Het Vijfde Meisje – J.D. Barker

Wat doe je als je het bloedstollende Horen, Zien, Zwijgen uit hebt? Als een razende voor de vorm wat andere boeken van je TBR-lijst lezen om vervolgens zo snel mogelijk in Het Vijfde Meisje weg te duiken! Dit tweede deel uit de Sam Porter-serie van J.D. Barker lag al een tijdje naar me te roepen en dat was alles behalve onterecht. Ook dit boek heb ik namelijk met opstaande nekharen en ogen als schoteltjes verslonden.

De man met de zwarte wollen muts

Er zijn vier maanden sinds het ijzingwekkende slotakkoord van het voorgaande deel verstreken en het wordt Sam Porter aangerekend dat hij de seriemoordenaar Anson Bischop op dat cruciale moment niet te pakken wist te krijgen. De FBI komt zich ermee bemoeien en Sam Porter wordt van de zaak gehaald.

Het is hem strikt verboden om zich nog met de zaak van ‘De Moordenaar van het Vierde Aapje’ bezig te houden, maar daar trekt Porter zich niets van aan. Hij transformeert de muur van zijn huiskamer in een whiteboard en gaat onverstoord verder met het zoeken naar aanwijzingen.

Wanneer er een vermoord meisje in een bevroren meer wordt gevonden gaat Chicago Metro er al snel vanuit dat Bischop een nieuwe modus operandi heeft. Als lezer is dat alleen alles behalve knip en klaar, want er zijn regelmatige inkijkjes in het hoofd van ‘de man met de zwarte wollen muts’. Hij heeft namelijk een meisje in zijn kelder opgesloten. Zij is niet de eerste en zeker ook niet de laatste die met zijn verdorven brein te maken krijgt.

Heerlijke humor

Terwijl de lijken zich weer als vanouds opstapelen en de mysteries steeds ingewikkelder worden, komen de vaste collega’s van Sam Porter ook weer op het toneel. Clair Norton (‘Het is hier kouder dan de tiet van een heks!’) is opnieuw goed op dreef en ook Edwin Klozowski en Brian Nash hebben weer een belangrijke rol.

Zelfs de afgetrapte rammelbak van Nash (die hij Connie noemt) is van de partij.

“Nash reikte voor Klozowski langs naar het dashboardkastje en sloeg er met zijn vuist op. De klep viel open op de knieën van Klozowski. Een ware lawine van cassettebandjes stroomde uit het dashboardkastje op de vloer. ‘Stop er maar eens een van die kwade rakkers in.’
Klozowski staarde naar de verzameling cassettes rond zijn voeten. ‘Deze auto is bij dezen officieel heilig verklaard.’ Hij raapte een van de cassettes op. ‘Wow…’ Hij schoof de cassette met een vette klik in de gleuf van het cassettedeck. Even later kraakte de openingsriff van Neil Diamonds ‘Sweet Caroline’ uit de kapotte luidsprekers.
Nash trommelde met zijn vingers op het stuur. Klozowski wiegde mee op de muziek. ‘John Lennon kon niet tippen aan deze man. Hij is geniaal.’ Klozowski begon te neuriën.
Nash stak zijn hand uit en drukte op de Eject-knop.
‘He! Wat doe je nou?’
‘Als ik je dat laat afspelen, ga je zingen, en dan ga ik zingen, en dan gebeurt er iets magisch tussen ons, en als dat afgelopen is, wordt het een beetje ongemakkelijk. Ik ben nog niet zover dat ik samen met jou kan meezingen met Neil Diamond. Dat is een grote stap. Je rijdt nog niet lang genoeg met me mee,’ zei Nash.“

Echt, ik hou daarvan. Een aaneenschakeling van gruwelijke moorden en dan zulke heerlijke humor ertussendoor.

Porter trekt zijn eigen plan

Terwijl Chicago Metro van het ene naar het andere lijk rent, trekt Sam Porter zijn eigen plan. Op basis van het dagboek van Anson Bischop gaat hij naar de gevangenis in New Orleans en de geboorteplaats van Bischop in South Carolina. Hij wordt daarbij door niemand gehinderd, want Porter heeft dat dagboek nooit als bewijs ingediend. Hij heeft het voor zichzelf gehouden.

En zelfs al zouden zijn collega’s van Chicago Metro van het bestaan van het dagboek afweten, ze zouden geen tijd hebben om er aandacht aan te besteden. Behalve de meisjes uit de kelder van de man met de zwarte wollen muts worden nu namelijk ook ouders van de vermoorde meisjes afgeslacht.

Terwijl Special agent Frank Poole van de FBI als enige Porter op de hielen zit, komt Porter op basis van steeds nieuwe aanwijzingen in contact met een nog angstaanjagender persoon dan Anson Bischop. De moeder van Anson Bischop.

Ondragelijke spanning

De laatste 100 bladzijdes van dit boek zijn ongekend. Bijna ondragelijk. De spanning loopt steeds verder op en het aantal overgebleven pagina’s slinkt in een hoog tempo. Als lezer zat ik op het puntje van mijn stoel te wachten op de onvermijdelijke clou. Maar toen kreeg ik een enorme plottwist om mijn oren. Eentje die ik totaal niet aan had zien komen.

Die clou waar ik op zat te wachten leek verder weg dan ooit, maar er waren nog maar een paar pagina’s over! Hoe ging dit in hemelsnaam aflopen?!?

De afloop was afschuwelijk. Zo erg, dat ik bijna mijn boek tegen de muur smeet. Er stond namelijk:

— wordt vervolgd —

Damn you J.D. Barker!