Jeppe Kørner is moordonderzoeker bij de politie van Kopenhagen en hij zit er helemaal doorheen. Hij kan de recente scheiding van zijn vrouw – die hem voor een ander verliet – niet verwerken, hij slikt teveel pijnstillers voor zijn rug, slaapt slecht en dan heeft hij zich ook nog eens door een vriend over laten halen om zijn haar te blonderen. Wanneer een jonge vrouw in haar eigen flat op gruwelijke wijze wordt vermoord, moet Jeppe zichzelf bij elkaar rapen en flink aan de slag. Samen met zijn partner Anette Werner, die hij alleen na het drinken van veel koffie kan verdragen.
Een vreemd snijpatroon in het gezicht
Het slachtoffer huurt een verdieping in het mooie pad van de excentrieke Esther de Laurenti. Zij woont zelf op de bovenste etage en verslijt haar dagen met het drinken van heel veel wijn en schrijven. Op de tweede verdieping woont de bejaarde Gregers en de eerste verdieping verhuurt ze aan Caroline en Julie. Een van deze twee jonge vrouwen is vermoord, maar omdat het lichaam onherkenbaar is, is niet meteen duidelijk of het om Caroline of Julie gaat.
Zware mishandeling, meerdere diepe snijwonden in het lichaam en een vreemd snijpatroon in het gezicht, dat is wat er uit de overblijfselen van het slachtoffer is op te maken. Jeppe wordt als teamleider van het onderzoeksteam aangewezen. Normaal gesproken gaat hem dat prima af, maar dit keer heeft hij ernstige twijfels. Omdat hij zijn eigen tragedie met zich meedraagt is hij er voor de eerste keer in zijn carrière niet zeker van of hij dit wel kan. En zijn uitdagende samenwerking met Anette werkt ook niet bepaald mee.
“Hij vond haar een bulldozer, zij noemde hem een gevoelige sufferd. Op goede dagen ruzieden ze als een oud echtpaar, op slechte dagen had hij zin om haar in de Øresund te smijten.”
Verwarring en vraagtekens
Al snel wordt duidelijk dat het slachtoffer Julie Stender is omdat Caroline op dat moment springlevend op een korte vakantie in Zweden is. En dat Julies dood wel erg veel overeenkomsten met het manuscript van Esther de Laurenti vertoont. Sterker nog, het lijkt wel alsof ze de handleiding voor de moord heeft geschreven.
Niet veel later is er een volgende moord en dit brengt nog meer verwarring en vraagtekens voor Jeppe en Anette. Ze tasten nog altijd in het duister en lijken geen steek verder te komen.
“Anette greep naar haar hoofd. Alles aan deze zaak was gecompliceerd. Voordat ze acht jaar geleden was overgeplaatst naar Moordzaken had ze gewerkt voor OC, Organized Crime, dat zich bezighield met bendecriminaliteit. Drugsverkoop, bedreiging en geweld, het ging allemaal om geld en macht. Niet altijd fraai, maar begrijpelijk in zijn eenvoudige wreedheid. Gedetailleerde snijpatronen in het gezicht, van kleding wisselen en manuscripten voor misdaadromans verwarden haar. Wat was de reden voor de moord op Julie als het niets met geld of macht te maken had?”
De kracht van een goede titel
Ik nam dit boek om de opvallende titel uit de bibliotheek mee. Ik had namelijk nog nooit van zo’n krokodilvogel gehoord en de naam sprak me meteen erg aan. Tegen het einde van het verhaal wordt overduidelijk waarom er voor deze titel is gekozen en dat vond ik erg sterk. De verhaallijn zelf is best boeiend, maar het leunt zwaar op mooie karakters als Esther de Laurenti en de bijzondere chemie tussen Jeppe en Anette.
Niet alleen de vergelijking met de krokodilvogel is erg origineel, ook de rol van het manuscript van Esther de Laurenti is verrassend. Ik vond alleen de eindconclusie wat rammelen, alsof er op het laatste moment nog wat losse eindjes aan elkaar geknoopt moesten worden.
Dat is erg jammer, want Katrine Engberg heeft een fijne, losse schrijfstijl die erg prettig leest en ze heeft overduidelijk een talent voor bijzondere personages en verhaallijnen. Ik hoop dat het einde in het volgende boek in deze serie (Bureau Kopenhagen) iets beter uit de verf komt.
Geen reacties