Na zijn avontuur met Abraham Talley is het leven van William Wenton weer zo goed als normaal. Hij woont gewoon weer bij zijn ouders in Noorwegen, maar omdat hij een paar maanden eerder een onmogelijke code in het Wetenschapsmuseum heeft gekraakt, staat hij nu in het hele land bekend als een briljante codekraker. Onder dat mom wordt hij voor een televisie-uitzending uitgenodigd om tegelijkertijd met een andere codekraker een nieuw stuk speelgoed op te lossen. Alles gaat goed, maar dan krijgt William voor de draaiende camera’s opeens een mysterieuze aanval.
Terug naar het Instituut voor Posthumaan Onderzoek
Een dag later loopt William vanuit school naar huis en wordt hij door een onbekende vrouw aangesproken, ze wil dat hij met haar meegaat. Als hij haar duidelijk maakt dat hij daar geen trek in heeft, laat de vrouw haar mechanische hand zien en dat ze daarmee zowel voorwerpen als spullen volledig kan vernietigen.
Williams opa, Tobias Wenton, weet hem net op tijd uit de vuurlinie te halen en brengt hem linea recta naar Engeland, terug naar het Instituut voor Posthumaan Onderzoek. Dit instituut is alleen niet meer de leuke en interessante plek waar William voorheen zo graag was. Er worden geen lessen meer gegeven en de bewaking is te vergelijken met die van Fort Knox.
Er is ook niemand die William precies wil uitleggen waarom alles en iedereen zo streng wordt bewaakt, zelfs zijn goede vriendin Iscia niet.
Heel diep in de problemen
Terwijl de wetenschapper Benjamin Slapperton in een ultrasonisch laboratorium probeert te achterhalen wat de oorzaak van Williams vreemde aanvallen kan zijn, gaat William natuurlijk wel gewoon op onderzoek. Hij weet de bewaak-o-bots te ontlopen en belandt vervolgens in een vreemde ruimte waar hij een man ziet die wel heel diep in de problemen zit.
“Achter het scherm stond een groot, vierkant blok staal. Daaruit stak een wat een oudere man met een baard en grijs haar. Hij droeg een colbertje, maar alles onder zijn middel zat vast in het blok staal. Het zag eruit alsof dat was gesmolten en hem had gevangen als een insect in een stuk barnsteen. Maar je overleefde het toch niet als in gloeiend heet gesmolten staal werd gedoopt?
De ogen van de man waren dicht en er zat een zuurstofmasker over zijn neus en mond. Er liep een slangetje naar een beademingsapparaat. Puff… puff… puff… klonk het uit dat apparaat, als het lucht in zijn longen pompte.”
William Wenton doet ergens denken aan Harry Potter
Dit vervolg op William Wenton en de Luridiumdief is opnieuw een heerlijk verhaal vol avontuur, mysterie en spanning. In zekere zin doen deze boeken me aan de boeken van Harry Potter denken, in plaats van tovenarij gaat het hier alleen om vergevorderde, haast onmogelijke techniek en wetenschap.
William is net als Harry Potter een jongen met speciale talenten, getekend door zijn verleden, die moet zien te ontdekken wat de volwassenen om hem heen allemaal voor hem verborgen houden om hem te beschermen van het grote kwaad. Het is een formule die uitstekend werkt en hoewel Bobbie Peers niet hetzelfde verteltalent als de briljante J.K. Rowling heeft, zijn zowel mijn zoon als ikzelf dol op deze boeken.
Er is alleen een klein probleem. Er is namelijk nog maar een deel over en daar zijn we inmiddels ook al samen in begonnen. We gaan William Wenton en zijn bijzondere avonturen absoluut missen als we dat boek ook hebben uitgelezen!
Geen reacties