Het Verkeerde Meisje – Angelique Haak

Het moge duidelijk zijn: ik ben fan van Angelique Haak. Ze weet er als geen ander voor te zorgen dat ik telkens weer al lezende op het puntje van mijn stoel ga zitten. Bovendien weet ze ook altijd tegen het einde van het boek met een heerlijke plottwist te komen. Wat mij betreft is deze dame op dit moment met afstand de beste thrillerschrijfster van Nederland en dat heeft ze met deze nieuwe pennenvrucht, Het Verkeerde Meisje, nog eens heel duidelijk benadrukt.

Een man met een zwart masker

Amelie wordt in een afgesloten kelder wakker en ze heeft geen idee hoe ze daar terecht is gekomen. Als de mist in haar hoofd wat is opgetrokken, herinnert ze zich dat ze van achteren is gegrepen en op haar hoofd is geslagen toen ze bij het station haar fiets op slot zette. Het heeft er alle schijn van dat ze is ontvoerd.

Al snel wordt ze in haar gevangenis door een man met een zwart masker bezocht. Hij laat niets los over zijn motieven of wat Amelie te wachten staat, het enige wat ze weet is dat ze met deze man met zijn sadistische trekjes niet moet sollen. En dat het nog dagen kan duren voordat iemand haar mist.

De hoofdstukken wisselen zich consequent af tussen het perspectief van Amelie en de herinneringen van de ontvoerder. Daarnaast zijn de hoofdstukken heel kort en het lijkt wel alsof elk hoofdstuk met een cliffhanger afsluit, de een nog meeslepender dan de ander. Hierdoor ligt het tempo heel hoog en ga je als lezer ook steeds sneller door de pagina’s, bevangen door de spanning.

Ieder huisje heeft zijn kruisje

Amelie leek het voor de buitenwereld allemaal prima in orde te hebben. Haar vader heeft een succesvolle kunstgalerie en zit aardig in de slappe was. Amelie werkt drie dagen per week bij een grafisch ontwerpstudio en twee dagen per week in haar vaders kunstgalerie.

Over geld hoeft ze zich niet druk te maken, want haar vader heeft haar een mooi huis gegeven. Bovendien is ze getrouwd met de aantrekkelijke Cas die ook onderneemt.

Haar huwelijk blijkt echter al een tijdje voorbij te zijn en het is haar eindelijk gelukt om zich van Cas los te weken. En haar jeugd was ook niet bepaald een pretje, hoewel het niet meteen duidelijk is wat haar als puber is overkomen.

Het enige gegeven dat je als lezer aan het begin van het verhaal krijgt, is dat ze een enorm schuldgevoel naar haar overleden zusje Anouk heeft. Stukje bij beetje wordt duidelijk waarom ze dat schuldgevoel heeft.

Spijt

“’Sorry, papa, sorry dat ik je zo teleurgesteld heb,’ kwam er piepend uit mijn keel. “Sorry dat ik niet geluisterd heb. Het is mijn schuld dat het gebeurd is, net als toen. Het is mijn schuld dat…’ Ik kreeg de woorden niet uit mijn door tranen dichtgeknepen keel. Mijn schouders schokten hevig. ‘Het spijt me zo!’
Mijn vader stond op en eindelijk nam hij me in zijn armen, net als die ene ochtend bij Anouks kist, nadat ik hem verteld had over wat er die dag gebeurd was. Ik snoof de geur op die ik zo gemist had en inhaleerde zijn warmte. ‘Het spijt me papa. Het spijt me,’ bleef ik herhalen in het ritme waarin mijn vader mij in zijn armen wiegde.
‘Het spijt mij ook lieverd.’ Ik hoorde iets breken in zijn stem en wist dat hij ook huilde. Mijn vader, die ik sinds de begrafenis van Anouk niet meer had zien huilen, huilde!
De woorden die hij daarna sprak hebben me nog lang achtervolgd.”

Wie? En waarom?

Uiteindelijk draait het hele verhaal om de vraag wie die man met het zwarte masker is. Is het haar toekomstige ex-man Cas die vergelding zoekt? Is haar vader met zijn kunstgalerie niet zuiver op de graat en is Amelie ontvoerd voor losgeld of wraak?

In de tussentijd worden het verleden en de motieven van de gemaskerde man steeds duidelijker. Hij heeft een jeugd gehad waar de honden geen brood van lusten en reageert al zijn trauma’s op Amelie af. Door middel van zijn herinneringen wordt er een kindertijd blootgelegd die uit pikzwarte drek bestaat.

Het zijn die herinneringen die voor een enorme urgentie in het verhaal zorgen, Amelie loopt groot gevaar en ze moet zo snel mogelijk uit die kelder weg! Hij gaat haar vast verkrachten, misschien zelfs op een lugubere manier vermoorden, dat kan niet anders.

Het viel me tijdens het lezen van Zwarte Ziel al op dat Angelique Haak als schrijfster enorm is gegroeid en die lijn heeft zich nog verder doorgezet. Als lezer hing ik ademloos aan ieder geschreven woord.