij best een prestatie. Deze man heeft namelijk een indrukwekkende stoet boeken geschreven, ook samen met anderen. Van Dolly Parton tot Bill Clinton, Patterson vindt het overduidelijk fijn om samen met wel klinkende namen verhalen te produceren. Dit keer was de buurt aan de veelbelovende J.D. Barker en zijn naam op de cover trok me over de streep om aan deze thriller te beginnen. Ik ben namelijk een groot fan van zijn eerdere werk.
J.D. Barker is inmiddels bekend om de enorme vaart, psychologische spanning en indrukwekkende plotwendingen in zijn boeken, maar in dit verhaal vond ik dat niet helemaal lekker uit de verf komen. De eerder genoemde elementen, inclusief een verbazende plotwending, zijn allemaal aanwezig. Toch rammelde het geheel hier en daar behoorlijk.
Er wordt zo’n berg verwarring voor de lezer geschapen dat dit in mijn ogen ten koste van de spanning gaat. Het is alsof er teveel psychologische elementen aan het verhaal zijn toegevoegd waardoor er een te grote overdaad ontstaat. Wat mij betreft is dat de inbreng van James Patterson, een andere reden kan ik niet verzinnen.
Al met al vond ik het best een fijn boek om te lezen, ik ga de volgende keer alleen liever voor een boek waarin J.D. Barker solo zijn kunsten vertoont. Ik denk dat hij op die manier als thrillerauteur toch het beste tot zijn recht komt.
Geen reacties