Broeder Marco Visconti is bibliothecaris van het benedictijner Monastero San Pietro en te gast bij de Venetiaanse Biblioteca Marciana. Ter ere van de vijfhonderdvijftigste verjaardag van deze bibliotheek wordt er een rijk geïllustreerde catalogus gepubliceerd en Marco assisteert bij het samenstellen van deze catalogus. Wanneer Marco in een middeleeuws boek een set van veel oudere papyrusvellen aantreft, voelt hij zich genoodzaakt om die vellen de bibliotheek uit te smokkelen. Als de Griekse tekst op deze papyrusvellen echt is, is dat namelijk een regelrechte sensatie en hij wil voorkomen dat deze vondst door Vaticaanse conservatievelingen wordt begraven.
De broer van Jezus
De eerste zin van het eerste stokoude papyrusvel heeft Marco met zijn gammele kennis van de Griekse taal vrij makkelijk kunnen vertalen: “Simon, broeder en apostel van de Heer, groet Philokrater en de gemeente van Alexandrië.”
Hij herkent het direct als een oud en nog onbekend evangelie dat het Nieuwe Testament niet heeft gehaald. De reden daarvoor is vrij simpel: het is geschreven door Simon, een van de broers van Jezus, en dat strookt natuurlijk niet met het verhaal van de Bijbel. Hierin is Jezus het enige kind van de eeuwige maagd Maria. Nog een zoon valt niet met dat beeld te rijmen.
Marco besluit de papyrusvellen aan zijn oude leermeester Giacomo Palazzo te laten zien, hij zal vast wel weten wat de beste volgende stappen zullen zijn. Maar met deze beslissing ontketent Marco onbedoeld een duizelingwekkende strijd op leven en dood.
De vertaling
De papyrusvellen gaan stiekem van hand tot hand en uiteindelijk wordt in Brussel bevestigd dat het inderdaad om authentieke documenten gaat. Een kopie van die documenten belandt in de handen van kunsthistorica Veronica de Nijs. Ze is gespecialiseerd in portrettering van Bijbelse vrouwen en is toevallig een wandelende encyclopedie op het gebied van Maria Magdalena.
Dat komt goed uit, want als zij samen met haar collega Alwina stukje bij beetje de complete tekst van het gekopieerde document vertaalt, blijkt Maria Magdalena hierin de sleutelfiguur te zijn:
“Al vanaf heel jonge leeftijd had Jezus de gave van genezing, die zich steeds verder ontwikkelde.
Op een dag was er een man naar Kafernaüm gekomen. Hij kwam uit Magdala aan Zee, enkele mijlen in de richting van Tiberias. ´Meester,´ zei hij, ´ik heb mijn dochter Mariamme naar u gebracht, omdat zij door geesten is bezeten en dan onsamenhangende klanken uitstoot. Dan komt het schuim haar op de mond te staan, ze knarst met haar tanden en wordt helemaal stijf.´ Jezus zei tegen hem: ´Breng haar bij me.´
De vader ging weg en kwam terug met zijn dochter, een jonge vrouw, zeer schoon van gestalte. Jezus zag haar en had haar lief.”
De Da Vinci Code 2.0
De Da Vinci Code is een van mijn favoriete thrillers ooit en destijds ging er een hele nieuwe wereld voor me open. Dat verhaal over Maria Magdalena had de pastoor op mijn katholieke basisschool nooit verteld!
De Magdalenacodex is in zekere zin op hetzelfde gebaseerd: Maria Magdalena was met Jezus getrouwd en ze hadden ten minste één zoon. Jezus was dus een man van vlees en bloed, de Romeinen en daaropvolgend de Christelijke kerk hadden alleen een heel ander verhaal rond zijn bestaan opgebouwd.
Het grote verschil met De Da Vinci Code is dat Jeroen Windmeijer en Jacob Slavenburg hun verhaal met beter onderbouwde bewijzen en geloofwaardigere feiten onderbouwen. In dat opzicht is dit boek zonder meer De Da Vinci Code 2.0.
Maar als ik enkel en alleen naar de verhaallijn en de spanningsboog kijk, dan haalt dit boek het niet bij de wereldberoemde bestseller van Dan Brown. De eerste helft heb ik ademloos in een enkele zonnige middag verslonden, maar daarna zakt het verhaal langzaam maar zeker in en volgde mijn leestempo hetzelfde patroon. De personages en gebeurtenissen boeten aan logica en geloofwaardigheid in, bovendien verdwijnt de vaart na die eerste 250 pagina’s ook.
Jammer, ik had hier heel graag geroepen dat dit boek veel beter dan De Da Vinci Code is!
Geen reacties