Ira is een onderzoeksjournalist met een drang om zoveel mogelijk over besloten sektes te schrijven, maar van haar hoofdredacteur krijgt ze geen kans om de verhalen te schrijven die ze zo graag wil vertellen. Hij vindt het ene moment dat ze nog niet klaar is voor de grote verhalen en het andere moment dat haar stukken niet bij de krant passen. Gefrustreerd neemt Ira ontslag en besluit om met behulp van een vriend een andere identiteit aan te nemen. Op die manier kan ze infiltreren in ‘Het Noors Genootschap’, een gesloten gemeenschap die strikt leeft volgens de wetten van God. Ira doet dat niet alleen om een verhaal te kunnen schrijven, ze heeft er ook persoonlijke redenen voor.
Simon
Een van Ira´s vroegste herinneringen is dat er een brand was in het huis waar ze met haar moeder, vader en iets oudere broer Simon woonde. Ira was de enige die de brand overleefde en ze groeide vervolgens op in een liefdevol pleeggezin. Toch is Ira er altijd van overtuigd geweest dat haar broer niet bij die brand is omgekomen. Haar moeder was namelijk in Het Noors Genootschap in Noorwegen geboren. Als volwassen vrouw wist ze Het Genootschap te ontvluchten en bouwde vervolgens een bestaan in Nederland op.
Ira weet zeker dat Het Genootschap achter die brand zit en dat haar broer Simon op dat moment is ontvoerd. Het kan niet anders dan dat hij nu in het Noorse Tromsø onder het strenge juk van die gemeenschap woont, niet wetende dat Ira de brand ook heeft overleefd.
Vastbesloten verandert Ira haar achternaam en haar uiterlijk om vervolgens naar een baan bij Grønncorp te solliciteren. Dit is een bedrijf dat groene energie verkoopt en de eigenaren zijn de belangrijkste mensen binnen Het Noors Genootschap. Aangezien het hoofdkantoor van deze organisatie zich ook in Tromsø bevindt, is dit de beste manier om onopvallend te kunnen integreren.
Het Noors Genootschap
Natuurlijk weet Ira heel goed waar ze aan begint als ze naar Tromsø vertrekt, maar toch is het flink schakelen als ze eenmaal bij Het Genootschap aankomt. Ze gebruiken geen mobiele telefoons of andere technologieën (dat is in zekere mate alleen tijdens het werk bij Grønncorp toegestaan) en het is net alsof ze tientallen jaren terug in de tijd wordt teruggeworpen. Bovendien moet Ira ontzettend opletten dat niemand doorheeft wat de echte bedoelingen van haar aanwezigheid zijn.
“Het duizelde haar. Alle namen en gezichten leken in elkaar over te vloeien tot een wazige brij. Had ze zich wel op de juiste manier gedragen? Handen schudden bij de mannen, hen niet in de ogen kijken. Bij de vrouwen juist wel. Naast de gastvrouw gaan zitten. De vrouwen aan de linkerkant van de tafel, de mannen aan de rechter. Dat was allemaal goed gegaan. Maar al die vragen daarna. Over haar leven in Nederland, het genootschap daar. Haar familie.”
Stug en bondig
Ik heb al eens eerder een boek van Machteld van Zalingen gelezen (Bloedlijn), maar als ik heel eerlijk ben moet ik toegeven dat ik geen heel groot fan van haar schrijfstijl ben. Het is stug, met veel korte zinnen die net niet lekker in elkaar overvloeien en bovendien zijn ze ook erg bondig. Ik lees liever verhalen die wat beschrijvender zijn en meer de tijd nemen.
Dat neemt alleen niet weg dat ik dit boek echt bloedspannend vond en het absoluut niet weg kon leggen. Ira was onder mijn huid gaan zitten en ik moest en zou zo snel mogelijk weten hoe haar missie af zou lopen. Al met al kun je dus concluderen dat dit een hele geslaagde thriller is en dat dit boek ervoor heeft gezorgd dat ik haar volgende werk ook wil lezen. Zo erg is die stugge schrijfstijl nu ook weer niet!
Geen reacties