Het is al laat als Greg White van zijn gebruikelijke hardlooprondje weer thuis komt. Alle lichten in het huis zijn uit, zijn vrouw Martha en hun babydochtertje liggen te slapen, alles is rustig. Maar wanneer Greg zijn slaapkamer inloopt, wordt opeens zijn ergste nachtmerrie de werkelijkheid. Martha ligt bruut vermoord in hun bed. Uiteraard wordt inspecteur Helen Grace weer opgetrommeld om zo snel mogelijk degene te vinden die dit op zijn geweten heeft. Helen is alleen niet in goeden doen. Vier maanden eerder wist de seriemoordenaar Alex Blythe te ontsnappen en door zijn uitgesproken bedreigingen om Helen te pakken te nemen is ze sindsdien angstig en onrustig.
Het kan alleen maar vreselijk mis gaan
Amper twee dagen na de gruwelijke moord op Martha White treft Richard Westlake zijn zestienjarige zoon Ethan vermoord in hun huis aan. Het heeft er alle schijn van dat het hier om dezelfde dader gaat, dus moeten Helen en haar team er nog een aantal tandjes bijzetten. De moord op de jonge moeder was al heftig, nu er ook nog een tiener op beestachtige wijze om het leven is gebracht is het duidelijk dat deze seriemoordenaar voor helemaal niets terugschrikt.
Door het onbevredigende resultaat van de zaak-Blythe en het gedoe rondom Helens oud-collega Joseph Hudson wordt Helen scherp door korpschef Alan Peters in de gaten gehouden. Bovendien is haar steun en toeverlaat Charlie Brooks door privéomstandigheden ook niet bepaald op haar best.
Tel daarbij op dat Helen behoorlijk paranoia is geworden als een gevolg van de dreigementen van Alex Blythe en dat ze nog altijd door een wanhopige Joseph Hudson wordt lastiggevallen, dan weet je dat dit alleen maar vreselijk mis kan gaan. Gaat het Helen lukken om onder deze omstandigheden een meedogenloze seriemoordenaar te pakken?
De lange arm van Alex Blythe
Helens waakzaamheid en angst om te worden aangevallen door iemand die door de voormalige psychiater Alex Blythe wordt gechanteerd, blijkt al snel terecht te zijn. Er is wel degelijk iemand die de opdracht heeft gekregen om haar te vermoorden.
“Ze liep snel, was nog maar op een meter afstand van de pilaar en dus bleef ze staan om zichzelf klaar te maken. In de doodse stilte hoorde ze het. Heel vaag maar herkenbaar, iemands ademhaling. Ze had gelijk gehad, er wás een indringer hier beneden. Iemand die met moord in gedachten naar haar complex was gekomen.”
Helen moet dus niet alleen een seriemoordenaar zien te vinden, ze moet ook lang genoeg in leven blijven om de lange arm van Alex Blythe voor eens en voor altijd af te schudden.
Niet het beste boek uit de serie
Natuurlijk heb ik dit elfde boek uit de legendarische Helen Grace-serie opnieuw met veel plezier gelezen. Het is alleen wel zo dat ik tijdens het omslaan van de bladzijdes gewoon achterover geleund zat en me niet op het puntje van mijn stoel bevond. Het blijft een dynamische trein van korte hoofdstukken, verschillende vertelperspectieven en genoeg opzienbarende gebeurtenissen. Maar toch leek het ergens op een inmiddels bekende vingeroefening.
Het kan zijn dat ik teveel ben verwend en dat ik onterecht verwacht dat M.J. Arlidge zich telkens weer weet te overtreffen. Feit is alleen wel dat ik de ontknoping rondom Alex Blythe een redelijke dooddoener vond. Rondom Joseph Hudson was er weliswaar een erg mooie plotwending, het gevolg was alleen meer van hetzelfde.
Desalniettemin was er uiteindelijk toch een behoorlijke verrassing en die was volledig aan de genadeloze journaliste Emilia Garanita gewijd. Zij is de hele reeks al mijn favoriete personage en wat mij betreft heeft ze in dit boek een absolute glansrol gekregen.
Komende zomer komt er een nieuw deel uit de Helen Grace-reeks en ik sta te popelen om daar zo snel mogelijk in te duiken. Kom eens gauw mag dan wel niet het beste boek uit de serie zijn, het wil niet zeggen dat ik hier afhaak. Ik ben nog altijd hongerig naar nieuwe avonturen van deze fameuze inspecteur!
Geen reacties