In tegenstelling tot de voorgaande verhalen van Suzanne Vermeer wordt Super De Luxe vanuit verschillende perspectieven verteld. Van de Nederlandse vlogster Emma, naar de mysterieuze Michelle en Sacha, naar de rijke erfgename Jolie en uiteindelijk ook de bejaarde Oleg. In het begin is dat even wennen, toch geeft dit element het verhaal wel veel dynamiek en extra spanning.
De glitter en glamour van Cannes
Suzanne Vermeer gaat met haar tijd mee, want de heldin van deze zomerse thriller is de vlogster Emma. Ze verdient als een echt millennial haar geld door om de haverklap filmpjes over haar leven voor haar 250.000 volgers en hopelijk wat extra passanten de digitale wereld in te slingeren.
Hoewel Emma eigenlijk journalistieke ambities heeft, is ze toch vastbesloten om een jaar alleen met haar YouTubekanaal bezig te zijn en wat te reizen. Zodoende komt ze voor het beroemde filmfestival naar het Franse Cannes. Niet omdat ze een uitnodiging heeft, maar omdat ze vanuit het raam van haar hotelkamer wat filmsterren en andere beroemdheden hoopt te kunnen filmen.
Vlak na haar aankomst in Cannes ontmoet ze de beeldschone en schatrijke Italiaan Alessandro, die heel toevallig wel zo’n felbegeerde uitnodiging voor het filmfestival heeft. Hij koopt een jurk van Dior voor haar en aan zijn arm mag ze tussen Nicole Kidman en Reese Witherspoon over de rode loper schreiden.
En natuurlijk gaat ze ook in op Allessandro’s voorstel om met hem naar zijn penthouse in Monaco te gaan.
Niets is wat het lijkt
Even is Emma verblind door het jetsetleven van een overvloed aan champagne, luxe jachten peperdure kleding en exclusieve feestjes. Maar ergens weet ze ook heel goed dat er iets niet klopt. En uiteindelijk komt ze dan ook gruwelijk in de penarie te zitten. Er zit maar één ding op, en dat is uitzoeken wat er nu precies is gebeurd en wat de redenen daarachter waren.
Ze zet haar journalistieke pet op en gaat fanatiek op onderzoek uit, maar wat ze na het nodige graafwerk te weten komt is alles behalve fraai.
“De ruiten van de peperdure auto versplinterden in duizend stukjes toen het geweer twee keer kort achter elkaar werd afgevuurd. De bovenlichamen van de vrouw en haar chauffeur werden aan stukken gereten door hagel en glassplinters, en nog voordat de echo van de schoten was weggestorven, hadden de twee hun laatste adem uitgeblazen. In de doodse stilte die volgde sukkelde de donkere Bentley als een vermoeide oude man stapvoets verder, om zo’n tien meter verderop tegen een stoeprand tot stilstand te komen. Op datzelfde moment kwam een scooter met grote snelheid de hoek om rijden. Met piepende banden kwam hij tot stilstand bij de schutter, die kalmpjes achterop stapte. De man zat amper of de scooter schoot alweer weg.
Het hele incident had niet meer dan dertig seconden in beslag genomen.”
De kwestie van de man met een vrouwennaam
Het vertelperspectief komt ook regelmatig vanuit Oleg, een geheimzinnige man die er alles aan doet om zijn werkelijke identiteit geheim te houden. Er is al vrij snel een verband met ene Michelle en Sacha, hij lijkt hun opdrachtgever te zijn. Maar wat die opdrachten zijn is ook weer een groot mysterie.
Dit heeft allemaal met de uiteindelijke ontknoping van het verhaal te maken en die was voor mij ontzettend verwarrend. Waarom? Omdat Michelle en Sacha in mijn hoofd twee vrouwen waren. Pas tegen het einde kon ik niet anders dan concluderen dat Sacha eigenlijk een man is en dat zorgde even voor kortsluiting.
Ik vond de keuze van de naam Sacha dan ook echt een grove fout. Ja, de naam Sacha kan zowel voor mannen als vrouwen worden gebruikt. Maar in Nederland zijn het toch echt vooral vrouwen die die naam hebben. En het boek is ook nog eens door een Nederlander geschreven. Aangezien je als nietsvermoedende lezer verder geen duidelijke aanwijzingen over het geslacht van Sacha krijgt, is dit dus echt geen vreemde aanname. Die vrij logische aanname klopt alleen niet.
Geen idee waar ik het hier over heb? Als je dit boek leest, weet je ongetwijfeld precies wat ik bedoel!
Geen reacties