De 35-jarige Cleo Grevers is kort geleden haar eigen praktijk begonnen: ‘Monsters onder mijn bed’. Hiermee helpt ze als kunstzinnig therapeut haar cliënten met angststoornissen. Maar als de jonge Julia in haar praktijk verschijnt omdat zij zich inbeeldt dat ze door een stalker in de gaten wordt gehouden, is Cleo er niet zo zeker van dat het bij Julia om een angststoornis gaat. Ze wil Julia gaan helpen om te bewijzen dat er wel degelijk sprake van een stalker is. Maar met die missie gaat Cleo uiteindelijk veel te ver.
Een regelrechte mindfuck
Als lezer weet je het al meteen: er is inderdaad een levensechte stalker. Het boek begint namelijk met een proloog waarbij een man zich op een ongezonde manier aan een meisje in een drukke discotheek staat te vergapen. Het is alleen niet duidelijk wie het is.
Met dat gegeven begin je in het verhaal, niet wetende dat alles wat je denkt een korte tijd later helemaal overhoop zal worden gegooid. Vergis je namelijk niet, dit boek begint als een rustig kabbelend beekje maar ergens halverwege gaat het in een woeste rivier over en tegen het einde word je genadeloos van een torenhoge waterval afgegooid.
Ik had voordat ik aan dit boek begon al hier en daar gehoord dat dit boek een regelrechte mindfuck is en nu ik het in een dag heb verslonden kan ik het daar alleen maar volmondig mee eens zijn.
Trajecten met vrije schilderopdrachten
Maar goed, laat ik eerst even wat concreter worden zonder dat ik teveel van de verrassingen verklap. Het gaat dus om Cleo, een bewust kinderloze vrouw die samen met haar partner Dex een relatiedip probeert te overwinnen. Ze heeft geen gemakkelijke jeugd gehad, haar ouders hadden vaak knetterende ruzie en daardoor nauwelijks oog voor haar. Toch is ze dit allemaal te boven gekomen en is ze ontzettend trots dat ze nu een eigen, succesvolle praktijk heeft.
Ze heeft er veel plezier in om haar cliënten te helpen met hun angsten, niet alleen door te praten, maar ook door hen de handen uit de mouwen te laten steken. Ze geeft haar cliënten vrije schilderopdrachten en gebruikt de uitkomsten daarvan als opening voor een gesprek. Dit gaat erg goed en haar cliënten hebben hier veel baat bij.
Dus als Julia zich voor een traject opgeeft, begint Cleo bij haar op dezelfde manier. Maar al snel besluit ze daar behoorlijk rigoureus van af te wijken.
De angsten van Julia
Cleo weet dat ze zich veel te betrokken bij Julia voelt. En dat het niet bepaald verstandig is om op deze voet door te gaan. Daarom besluit ze deze case ook met haar intervisiegroep te bespreken.
“’Ik zal snel zijn,’ voeg ik eraan toe. Laura gaat weer zitten. Zachtjes schraap ik mijn keel. ‘Het is vast niets, maar ik heb een nieuwe cliënt, een jong meisje, met een flinke waslijst aan angstklachten al vanaf haar kindertijd. Ze heeft al veel behandelingen ondergaan en was de laatste anderhalf jaar klachtenvrij.’ Allemaal informatie uit Julia’s mail. ‘Nu is er een nieuwe angst ontstaan. Onder invloed van stress en angst verlamt ze, en op dit moment kan ze me niet vertellen waar ze precies bang voor is.’
Ik haal diep adem. ‘Ik maak me zorgen om haar en ik merk dat ik het niet los kan laten. Als ik de deur van kantoor achter mij dichttrek, fietst ze in gedachten met me naar huis.’ Het voelt gek om dit hardop uit te spreken. Annemiek heeft haar stoel iets naar voren geschoven, ik heb nu de volle aandacht. ‘Niet dat er concreet iets is om me zoveel zorgen te maken, maar het is een gevoel en het laat me niet los.’”
Uiteraard raadt de groep Cleo aan om te relativeren en de zaak los te laten, maar dat lukt haar niet. Sterker nog: Cleo gaat steeds een stapje verder en daarmee wordt het verhaal steeds interessanter. Ik kan me niet heugen dat ik een boek ooit zo snel uit heb gelezen!
Ik wil De Crime Compagnie graag bedanken voor het beschikbaar stellen van een recensie exemplaar.
Geen reacties