Het Boek van Verloren Namen is veel meer dan de zoveelste aangrijpende roman over de Tweede Wereldoorlog. Het gaat namelijk over het belang van de naam die je bij je geboorte hebt gekregen. We staan er niet vaak bij stil maar jouw eigen naam, de naam die je ouders je hebben gegeven, is een deel van je identiteit. Dit hoort bij je, ook als je als Joods kind je naam noodgedwongen moet veranderen om aan de vernietigingszucht van de nazi’s te ontkomen.
Eva in 2005 en in 1942
De hoofdpersoon in dit boek is Eva Abrams, een kranige bibliothecaresse van 86 jaar oud. Ze is dol op boeken, weigert met pensioen te gaan zolang ze nog goed ter been is en ze is heerlijk eigenwijs. Maar als op een dag haar oog op een opengeslagen krant in de bibliotheek valt, staat haar wereld even stil. In die krant staat namelijk een artikel met een foto van een boek dat haar terug in de tijd slingert, naar 1942.
Op dat moment heette ze nog Eva Traube en door haar Joodse afkomst was ze in haar geboortestad Parijs niet langer veilig. Als dochter van Poolse immigranten weet ze samen met haar moeder (Mamoesja) naar een klein stadje ten zuiden van Vichy te vluchten, op dat moment bevindt dit fictieve plaatsje zich nog in de vrije zone.
Al snel komt Eva daar in aanraking met het verzet en blijkt haar creativiteit heel goed van pas te komen als er talloze identiteitsbewijzen van Joodse kinderen vervalst moeten worden. In het Boek van Verloren Namen houdt Eva met coderingen de echte namen van de kinderen bij die op het punt staan om naar Zwitserland te vluchten. Sommigen van hen zijn zo jong dat de kans bestaat dat ze hun Joodse namen vergeten.
Een emotionele achtbaan
Dit verhaal speelde op meerdere manieren met mijn emoties. Aan de ene kant vond ik het aangrijpend, je wordt als lezer keihard met je neus op de feiten gedrukt dat zelfs kleine kinderen voor hun leven moesten vrezen omdat ze Joods waren. Natuurlijk is dat niets nieuws, toch krijg ik daar altijd weer kippenvel van. Aan de andere kant was er een flinke berg hoop. Eva en Remy moesten dit gewoon gaan overleven en samen oud worden!
En dan was er ook nog een hoop ergernis, want wat heb ik me vreselijk geïrriteerd aan de kortzichtige en egoïstische Mamoesja.
Als het net zich rond Eva en de andere verzetsstrijders steeds verder sluit, wordt het ook nog eens ontzettend spannend. Ik heb echt ontzettend met Eva meegeleefd en ik heb zelden zo hard op een goede afloop van een verhaal gehoopt. Het is behoorlijk knap als een auteur dat bij een doorgewinterde lezer met een afkeer van zoetsappigheid voor elkaar krijgt!
Mijn eerste audioboek
Ik heb al een tijdje een account op Podimo en luister sindsdien als ik mijn hond uitlaat graag naar Podcasts als ‘Moordcast’ en ‘Alle Geschiedenis Ooit’. Podimo biedt behalve podcasts ook audioboeken aan, en dat besloot ik onlangs ook eens een keer te proberen. Sindsdien is mijn hond best moe, want die uitlaatrondjes werden door het luisteren van Het Boek van Verloren Namen steeds langer.
Zoals gezegd: het was de eerste keer dat ik naar een boek luisterde in plaats van dat ik het zelf in fysieke of digitale vorm las. Dat was even wennen omdat je op deze manier niet makkelijk even een paar bladzijdes terug kunt bladeren om een naam of bepaalde dialoog nog even opnieuw te lezen. En het is lastig omdat je alles op basis van je gehoor moet onthouden. Met Franse en Poolse namen valt dat niet altijd mee.
Toch ben ik behoorlijk aan het concept van een audioboek verslingerd geraakt. Ik kan nu ook ‘lezen’ terwijl ik kook, strijk of andere huishoudelijke klusjes doe. Aangezien ik daar een behoorlijke hekel aan heb wordt dat zo toch een stuk beter te doen. Bovendien kan ik mijn leestempo hierdoor nog wat meer opschroeven, dus voor mij is het een blijvertje!
Geen reacties