De Rode Koningin – Juan Gómez-Jurado

Waarom dit boek in een pijlsnelvaart naar de hoogste regionen van mijn oneindige leeslijst ging? Omdat er op de kaft de sticker ‘Voor de lezers van De Stilte van de Witte Stad’ zat. Dit legendarische eerste deel uit de reeks over Unai ‘Kraken’ López de de Ayala van Eva García Sáenz de Urturi is namelijk een van mijn favoriete boeken ooit. Dat ene stickertje was voor mij dus genoeg om eens goed voor De Rode Koningin te gaan zitten. Ik ben er alleen nog steeds niet helemaal uit of die sticker nu helemaal terecht is.

Een stroef begin

De Rode Koningin begint met de sympathieke rechercheur Jon Gutiérrez. Als homofiele politieman met overgewicht (niet dat hij dik is) bestrijdt hij op creatieve manier onrecht, maar daardoor overtreedt hij ook weleens de regels. Het verhaal begint dan ook op het moment dat hem een schorsing boven het hoofd hangt. En dan wordt het behoorlijk ingewikkeld.

Een man met de naam ‘Mentor’ verschijnt op het toneel en er blijkt een vaag Europees eliteteam te bestaan dat in het geheim misdaden oplost. De excentrieke Antonia Scott is een voormalig lid van dit team en als Rode Koningin – een hoofdbegaafde onderzoeker die als enige conclusies kan trekken als niemand er nog iets van snapt – moet zij uit haar kluizenaarsbestaan worden getrokken. En Jon Gutiérrez krijgt om onbegrijpelijke redenen de eer om die klus te klaren.

Om nog meer onbegrijpelijke redenen wordt hij ook meteen haar partner.

Het verhaal begint dus met een warboel aan flinterdunne verklaringen en aanleidingen. Het was het stickertje op de kaft die ervoor zorgde dat het boek niet na het lezen van een stuk of honderd bladzijdes terug in de kast belandde.

De nodige komische situaties en spanning

Er is een interessante chemie tussen Antonia Scott en Jon Gutiérrez. Zij is nors, afstandelijk, introvert en zo’n irritante persoon die altijd alles weet en alles onthoudt. Hij is de perfecte tegenhanger met zijn overschot aan zachtaardigheid en doorzettingsvermogen. Dat zorgt voor de nodige komische situaties en beschrijvingen:

“Antonia slaat de deur voor zijn neus dicht.
Jon is geneigd om opnieuw aan te kloppen, maar hij bezit genoeg gezond verstand om op een bank bij de fontein te gaan zitten en te wachten. Hij doodt de tijd met het lezen van een poster die in elegant Comic Sans waarschuwt dat ziekenhuisinfecties doodsoorzaak nummer drie zijn in Spanje en aanmoedigt om de dispenser met antiseptische zeep te gebruiken die aan de muur hangt. Jon duwt op de hendel van het ding, dat, uiteraard, leeg is.”

Het is de heerlijke flair van de schrijfstijl van Juan Gómez-Jurado die mooie personages creëert en ervoor zorgt dat je als lezer toch aan het verhaal gehecht raakt. Maar het helpt ook dat de laatste honderd bladzijdes bloedstollend spannend zijn. Dan moet dat boek echt uit, ook al lig je in bed en tikt de wekker naast je onverbiddelijk door.

Gemengde gevoelens

Al met al ben ik er na het lezen van dit boek nog steeds niet uit of ik het nu echt goed vind. Ja, het was ondanks het moeilijke begin boeiend en erg spannend. En het is echt fantastisch geschreven. Maar er zijn ook genoeg minpunten.

Het verhaal rammelt hier en daar en het voelt niet af. Zo mis ik nauwkeurigere achtergronden en motieven van de boosdoener in het spel. En ik kan het niet uitstaan dat het verhaal van Carla en haar vader zo wordt afgekapt.

En dan is er ook nog dat vervloekte stickertje.

Ik denk dat ik dit boek met hele andere – veel minder hoge – verwachtingen was gaan lezen als die sticker niet op de kaft had gezeten. En dat ik het verhaal dan ook beter had kunnen waarderen. Maar ja, dat verkoopt vast een stuk minder goed.

Natuurlijk ga ik het volgende deel ook lezen. Maar dat komt dan vooral omdat ik Jon Gutiérrez (niet dat hij dik is) zo leuk vindt en helemaal verliefd op de schrijfstijl van Juan Gómez-Jurado ben geworden.