Emma heeft een serieus probleem. Haar man Joost is zomaar van de aardbodem verdwenen en heeft ook nog eens al hun spaargeld meegenomen. Als succesvolle ondernemer kon hij zijn gezin prima onderhouden en hoefde Emma niet te werken. Maar nu zal ze alles aan moeten pakken om haar zoon en gehandicapte dochter te kunnen onderhouden. Hoe ver zal ze gaan om haar financiële problemen op te kunnen lossen?
Beklemmende zorgen
Emma werkt lange dagen in een nabijgelegen hotel, net als de Schotse David. Ondanks dat David een verloofde in Schotland heeft, hebben Emma en hij een keer de lakens gedeeld en is er een grote aantrekkingskracht tussen hen. Veel tijd om bij haar vlinders voor David stil te staan heeft Emma alleen niet.
Ze heeft haar woning in Maastricht onderverhuurd aan een ander gezin en woont voor een schijntje met haar kinderen in het oude huis van haar vader. Op deze manier kan ze haar hoofd net boven water houden, ware het niet dat haar schulden wel blijven stijgen.
En het ziet ernaar uit dat haar onderverhuurders gaan vertrekken zodat ze er ook nog een achterstallige hypotheek bij heeft. Haar absurd drukke leven in combinatie met haar financiële zorgen zijn beklemmend.
Een happy ending na een massage
Emma is van origine schoonheidsspecialiste en masseuse. Daarom werkt ze in het hotel niet alleen in de bediening van het restaurant en als kamermeisje, maar heeft ze ook een baan in het wellness gedeelte van het hotel. Als een Franse klant – Jean-Luc Brunel – voor flink wat geld om een happy ending na een massage vraagt, gaat ze daar schoorvoetend op in.
Dit extra geld geeft haar even wat lucht en de verleiding om vaker voor een happy ending te gaan zorgen is dan ook enorm.
De wanhoop en frustratie om al haar financiële problemen zijn tastbaar en het is onmogelijk om als lezer niet ontzettend met Emma mee te leven. De radeloosheid druipt van de pagina’s af en ik heb me meerdere keren af zitten vragen wat ik zou doen als ik een dergelijke situatie terecht zou komen. Ik zou waarschijnlijk precies hetzelfde als Emma doen.
David of toch Troy?
Tegenover Emma’s nieuwe onderkomen woont Peter, een bevriende journalist die haar vaak helpt. Omdat er vlakbij in het Onderste Bos een vrouw dood gevonden is, leent Peter regelmatig zijn auto aan Emma uit omdat hij niet wil dat ze in het donker alleen naar huis fietst.
Als Peter op vakantie is zorgt Emma voor zijn schildpad en zo komt ze de Engelse Troy tegen. Hij is een vriend van Peter die zolang gebruik van zijn huis maakt. En ook van Troy krijgt Emma een stoet vrolijke vlinders in haar buik. Ze heeft alleen ernstige twijfels of ze deze mysterieuze schrijver met vreemde beweegredenen wel kan vertrouwen.
“Door het vroege tijdstip was het nog niet druk op de weg en voorbij Kasteel Vaalsbroek kon ik vaart maken. Haastig reed ik de berg op. Ik mocht niet te laat zijn. Ze zouden niet op me wachten, wat betekende dat ik een flinke bonus zou missen en alle spanning voor niets was geweest.
In de binnenspiegel zag ik achter me een auto met hoge snelheid naderen en ik gaf gas op de Epenerbaan. Een haarspeldbocht liet me weer vaart minderen en ineens herkende ik de auto van Troy achter me. Hij knipperde met zijn lichten en gebaarde dat ik aan de kant moest gaan. Verdomme! Wat was er aan de hand? Twijfelend bleef ik doorrijden. Zo kon ik niet naar Bruno. Troy zou me volgen en hem zien. Hoe ver was het nog? Ik was al vlak bij het afgesproken punt.”
Telkens op het verkeerde been
Afgezien van het feit dat ik me Emma’s lot erg aantrok, zat ik ook actief met haar mee te denken. Zou ik dit ook doen? En voor wie zou ik kiezen? Spreekt David de waarheid en kan ze zijn adviezen opvolgen? Of kan ze beter naar Troy luisteren en zich aan haar gevoelens voor hem overgeven?
Al lezende hoopte ik op een veilige uitweg die Emma eindelijk wat rust zou geven, maar in het bedenken wat die meest ideale oplossing voor haar zou zijn werd ik wel steeds op het verkeerde been gezet. Onder Invloed van Marijke Verhoeven is een boeiend verhaal dat je aan je blijft plakken. Het zorgt ervoor dat je je afvraagt hoe ver jij voor financiële zekerheid zou gaan. Nadat ik de laatste bladzijde om had geslagen (of beter gezegd: geswipet), heb ik daar in ieder geval nog een tijdje bij stil gestaan en was ik dankbaar dat ik mijn zaakjes goed op orde heb.
Geen reacties