Horen, Zien, Zwijgen – J.D. Barker

Ik heb J.D. Barker nog niet zo lang geleden ontdekt, mijn eerste kennismaking was toen ik een paar maanden geleden in de bibliotheek spontaan ‘De Beller op Lijn 4’ meenam. En dat heb ik geweten. Vanaf de eerste paar zinnen bleek het namelijk onmogelijk om dit boek nog weg te leggen, ik heb zelden zo’n goede pageturner gelezen. Mijn verwachtingen waren dus behoorlijk hoog gespannen toen ik aan dit eerste deel uit de Sam Porter reeks van J.D. Barker begon.

Een veelbelovend verhaal

Chicago wordt al vijf jaar geterroriseerd door een seriemoordenaar die zichzelf Aap noemt. Die naam is gebaseerd op de drie bekende aapjes die samen horen, zien en zwijgen uitbeelden. Hij ziet zichzelf als de vierde aap, de aap die ‘doe geen kwaad’ belichaamt.

Hij heeft het voorzien op mensen die een morele scheve schaats hebben gereden, maar dat goed hebben weten te verstoppen. Hij neemt wraak door een kind van hen te ontvoeren en met tussenpozen van een paar dagen een oor, een oog en een tong van dit kind op te sturen.

Rechercheur Sam Porter is al die tijd bezig om de moordenaar te pakken te krijgen, maar tot nu toe heeft hij nog geen succes gehad. Dan wordt hij opeens gebeld omdat er een man onder een bus is gesprongen. In zijn zak had hij het kenmerkende witte pakketje met een zwarte strik en er zat een afgesneden oor in.

Ik kwam er maar moeilijk in

Ik ging er eens goed voor zitten. Zoonlief lag op bed, mijn man zat voetbal te kijken en ik had een grote mok thee en een reep chocolade binnen handbereik. Ik wenste de komende paar uur niet gestoord te worden zodat ik opnieuw met een thriller van J.D. Barker alles en iedereen om me heen zou vergeten, heerlijk!

Vol enthousiasme begon ik aan het eerste hoofdstuk, maar echt extatisch werd ik er niet van. Ik las stug door, maar kon na een bladzijde of vijftig niet anders dan concluderen dan dat ik er maar moeilijk in kwam. De dialogen tussen Sam Porter en zijn partner Nash vond ik namelijk niet lekker lopen. Het was voor mij continu onduidelijk wie nu wat zei en daardoor moest ik regelmatig een stukje terug om het gesprek te kunnen volgen.

Daar kwam bij dat ik Sam Porter erg oppervlakkig en tweedimensionaal over vond komen. Het was duidelijk dat hem iets was overkomen en dat dat later ongetwijfeld nog boven water zou komen, maar dat was in combinatie met die gammele dialogen een absolute doodsteek voor de vaart in het boek. 

Het dagboek redt het verhaal

Al vrij snel wordt er in het boek met regelmaat overgeschakeld naar het dagboek van de seriemoordenaar. Deze nog onbekende man vertelt hierin over zijn jeugd als enig kind van een doorsnee gezin. Tenminste, het lijkt op het eerste oog een doorsnee gezin te zijn. Je weet als lezer dat je de herinneringen van een seriemoordenaar leest, dus het is overduidelijk dat er op een bepaald moment iets behoorlijk mis zal gaan. En dat is ook zo, maar dan nog opzienbarender dan je verwacht.

Op een knappe manier worden de aanleidingen voor de zieke geest van deze kerel langzaam maar zeker ontvouwd. Sterker nog, bij het lezen van de eerste helft van het boek vond ik de delen met het dagboek van de seriemoordenaar een stuk interessanter dan de gebeurtenissen rond Sam Porter en zijn collega’s.

Het is het dagboek dat de vaart en spanning in het verhaal als een traag opstartende dieselmotor op gang brengt. En als die motor eenmaal loopt, wordt het langzaam maar zeker bloedstollend. Het voelt alsof je in de Python in de Efteling zit. Het karretje rijdt het station rustig uit en vervolgens wordt het tergend traag omhoog getakeld. Daarna begint het karretje langzaam te rijden en neemt een kalme bocht. En vervolgens schiet het met een treinsnelvaart de diepte in zodat je maag binnen een tel in je keel zit.

Een andere omschrijving kan ik voor dit boek niet bedenken. Het is wel degelijk een ijzingwekkende pageturner, je hebt alleen wat geduld nodig.

Barker is heerlijk afschuwwekkend

Ik houd er wel van, van een verhaal vol gruwelijke dood en verderf. Om die reden is dit boek geknipt voor me, want de door J.D. Barker gecreëerde seriemoordenaar is niet bepaald geschikt voor gevoelige lezers. Hij schuwt helemaal niets, ook het verminken en doden van onschuldige kinderen (iets ergers is er volgens mij niet te verzinnen) gaat hij frontaal aan.

Het geheel weet hij mooi in te kleuren met karakters als Clair, een collega van Porter en Nash en mijn persoonlijke favoriet:

“Clair stond naast een groot, roestvrijstalen beeldhouwwerk in A. Montgomery Ward Park. Volgens de plaquette heette het COMMEMORATIVE GROUND RING. Ze had het wel eens van een afstandje gezien als ze over Erie reed, maar nu ze er zo dichtbij stond, moest ze bekennen dat ze er geen flauw idee van had wat die hoop metaal te betekenen had. Bij Clair kwam het over alsof Godzilla de voorraad had opgevreten van een winkel in roestvrijstalen gebruiksvoorwerpen om de resultaten daarvan vervolgens midden in dit smetteloze park weer uit te schijten.”

Ondanks het stroeve begin weet deze schrijver je bij de strot te grijpen en ervoor te zorgen dat je als een bezetene verder leest. Ik heb de volgende twee delen uit de Sam Porter reeks dan ook al klaarliggen om op korte termijn te gaan verslinden!