Het lijkt zo gezellig: een oer-Hollands hofje bewoond door mensen die elkaars vrienden zijn geworden en samen regelmatig feestjes organiseren. In dit boek van Sophie Wester (het pseudoniem van schrijversduo Sophie Fraza en Esther Ankoné) is die gezelligheid alleen ver te zoeken. Ja, er zijn vriendschappen en de feestjes en koffievisites zijn alom vertegenwoordigd, maar er zijn ook meer dan genoeg onderlinge irritaties. Wanneer de aantrekkelijke Katja met haar tienerdochter een huis aan het hofje betrekt en de temperatuur tropische hoogtes bereikt, verschijnen er steeds meer verwoestende scheuren in de onderlinge relaties.
De belevingstuin
Het verhaal begint op het moment dat Karin en Annejet op een stuk modderig en overwoekerd land staan. Annejet had een tijd geleden het idee bij de gemeente ingediend om van deze troosteloze vlakte een leuke belevingstuin voor de gemeenschap te maken. Voor ze het wist was ze de penningmeester van het budget dat de gemeente voor dit plan beschikbaar stelde.
Nu Annejet beseft dat het daadwerkelijk uitvoeren van haar onschuldige ideetje een enorme berg werk is, heeft ze haar buurvrouwen ingeschakeld om samen de mouwen op te stropen. Terwijl ze met haar oude vriendin en buurvrouw Karin tussen het onkruid staat is ze enthousiast en positief, maar Karin ziet het totaal niet zitten. Ze heeft al genoeg aan haar hoofd.
Annejet kakelt vrolijk verder, maar Karin kan haar opgekropte spanningen en desinteresse maar met moeite verbergen.
Katja
Terwijl Annejet haar buurvrouwen begint te mobiliseren, komt er prompt een nieuwe vrouw van hun leeftijd in het hofje wonen. Katja heeft besloten om – ondanks de protesten van haar tienerdochter Manou – de stad te verruilen voor haar geboortedorp. Haar moeder is aan het dementeren en ze wil haar vader bijstaan met de verzorging. Nu ze vlakbij woont levert dat een stuk minder problemen op.
Katja wordt met open armen in het hofje ontvangen en Annejet weet haar in een mum van tijd ook voor het project van de belevingstuin te strikken. Naarmate de lente in de zomer overgaat blijft het kwik maar stijgen en de onderlinge ergernissen lopen steeds verder op. Ook wordt duidelijk dat Katja een groot geheim met zich meedraagt.
“’Hé dames, wat gezellig dat jullie hier samen zijn.’
‘Nou Katja, geloof me: op dit moment is de gezelligheid ver te zoeken,’ bromt Mariska.
‘Hou op, Mariska,’ sist Tineke.
‘Ik hou helemaal niet op! Wat denk je nou? Dat ik jouw wangedrag een beetje ga zitten verdoezelen?’
Tineke schud haar hoofd. ‘Je maakt het veel groter dan het is.’
‘Groter dan het is? Dus jij vindt het heel normaal dat je bezopen op je werk bent verschenen?’
Katja staat aan de grond genageld. Kennelijk hebben die twee vreselijke ruzie.
Een verwoestende storm en moord
Ergens deed dit boek me erg aan De Eetclub van Saskia Noort denken. In dit oudere boek is er ook sprake van een vriendenclubje van vroege veertigers waarbij de vriendschappelijkheid eigenlijk niet meer dan een dun laagje vernis is. Dit verhaal heeft alleen drie verschillende vertelperspectieven, die van Karin, Annejet en Katja. Alle drie de vrouwen vertellen over hun eigen problemen en werpen hun persoonlijke blik op de zaken.
Dat begint allemaal heel rustig en aardig, maar de spanning bouwt zich samen met de temperaturen steeds verder op. Kleine irritaties en pietluttige problemen worden steeds groter, om uiteindelijk te eindigen in een verwoestende storm en moord.
Moordende hitte is een ideaal boek om in een weekend uit te lezen. De schrijfstijl is heel prettig, de personages zijn bijna allemaal op hun eigen manier heel herkenbaar en het verhaal is ook nog eens heerlijk onvoorspelbaar.
Geen reacties