Brigadier Carl Mørck, hoofd van de afdeling Q die onopgeloste moorden oppakt, snapt er niets van. Er ligt zomaar een dossier over de moord op een broer en zus uit 1987 op zijn bureau en niemand weet hoe dat dossier daar is gekomen. Zelfs zijn assistent Assad beweert bij hoog en bij laag dat hij er niets van weet. Eigenlijk wil Carl het dossier weer opzij leggen – er is tenslotte al iemand voor die moord veroordeeld – toch blijft het dossier hem achtervolgen. Uiteindelijk duikt hij er samen met Assad en zijn nieuwe medewerkster Rose dieper in en trekt daarmee een grote, stinkende beerput open.
Een groepje verdachte rijkeluiskinderen
Terwijl Carl en Assad zich afvragen hoe dat mysterieuze dossier op hun radar is verschenen, wordt je als lezer meegenomen in het leven van Kimmie. Ze is dakloos en zit vol haat. En de dag dat ze eindelijk wraak op de schatrijke Ditlev Pram, Torsten Florin en Ulrik Dybbøl Jensen neemt komt steeds dichterbij.
Wanneer Carl zich uiteindelijk in het dossier van de vermoorde broer en zus verdiept, leest hij dat er een aantal rijkeluiskinderen onder verdenking van de beestachtige moord deze Jørgensen kinderen van achttien en zeventien jaar waren. Dat groepje rijkeluiskinderen zat op de nabijgelegen kostschool en Carl herkent een aantal van de namen van die kinderen: Ditlev Pram, Torsten Florin en Ulrik Dybbøl Jensen. Dit zijn tegenwoordig allemaal succesvolle zakenmannen waarbij het geld nog veel harder over de plinten klotst.
Er was maar één jongen die voor die moord uit 1987 werd veroordeeld: Bjarne Thøgersen, de enige uit dat clubje die niet met een gouden lepel in zijn mond was geboren. Carl vraagt zich al snel af of die Bjarne werkelijk die broer en zus heeft doodgeslagen of dat er voor hem een grote berg geld ligt wachten zodra hij ‘zijn’ straf heeft uitgezeten.
De geestelijke gesteldheid van Kimmie
Naarmate het verhaal vordert, wordt steeds duidelijker dat Kimmie ernstig wordt gekweld door vreselijke gebeurtenissen uit het verleden en dat die niet heel bevorderlijk zijn voor haar geestelijke gesteldheid.
“Ze nam de bus naar station Østerport met de blikken van mensen op haar gericht, en ze wist heel goed dat ze stond te mompelen.
‘Hou daarmee op, Kimmie,’ zei ze in zichzelf, maar haar mond wilde niet luisteren.
Soms luisterde ze naar haar woorden alsof het een onbekende was die praatte, en zo was het die dag ook. Ze glimlachte naar een klein meisje, dat antwoordde met rare gezichten trekken.
Dan was het heel erg.
Ze stapte een paar haltes te vroeg uit met tienduizend ogen in haar rug. Dit was de laatste keer dat ze de bus nam, beloofde ze zichzelf. Mensen waren gewoon te dicht in de buurt. Dan was het beter met de S-trein.
‘Stukken beter,’ zei ze hardop terwijl ze door de Store Kongensgade liep. Er waren bijna geen mensen op straat, bijna geen auto’s. En bijna geen stemmen in haar hoofd.”
Een onovertroffen recept
Net als bij het eerste deel uit de serie Q – De vrouw in de kooi – doet Adler-Olsen geen moeite om zoveel mogelijk voor de lezer verborgen te houden. Je weet al vrij vroeg in het verhaal hoe het ongeveer zit, veel eerder dan Carl Mørck, het is het motief en de daadwerkelijke dader dat tot het laatste moment in het ongewisse blijft. Het mag misschien lijken alsof alle spanning hiermee uit het verhaal is getrokken, maar niets is minder waar.
Het verhaal wordt heel stevig op de sterke schouders van Carl Mørck, Assad en Kimmie gedragen en zij nemen je aan de hand mee naar de duistere aanleidingen voor deze moord. De wisselende vertelperspectieven tussen Carl, Kimmie en Ditlev Pram zorgen voor de vaart en spanning. Adler-Olsen wil helemaal niet dat je zijn boeken leest omdat je wil weten wie de dader is. Hij wil dat ademloos de bladzijdes om blijft slaan omdat je wil achterhalen waarom die moord is gepleegd.
Dit ingrediënt, samen met de heerlijke chemie tussen Carl, Assad en nieuweling Rose, vormt een onovertroffen recept voor een even onovertroffen reeks thrillers die al een decennium lang over de toonbalken vliegen. Het is niet meer dan terecht.
Geen reacties