Niemand zeggen – M.J. Arlidge

Terwijl inspecteur Helen Grace naar het levenloze gezicht van de 16-jarige Eve Sutcliffe in het mortuarium van Jim Grieves kijkt, bekruipt haar een akelig gevoel. Het is alsof ze met één hand op haar rug vastgebonden aan het zwemmen is en verzuipt in het wassende water van geweld en wreedheden. Er woedt een ongekende misdaadgolf door Southampton en de moordzaken stapelen zich op terwijl Helen en haar team geen enkele aanwijzing kunnen vinden. Helen is de wanhoop nabij en heeft geen idee hoe ze de controle moet zien te behouden.

Joseph Hudson

In het vorige deel uit de Helen Grace-serie, Nog lange niet, had Helen een ontluikende relatie met rechercheur Joseph Hudson. Toen Helen erachter kwam dat hij voor haar had verzwegen dat hij aan zijn gestrande huwelijk een zoon had overgehouden die hij sindsdien niet meer had gezien, kwamen er serieuze barsten in hun verhouding. Het heeft ertoe geleid dat Helen hun relatie heeft verbroken en dat neemt Joseph haar niet in dank af. Hij heeft zich zelfs voorgenomen om haar het leven volkomen zuur te maken.

In een andere situatie zou Helen ervoor zorgen dat Joseph zou worden overgeplaatst, maar die luxe heeft ze momenteel niet. Charlie Brooks is na de bevalling van haar tweede dochter nog met zwangerschapsverlof en ze kan de ervaring van Joseph niet missen nu de hele stad door onrust en geweld in zijn greep wordt gehouden.

Net als ze denkt dat het niet erger kan worden, krijgt Helen het bericht dat een privédetective die bij een paar moordonderzoeken betrokken was, levend in brand is gestoken.

Muiterij in Helens team

Voor ze het weet hijgt korpschef Alan Peters in Helens nek. Er moeten resultaten geboekt worden, en snel een beetje. Helen doet haar uiterste best om logische conclusies uit de luttele aanwijzingen die ze heeft te halen, maar Joseph Hudson heeft zo zijn eigen ideeën over mogelijke verdachten en zorgt met een paar medestanders voor de start van muiterij in Helens team.

“Helen draaide zich om en liep met grote stappen naar haar kamer, vastbesloten om niet in verdere discussies verzeild te raken. Ze kon de reacties horen, het geroezemoes en gefluister, zelfs wat gevloek hier en daar, maar ze had geen zin om daarbij betrokken te worden. De bijeenkomst was niet goed verlopen en ze kon er beter een punt achter zetten dan een aanvaring met Hudson riskeren, niet in de laatste plaats omdat ze geen idee had wie zou winnen. Ja, ze had goed gehandeld, maar ze had daarvoor wel op haar strepen moeten staan en daar voelde ze zich buitengewoon ongemakkelijk bij. Dat had ze nooit eerder hoeven doen, ze had altijd kunnen rekenen op de trouw en het gezond verstand van haar team, maar nu er concurrerende machtsblokken ontstonden en Hudson vastbesloten was om nieuwe bondgenoten te ronselen, had ze weinig keus meer.”

Een open einde

Net als bij het zinderende vijfde deel uit de Helen Grace-reeks, Naar bed, naar bed, heeft dit boek een vrij open einde. Naar bed, naar bed eindigt met het gegeven dat Helen wordt gearresteerd voor meerdere moorden die ze niet heeft gepleegd. In het vervolgdeel Wie niet weg is, moet Helen zich dan ook in de gevangenis staande zien te houden. Ook dit boek is geen afgerond verhaal, het is overduidelijk dat in ieder geval een deel van dit plot in een vervolgdeel verder zal gaan.

Nu weet ik dat dat vervolgdeel er al is (Kom eens gauw) en dat dit boek ook al in mijn boekenkast staat, dus in dit geval vind ik dat niet zo erg. Ik moet er niet aan denken dat het boek zo eindigt terwijl ik geen idee heb wanneer het vervolg verschijnt.

Hoe dan ook, dit open einde zorgt er wel voor dat mijn Helen Grace-verslaving nog een tandje erger wordt. Het is dat ik een paar recensie-exemplaren van een uitgeverij heb ontvangen die ik eerst moet lezen, anders zou ik vandaag nog in dat nieuwe boek beginnen!