Aquitanië, Land van Water – Eva García Sáenz de Urturi

Bordeaux, 1137. De Hertog van Aquitanië sterft onder verdachte omstandigheden in Compostella. Zijn 13-jarige dochter, Eleonora van Aquitanië, volgt hem op en neemt meteen vol van tomeloze ambitie en wrok een paar ingrijpende beslissingen. De taak die haar staat te wachten is zwaar, gaat het haar lukken om staande te blijven? Deze prachtige historische roman van Eva García Sáenz de Urturi laat een van de meest invloedrijke vrouwen van de middeleeuwen weer tot leven komen en daar heb ik intens van genoten!

Waar ligt Aquitanië in hemelsnaam?

Ik doe nooit research voordat ik aan een historische roman begin. Het risico dat ik op Wikipedia in een loophole terecht kom waarbij ik per ongeluk alle gebeurtenissen uit de roman al te weten kom is gewoon te groot. Ik laat me liever verrassen en ga er vanuit dat er in het boek genoeg uitleg voorbij komt.

Toen ik aan de eerste bladzijde begon had ik dus geen idee waar Aquitanië precies lag. Ik dacht heel eerlijk gezegd dat het ergens in het noorden van Spanje lag. Eva García Sáenz de Urturi is immers een Spaanse schrijfster en in haar boeken over Unai López de Ayala (Kraken) heeft ze de stad Vitoria en het omliggende Baskenland geweldig omschreven. Inclusief delen van de geschiedenis.

Nu zit er voor in het boek een kaartje van het middeleeuwse Frankrijk, dus mijn idee dat het verhaal zich in Spanje afspeelde was al snel uit het raam. Maar waar Aquitanië dan precies ligt werd me aan de hand van dat kaartje en het verhaal niet duidelijk. Ten eerste begreep ik helemaal niets van dat kaartje (en nu nog steeds niet) en in het verhaal wordt er vanuit gegaan dat je dat als lezer wel weet.

Na wat voorzichtige online research kwam ik tot de conclusie dat Aquitanië het huidige zuidwesten van Frankrijk is. Het was in die tijd een ontzettend welvarende regio en de hertogen van dit gewest hadden dan ook behoorlijk wat macht.

Eleonora van Aquitanië

Eleonora komt dus heel onverwacht aan het hoofd van dit omvangrijke hertogdom te staan. Haar vader is net overleden en haar moeder was jaren eerder al gestorven, dus de enige die ze echt om raad kan vragen is haar oom Raymond van Poitiers. Met wie ze een incestueuze relatie heeft. I kid you not.

Ondanks haar jonge leeftijd en onervarenheid blijkt Eleonora zowel intelligent als daadkrachtig en gewiekst te zijn. Ze is er namelijk van overtuigd dat Lodewijk VI, de koning van Frankrijk en ook wel bekend als Koning de Dikke, haar vader heeft vermoord. Uit wraak wil ze daarom met zijn zoon trouwen en een vijand van koning Lodewijk VI baren. Hierdoor wordt ze koningin van Frankrijk en haar zoon, een Aquitaniër, zal na haar koning van Frankrijk zijn.

Koning Lodewijk VI overlijdt alleen vlak na die beslissing onder dezelfde verdachte omstandigheden als haar eigen vader. En zijn zoon, Lodewijk VII, blijkt een prima echtgenoot voor Eleonora te zijn. Toch is er nog lang geen happy end in zicht, want de kersverse koningin is vastbesloten om te achterhalen hoe haar vader aan zijn einde is gekomen. En door wie.

Aquitaanse katten

Eleonora heeft toen ze voor haar huwelijk met Lodewijk VII naar Parijs kwam een hele stoet Aquitaanse katten meegenomen. Dit zijn legendarische spionnen die de hertogen van Aquitanië al sinds jaar en dag bijstaan en zij helpen Eleonora bij het ontrafelen van de raadsels rondom de dood van haar vader. 

“De waardevolste, Adamar zelf, bedreven in stoofpotten uit Poitoi alsook in geneeskrachtige en minder heilzame kruiden, was geïnfiltreerd in de keuken, de ziel van het paleis; daar waar alle roddels borrelden. Met haar opgewekte, moederlijk gelaat zag ze er zo onschuldig uit dat iedereen uiteindelijk zijn zorgen en zonden opbiechtte. Zij was de eerste die me berichten zond. Weinig geruststellende berichten over Koning de Dikke.”

Het lijkt erop dat de schrijfster Eva García Sáenz de Urturi deze Aquitaanse katten zelf heeft verzonnen en dat vind ik een briljante zet. Het geeft het verhaal nog meer spanning en mysterie.

De zeepwerkplaats

Het vertelperspectief is voornamelijk vanuit Eleonora. Heel af en toe wisselt dat en wordt er een hoofdstuk vanuit haar oom, Raymond van Poitiers, of haar man, Lodewijk VII, verteld. En er zijn ook een paar hoofdstukken waarbij het vertelperspectief vanuit het oogpunt van een onbekend kind wordt verteld.

Hij groeide op een zeepwerkplaats op en heeft vijf moeders. Tenminste, dat denkt hij. In werkelijkheid heeft hij maar één moeder en blijkt die zeepwerkplaats een front voor iets heel anders te zijn. Langzaam maar zeker komt hij hierachter en wordt zijn verhaal uiteindelijk verbonden met dat van de voormalige hertog van Aquitanië, de vader van Eleonora.

Zijn ware identiteit wordt pas tegen het einde van het verhaal bekend en dat gebeurt op een manier zoals we van de andere boeken van Eva García Sáenz de Urturi gewend zijn: totaal onverwacht. Deze getalenteerde schrijfster heeft met dit boek laten zien dat ze behalve bloedstollende thrillers ook met groot gemak een uitstekende historische roman kan produceren, ik kan niet wachten op haar volgende!