Als inspecteur Helen Grace rond middernacht het anonieme graf van haar zus Marianne bezoekt, heeft ze vanaf de begraafplaats uitzicht over de hele stad. En bij dat uitzicht hapt ze naar adem. Niet omdat het zo mooi is, maar omdat ze duidelijk kan zien dat er drie enorme branden zijn uitgebroken. Het is alsof heel Southampton in lichterlaaie staat. Ze klimt snel op haar vertrouwde Kawasaki en rijdt met hoge snelheid naar haar nieuwste nachtmerrie.
Een gruwelijk familiedrama
Twee van de branden die die nacht woeden zijn in bedrijven waar zich op dat moment niemand bevindt. De materiële schade is enorm, toch valt daar prima mee te leven.
De derde brand is hartverscheurend. Het huis van Thomas Simms brandt in zijn afwezigheid volledig af. Zijn zoon Luke kan zich in veiligheid brengen door uit het zolderraam te springen. Hij breekt daarbij allebei zijn benen, maar hij kan het in ieder geval navertellen. Zijn moeder en zusje hebben een stuk minder geluk.
Het is al snel duidelijk dat de drie branden zijn aangestoken en ook nog eens nagenoeg tegelijkertijd. Dit keer moet Helen Grace geen seriemoordenaar, maar een seriepyromaan op zien te sporen.
Eerstepersoonenkelvoud
De daaropvolgende nacht breken er opnieuw drie branden uit. Ook dit keer gaat het om twee commerciële panden en een woonhuis en er komt aan het licht dat ook deze branden met kleine tussenpozen van elkaar zijn aangestoken. Terwijl Helen met haar partner Sanderson onder grote druk staat om de dader zo snel mogelijk te pakken, tasten ze nog altijd in het duister over het motief. Wie doet nu zoiets gruwelijks?
Als lezer krijg je daar al snel antwoord op omdat er blogberichten van iemand die zichzelf eerstepersoonenkelvoud noemt in het verhaal zijn verweven. Die berichten geven niet veel informatie, toch maken ze heel duidelijk dat deze persoon nog lang niet klaar is.
Deze blogberichten en de terugkerende branden geven dit boek heel veel urgentie en dat zorgt ervoor dat je het nagenoeg onmogelijk kunt wegleggen.
“Een tweede reeks branden in vierentwintig uur. Brutaal was het zeker, maar zat er meer achter? Had deze pyromaan een missie? Voelde hij zich genoodzaakt de branden te stichten? Zo niet, waarom die haast? Wat Helen het meest verontrustend vond was het besef dat de dader van deze aanvallen vastberaden, nauwkeurig en goed georganiseerd was. De drie branden waren allemaal in verschillende delen van de stad en toch zo strak getimed dat blussen bijna onmogelijk was. De persoon die dit op zijn geweten had, was vast van plan om dood en verderf te zaaien op een schaal die Helen nog nooit had gezien.
Het was alsof hij Southampton volledig wilde verwoesten.”
The return of Emilia Garanita
Inmiddels is het hoofdbureau van de politie aan de derde commissaris toe, dit keer mag Jonathan Gardam een poging in het zadel wagen. Hij is alleen een behoorlijke micromanager en werkt daarmee Helen Grace behoorlijk op haar zenuwen. Ik denk dat er weddenschappen gesloten kunnen worden om te gokken hoe lang deze commissaris mee zal gaan.
Uiteraard is ook rechercheur Charlie Brooks weer van de partij, in dit verhaal houdt ze zich voornamelijk bezig met het ondersteunen van de mensen die bij de branden familieleden hebben verloren.
In het vorige deel uit deze serie – Pluk een Roos – was er een wapenstilstand tussen Emilia Garanita en Helen Grace. Helen gaf haar exclusieve informatie en Emilia besloot daar genoegen mee te nemen. Maar kennelijk had M.J. Arlidge zelf ook wel door dat dit erg saai was, en daarom gaat de meedogenloze journaliste in dit deel weer opnieuw breed over de streep voor smeuïge headlines. Gelukkig maar, ik ben dol op haar rol als luis in de pels!
Op het puntje van mijn stoel
Na het lezen van het vorige deel kreeg ik het vermoeden dat de magie van Helen Grace tanende was. Ik beoordeelde het als een minder tussendeel, een veredelde pauze waarin de vaste personages wat meer uitgediept worden. Het was een prima thriller, maar wel minder boeiend en bloedstollend.
Bij mij rees toen de vraag of M.J. Arlidge wel genoeg in huis had om lezers nog veel langer aan Helen Grace en haar collega’s te binden. Klikspaan bewijst dat die vraag onterecht was. Dit is opnieuw een ongekende pageturner waarbij ik weer ouderwets op het puntje van mijn stoel zat.
Dat komt overigens goed uit, want ik heb een tijdje geleden de hele serie gekocht. Het zou een beetje zonde zijn als ik geen zin meer in de opvolgende zes delen zou hebben. Nu sta ik te trappelen om aan het volgende boek te beginnen, bring it on!
Geen reacties