Roos is een 52-jarige juriste die haar relatief nieuwe leven als gescheiden vrouw langzaam maar zeker opnieuw aan het opbouwen is. Dat wordt een stuk uitdagender als haar dochter Madelief (Maddy) op een dag met haar koffers op de stoep staat. Haar relatie met Ronald is voorbij en ze heeft tijdelijk onderdak nodig. De twee vrouwen belanden tegen wil en dank onder een dak en krijgen regelmatig ongevraagd advies van de activistische Oma Loes, de moeder van Roos. En dan komt daar opeens ook nog eens het hele coronagebeuren bij.
Moeder en dochter
Madelief is een typische millenial die denkt dat de wereld om haar draait en dat schuurt erg met de nieuwe vrijheden van Roos. Zij was net in haar kleine appartementje haar draai aan het vinden, geniet van haar wandelingen en kalme leven als ze plotseling haar bed en huishouden met haar eigengereide dochter moet delen.
Beide houden een dagboek bij, ieder hoofdstuk is een beschouwing op de gebeurtenissen vanuit de afwisselende oogpunten van Roos en Madelief. Hieruit komt duidelijk naar voren hoe anders de beide vrouwen naar elkaar en hun omgeving kijken. Roos vindt Madelief een rommelige, veel te aanwezige stoorzender. Madelief vindt haar moeder saai, ingedut en eenzaam.
Madelief is bij haar vader in zijn grote villa met gastenhuis niet welkom, de nieuwe liefde van haar vader – ‘De Friezin’ – ziet dat niet zitten. Terwijl haar vriendinnen zwanger zijn of een huis kopen, woont zij weer bij haar moeder en dat geeft haar een akelig gevoel. Haar struggles uit ze desondanks op een hilarische manier, ik heb er meerdere keren hardop om moeten lachen.
“Er zijn chimpansees in de Apenheul met een betere maatschappelijke status dan ik.”
Oma Loes
Niet alleen de struggles van Madelief zijn erg grappig verwoord, Oma Loes is een dolkomisch verhaal apart. Oma Loes gaat heel bewust met een mondkapje met daarop de tekst GILF (Grandmother I’d Like to Fuck) in een vliegtuig naar Griekenland zitten.
Door een eerdere gebroken heup woont ze in een luxe zorgcomplex, tussen de ‘wandelende graftakken’. Als voormalige hippie (ze heeft geen idee wie de vader van Roos is) en Dolle Mina heeft ze iets nieuws gevonden om zich tegen te verzetten: de stereotypering van ouderen.
Oma Loes besluit een boek te gaan schrijven waarin ze ouderen als vlotte, sexy mensen neer wil zetten die het absoluut niet verdienen om zomaar afgeschreven te worden.
Het coronagebeuren
Het is maart 2020 en Madelief heeft net het grootste deel van haar tranen om haar verbroken relatie vergoten. Dan neemt het coronacircus langzaam maar zeker het leven van heel Nederland over, maar dit maakt eigenlijk alleen maar indruk op Roos. Zo wil ze niet dat haar zus Jolijn, die net op een feestvakantie in Tirol is geweest, bij Oma Loes op visite gaat.
Oma Loes vindt dat onzin, ze is immers helemaal niet oud en zwak. Als ze aan Roos vertelt dat ze nog steeds ´herenbezoek´ ontvangt, herinnert Roos haar eraan dat ze anderhalve meter afstand moet houden. Oma Loes besluit dat standje 69 in dat geval prima kan.
Madelief vindt alle coronamaatregelen wel spannend. Het is haar duidelijk dat dit de geschiedenisboeken ingaat en ze vindt het wel best om thuis te werken. Ze werkt alleen wel in de evenementenbranche, dus een heel lang leven is dat niet beschoren omdat ze nog geen vast contract heeft.
Het coronagebeuren wordt integer verteld. Roos neemt de berichten serieus, haar zus Jolijn is een wappie (love it!), Oma Loes trekt zich nergens iets van aan en Maddy is te druk met zichzelf om er zich veel mee bezig te houden. Het is hoe dan ook een mooie afspiegeling van de afgelopen tijd, het laat zien hoe iedereen er anders mee omging en dat zelfs de mensen die het serieus namen al vrij snel last van huidhonger kregen. Wat dat betreft is het een instant classic.
Ieder hun eigen proces
Wat deze vrouwen met elkaar verbindt (behalve DNA) is pijn. Madelief heeft pijn om haar verbroken relatie, haar verloren baan en de afstandelijkheid van haar vader. Roos heeft pijn om haar gestrande huwelijk en het feit dat ze niet het werk heeft dat ze graag zou willen. Oma Loes heeft pijn omdat ze zich als oudere geen volwaardig lid van de maatschappij meer voelt.
Tijdens dit verhaal hebben alle drie de vrouwen hun eigen proces, soms pijnlijk, soms worstelend, maar altijd vol goede moed. Alhoewel, Maddy heeft de neiging om het nogal dramatisch aan te pakken, maar dat is juist een leuke afwisseling.
Uiteraard is er ook een prachtig happy end, eentje waar ik zowel blij als teleurgesteld om was. Het verhaal had voor mij namelijk nog veel langer door mogen gaan!
Geen reacties