Ciao Sicilia – Marelle Boersma

Anne Sophie van Maanen heeft het niet makkelijk. Haar geliefde broer is jaren geleden overleden en haar moeder heeft ze een paar weken eerder ook al moeten begraven. Ze is bovendien getrouwd met Benny, een patser met een dure auto die erg blij is met zichzelf. Op de eerste paar pagina’s lijkt Anne Sophie een grijs muisje in een comfortabele slachtofferrol, maar daar komt snel verandering in. Deze thriller ontpopt zich namelijk tot een verhaal vol onvervalste girlpower!

Een stortvloed van opzienbarende gebeurtenissen

In wat losse, afwachtende schetsen wordt op de eerste paar bladzijdes de situatie van Anne Sophie duidelijk. Dan komt alles in een stroomversnelling en krijg je als lezer in pakweg 10 pagina’s een vracht aan opzienbarende gebeurtenissen over je heen gestort.

• Anne is onderweg naar Daan, de beste vriend van haar overleden broer. In zijn bakkerij werkt ze af en toe als chocolatier.
• Ze post een spannende brief, heeft een verdachte kneuzing op haar gezicht en doet een interne klaagzang over haar slechte huwelijk.
• Dan wordt ze op straat door twee Italianen ontvoerd. Benny is in de buurt en probeert dat te voorkomen. Anne Sophie schiet hem per ongeluk neer.

Ik was nog geen 20 bladzijdes op weg en zat verbaasd naar mijn Kobo te staren. Wat was dit en waar ging dit in hemelsnaam naartoe?

Ik mis wat geloofwaardigheid

Benny blijkt een agressieve klootzak te zijn die met veel duistere zaakjes bezig is. Ik vond dit wat ongeloofwaardig overkomen, het karakter van Anne Sophie lijkt hier namelijk niet echt mee te matchen. Ook als duidelijk wordt dat Anne Sophie door haar vader werd geslagen (vooral na het overlijden van haar broer), lijkt het allemaal net niet te kloppen.

Het verhaal komt op het eerste oog vluchtig en oppervlakkig over en is vergeven van halfbakken stereotypes. Het leest als een actiefilm die niet helemaal goed uit de verf is gekomen en die ik normaal gesproken met een half oog zou kijken terwijl ik op mijn telefoon door social media tijdlijnen scroll.

En toch bleef ik lezen. Je kunt nu eenmaal niet tegelijkertijd lezen en gekke kattenfilmpjes op Facebook bekijken.

Op Sicilië

Anne Sophie vertrekt dus met een nieuwe identiteit naar Sicilië en raakt daar nauw verstrikt in het gezin van een heuse padrone: Umberto Russo. Zijn vrouw Maria is ziek en doet haar aan haar eigen overleden moeder denken en ze gaat bij het makelaarskantoor van zijn zoon Arturo werken.

“Met de papieren in haar hand valt haar oog op de stapel die nog op het bureau ligt. Bovenaan een document waarop datzelfde adres staat. Haar blik schiet naar de deur van Arturo’s kantoor. Dicht. Gelukkig.
Snel pakt ze de papieren en loopt ermee naar het kopieerapparaat. Het gezoem klinkt vreselijk luid. Het zweet breekt haar uit. Als Arturo haar maar niet ontdekt. Terwijl het apparaat pagina’s blijft uitspugen, rent ze naar haar eigen bureau en pakt de brieven die ze nog moest kopiëren. Terug. Als hij nu binnenkomt, heeft ze een excuus. Hoe zwak ook.
Haar hart bonkt in haar keel als ze naar de teller staart die tergend langzaam terugtelt. Nog een paar pagina’s. Ze staat klaar met de brieven in haar hand voor het geval haar baas opeens zijn kantoor zou uitkomen.”

Er zijn meerdere maffiapraktijken die Anne probeert te doorgronden terwijl ze zich steeds meer thuis gaat voelen en voor meer mensen gaat zorgen. Ze ontfermt zich zowel over de zieke Maria, als over Isabelle van de koffiezaak c.q. chocolaterie en haar buurjongen Gigi. En langzaam maar zeker gaan al deze karakters onder je huid zitten.

Je leert ze kennen, leest hoe zij zichzelf ontwikkelen en tegen het einde komt er een ontzettend krachtig moment als Anne samen met Isabelle en Gigi met opgeheven hoofd, arm in arm, door het dorp lopen. Dit vond ik zo mooi dat ik er bijna emotioneel van werd. In mijn ogen wil dit zeggen dat dit boek tegen mijn eerdere verwachtingen en minpuntjes in heel goed is gelukt, anders was die brok in mijn keel er nooit geweest.

Nog wel even dit…

Toch bleef het me opvallen dat er een paar gaten in het verhaal zitten. Want het wordt maar niet duidelijk hoe Anne met de padrone in contact is gekomen. En het blijft een raadsel hoe het komt dat Anne een aardig woordje Italiaans spreekt. Daarnaast begrijpt ze in een mum van tijd de Siciliaanse gewoonten alsof ze al eerder op dit eiland is geweest, terwijl dat in het verhaal helemaal niet wordt benoemd.

Dit deel van het verhaal komt rommelig over en voelt afgeraffeld aan. Desondanks vond ik het een fijn boek dat me absoluut heeft geboeid. Ik zal het zeer zeker niet snel vergeten!