Houd je vast, want er is een heel nieuw genre zijn opmars aan het maken: de zogenaamde cozy detective! Deze nieuwe trend laat zich nog het beste omschrijven als een ‘gezellige whodunnit’ en Mary Lou Longworth is met Dood op Kasteel Brémont zeker niet de eerste die zich hieraan waagt. Ik heb eerder dergelijke cozy detectives gelezen (De Moord op Windsor Castle van S.J. Bennet en De Mitford-moorden van Jessica Fellowes gingen voor), maar het is wel voor het eerst dat ik zo’n gezellige whodunnit lees die zich in de Franse Provence afspeelt.
Antoine Verlaque en Marine Bonnet
Het decor van dit verhaal is dus het Provençaalse Aix-en-Provence en de omliggende sfeervolle regio, de lavendelgeuren spatten van de pagina’s af. De hoofdpersonen zijn onderzoeksrechter Antoine Verlaque en docente rechtsgeschiedenis Marine Bonnet.
Het is al snel duidelijk dat Antoine en Marine een relatie hebben gehad, er is een merkbare onrust en een keur aan oud zeer tussen deze twee personages. Normaal gesproken zouden ze elkaar hoogstens een enkele keer in een cafétje tegenkomen waar ze elkaar ongemakkelijk zouden begroeten, maar het lot heeft wat anders in petto.
Antoine onderzoekt namelijk de dood van edelman Étienne de Brémont die onder zeer verdachte omstandigheden uit een zolderraam van Kasteel Brémont viel. En Marine Bonnet kende Étienne erg goed. De twee worden dus min of meer tot elkaar veroordeeld en dat zorgt voor de nodige spanning.
Gelukkig maar, want verdere spanning is in dit boek ver te zoeken.
Het is wel erg cozy
Leuk, zo’n cozy detective. Maar van enige opwinding of mysterie is weinig sprake. Het verhaal loopt erg stroef door lange zinnen en alinea’s, en omdat er al vrij snel allerlei personages op het tonaal verschijnen is het best moeilijk om in het verhaal te komen.
Uiteraard ga je als lezer proberen te raden wie er achter de moord op Étienne de Brémont zou kunnen zitten en wat de reden van deze brute eliminatie zou kunnen zijn, maar de verhoudingen tussen Antoine en Marine zijn een stuk boeiender. Het hele verhaal draaien ze om elkaar heen en vraag je je continu af of ze het weer gaan goedmaken en uiteindelijk samen de ondergaande zon tegemoet gaan rijden in de Porsche van Antoine.
Hoe dat afloopt ga ik hier uiteraard niet verklappen.
Mooie personages
Heel spannend mag het dan allemaal wel niet zijn, mooie personages zijn er genoeg. Zo is er commissaris Bruno Paulik, een voormalig rugbyspeler die dol op opera is. Als boerenzoon uit een klein dorp in de Luberon is hij nuchter en eenvoudig, maar je kunt hem ook midden in de nacht wakker maken voor exclusief eten en een dure wijn.
Een ander pareltje is Sylvie Grassi, de beste vriendin van Marine. Ze is een excentrieke docent fotografie en kunstgeschiedenis die steeds meer naam als kunstenares maakt. Sylvie neemt geen blad voor haar mond, vooral niet als ze haar hekel voor Antoine weer eens tentoonspreidt.
“`Wat een arrogante eikel! Vergeet die vent toch!´ zegt Sylvie. ´Je hebt toch je toyboy van zevenentwintig?’ Hoewel de zon vrijwel verdwenen is, heeft Sylvie Grassi haar zonnebril nog op – zo’n zwarte Armani met grote ronde glazen die filmsterren aan de Côte d’Azur in de jaren zestig graag droegen. Gitzwart en kortgeknipt haar heeft ze, en lichtblauwe ogen. Ze is dol op kleren in opvallende kleuren – appelgroen en knalroze vooral – die het contrast tussen die ogen en dat bobkapsel benadrukken. Nu ze tegen de veertig loopt past ze haar verschijning wel wat aan, maar in het conservatieve Aix valt ze nog meer dan genoeg op met haar felgekleurde handtassen en outfits van Japanse couturiers.”
De ontknoping
In de laatste hoofdstukken van het boek komt dan eindelijk het lang verwachte tempo. In een treinsnelvaart wordt er naar een ontknoping geschreven, alsof de schrijfster zich toen pas bedacht dat het verhaal ook wel wat actie kon gebruiken.
De verhaallijnen zijn gedurende het boek tergend langzaam uiteengezet, de verdenkingen zijn verschillende richting op gestuurd. De uitkomst valt als een baksteen uit de lucht en is ook niet heel verrassend.
Dood op Kasteel Brémont is het eerste deel van een serie met de naam Provençaalse mysteries, alle verhalen draaien om de personages Antoine Verlaque en Marine Bonnet. In het buitenland is de serie sinds 2011 al erg succesvol geweest, pas in mei 2022 is er eindelijk een vertaling van dit eerste deel in het Nederlands verschenen.
Mijn indruk is dat dit vooral een soort van introductiedeel is, waarbij je als lezer een inleiding in de personages, de streek en de schrijfstijl krijgt. Het is dan ook een prima boek voor een zonnige middag in de achtertuin. Liefst met een glas wijn (of twee), zodat je jezelf goed in het lome, trage tempo van het verhaal kunt onderdompelen.
Ik ga het tweede deel (dat binnenkort verschijnt) zeker ook lezen, want ik ben erg benieuwd hoe deze serie zich verder gaat ontwikkelen. Ik ontdek graag of het plot slapjes en traag blijft of dat de schrijfster er toch wat meer pit in gaat gooien!
Geen reacties