De bloedstollende seriemoordenaar die een jaar eerder in Southampton toesloeg (zoals te lezen is in Iene Miene Mutte, het eerste deel uit de Helen Grace-serie van M.J. Arlidge) heeft de nodige littekens achtergelaten. Zo trekt Helen Grace het nog steeds niet om in het middelpunt van de aandacht te staan en maakt haar collega Charlie Brooks zich voorzichtig klaar om na een lang verlof eindelijk weer aan het werk te gaan. Dan wordt er in een leegstaand huis het mishandelde lijk van een man gevonden. Niet veel later wordt zijn hart in een postpakketje bij zijn vrouw bezorgd.
Een nieuwe seriemoordenaar
“Er waren al technisch rechercheurs bezig in de hokkerige slaapkamer en Helen vroeg of ze even pauze wilden nemen zodat Tony en zij het slachtoffer goed konden bekijken. Je wapent je bij die gelegenheden, slikt je weerzin bij voorbaat in, anders kun je het niet in je opnemen, geen waardevolle eerste indrukken opdoen. Het slachtoffer was een blanke man, zo te zien eind veertig of begin vijftig. Hij was naakt en er was geen spoor van kleding of bezittingen. Zijn armen en benen waren strak aan het metalen bed vastgebonden, zo te zien met nylon klimtouw, en hij had een soort kap over zijn hoofd die niet speciaal voor dit doel was gemaakt – het leek een soort hoes waarin dure schoenen of luxe artikelen worden verpakt – maar wel een doel diende. Om hem te verstikken? Of om zijn identiteit te verbergen? Het was hoe dan ook vernietigend duidelijk dat de kap niet zijn dood was geworden.”
Op het eerste oog lijkt deze lugubere moord een incident. Een wraakactie misschien. Maar dan wordt er opnieuw een verminkt lichaam gevonden. Het is weer een man, in de buurt van een afwerkplek, en zijn hart wordt in een doosje op zijn werk afgeleverd.
Opeens is er een patroon. Getrouwde mannen, ogenschijnlijk keurige huisvaders, die hun heil in de prostitutie zoeken worden afgeslacht en voor de buitenwereld te kijk gezet. Er is een nieuwe seriemoordenaar in Southampton opgestaan.
De terugkeer van Charlie
Helen vindt het ontzettend moeilijk dat Charlie Brooks terugkeert. Na de slachtpartij van Marianne – waar Charlie zelf ook slachtoffer van werd – werd zowat heel haar team vernieuwd. De hoofdinspecteur moest door zijn daden vertrekken en is vervangen door de elegante Ceri Harwood. De rol van coördinator is door het overlijden van Mark Fuller naar brigadier Tony Bridges gegaan.
Door al die wisselingen wordt Helen niet echt meer aan de vorige seriemoordenaar herinnerd, maar daar komt verandering in als Charlie weer op het toneel verschijnt. Ze weet zich geen houding te geven als haar getraumatiseerde collega weer voor haar neus staat en geeft haar een ogenschijnlijk onbeduidende moordzaak om ervoor te zorgen dat ze Charlie zo min mogelijk tegenkomt.
Helen heeft er alleen geen rekening mee gehouden dat Charlie veel te goed in haar werk is om zomaar in een donker hoekje weggestopt te worden.
Robert Stonehill
In de tussentijd schaduwt Helen Robert Stonehill, een knappe jongeman met een innemende glimlach. Ze observeert al zijn gangen nauwlettend zodat ze een steeds scherper beeld van zijn karakter en persoonlijkheid krijgt. Robert weet niets van Helens bestaan en haar regelmatige aanwezigheid en dat wil Helen graag zo houden.
Ze heeft alleen geen rekening met Emilia Garanita gehouden. Deze meedogenloze journaliste heeft zichzelf dit keer overtroffen in haar manieren om altijd als eerste de beste nieuwtjes te pakken te krijgen.
Ik vind het heerlijk dat deze smakelijke stoorzender opnieuw in het verhaal is verwerkt. Ze is zich tot de Nemesis van Helen Grace aan het ontwikkelen en dat zorgt voor een aantal fantastisch tenenkrommende momenten!
Verwachtingen versus realiteit
Piep zei de Muis is het vervolg op een boek dat zo gruwelijk en spannend was dat ik de pagina’s bijna scheurde om ze maar zo snel mogelijk om te kunnen slaan. Iene Miene Mutte werd toen ik het voor het eerst las op slag een van mijn favoriete pageturners, dus ik had de nodige verwachtingen van dit boek.
Nu wist dit verhaal me niet zo verbijsterd achter te laten als het eerste deel, toch is het een waardige opvolger. De hoofdpersonages worden verder uitgediept, er is opnieuw spraakmakende dood en verderf en bovendien is er uiteindelijk ook een verrassende climax.
Dat, in combinatie met de verschillende boeiende verhaallijnen, zorgt ervoor dat je ook dit verhaal absoluut niet mag missen als je van spannende thrillers houdt!
Geen reacties