Twee jonge meiden gaan naar Aruba om een maand lang aan het strand te liggen en uitgebreid te feesten, maar dat pakt al vrij snel heel anders uit. Eén van de twee studentes heeft namelijk een geheim en dat komt haar uiteindelijk duur te staan. Bon Bini Beach is zevende zomerthriller van Suzanne Vermeer en zoals gewoonlijk is het weer heerlijk (ont)spannend!
Lilian’s geheim
Dominique en Lillian zijn twee typische tegenpolen. Dominique komt uit een rijk gezin en heeft een zorgeloos en extravert karakter. Lilian is niet bepaald arm, maar kan alleen maar dromen van de weelde die Dominique met de paplepel krijgt ingegoten. Ze is dan ook wat bedachtzamer en komt verstandiger over. Toch zijn ze al van kleins af aan beste vriendinnen.
Dominique’s vader heeft een zogenaamde ‘timeshare villa’ op Aruba en zij mag deze voor een maand gebruiken. Ze vraagt Lilian mee om haar te vergezellen en de twee dames staan te stuiteren van de voorpret. Toch is er dan al wel duidelijk dat Lilian deze feestvakantie wil gebruiken om haar geheim aan Dominique te vertellen.
Zo ver komt het alleen niet, wat tijdens een avondje stappen verdwijnt Lilian van de aardbodem.
Houterig en wat gekunsteld
Dit boek komt uit in 2012 en het is het eerste verhaal dat niet door Paul Goeken is geschreven. Naar het schijnt had hij dit idee al wel klaarliggen, maar is hij er nooit aan toegekomen om het te schrijven. Het is dus door een andere (nog onbekende) schrijver geschreven en dat is te merken.
De schrijfstijl is houterig en wat gekunsteld, het is duidelijk dat degene ontzettend zijn of haar best heeft gedaan om de stijl van Paul Goeken zo goed mogelijk te evenaren. Het duurt ook ontzettend lang eer er wat vaart en echte spanning in het verhaal komt, je moet ruim 30 hoofdstukken geduld hebben.
Maar dat geduld wordt uiteindelijk wel beloond. Als het verhaal eenmaal op stoom is, wil je als lezer steeds sneller doorlezen om zo te kunnen achterhalen wat er is gebeurd en hoe het af gaat lopen.
Overdag slapen op het strand en ’s nachts feesten in de discotheken
De vakantievonken springen van de bladzijdes en brachten me terug naar het Spaanse Malgrat de Mar in 1994. Ik was toen zelf een jonge wildebras die samen met een vriendin niets anders deed dan overdag slapen op het strand en ’s nachts feesten in de discotheken. Het was een heerlijke tijd en dat vrije gevoel van uitgaan, teveel drinken, talloze katers en nog meer geflirt kwam door dit verhaal weer helemaal bij me terug.
“’Kijk Lil, ik spreek Pappie… Papiamento! Bloeki zanul patoeta habam!’ Schaterend van het lachen liet Dominique zich achterover zakken in haar stoel. Een mannenarm ving haar op.
Lillian keek bezorgd naar haar vriendin. Inmiddels hadden ze aardig wat wijn op. En natuurlijk die amaretto. En bovendien had Dominique net nog meegedaan met een paar shotjes tequila, omdat een van die aardige Amerikaanse jongens daarop had aangedrongen.
Het was nu al een paar uur donker en ze waren in een kroeg zonder terras aanbeland. Ondanks de drukte waren een paar zwaar getatoeëerde mannen achter in de zaak aan het darten. Aan de bar was geen plaats meer vrij en ze zaten te midden van een groep van acht werkstudenten rond een van de kleine tafeltjes.
Ze waren de groep tegengekomen in het vorige café, waar ze een tijd op het terras hadden gezeten, luid meezingend met de hits die uit de luidsprekers kwamen. De studenten verdienden hun vakantie op Aruba door in een paar van de grote Amerikaanse hotels aan de haven te werken. De drie meisjes kwamen uit de Verenigde Staten en van de vier jongens waren er twee ook Amerikaans en twee Canadees.”
Eigenzinnige maffiapraktijken
Net als in het vorige boek dat ik van Suzanne Vermeer las – Het Paradijs – is er ook hier weer ruimte voor de nodige lokale corruptie. Dit keer is dat in de vorm van een invloedrijke man die er wat eigenzinnige maffiapraktijken op nahoudt. De grote kloof tussen de rijke toeristen en minder bedeelde plaatselijke inwoners blijft ook niet onberoerd.
Dergelijke details geven het verhaal meer smaak. En meer spanning. Al met al heeft Paul Goeken precies genoeg aantekeningen achtergelaten om alsnog een zomerse pageturner te kunnen produceren en heeft zijn opvolger net genoeg aanwijzingen gekregen om zuinig met zijn erfenis om te kunnen gaan.
Geen reacties