Wanneer Liv in een stonede bui samen met haar twee huisgenoten Ingvar en Egil een televisieprogramma over een enorme python ziet, zijn ze alle drie zwaar onder de indruk. Niet veel later zijn ze de trotse eigenaren van een baby tijgerpython die Liv Nero noemt. Al snel is Liv geobsedeerd door Nero, ze heeft het gevoel dat ze met hem kan praten en dat hij haar beschermt. Hij woont op haar kamer en ze heeft liever niet dat anderen – zelfs Ingvar en Egil – bij hem in de buurt komen. De band met haar slang, die steeds groter wordt, komt haar alleen erg duur te staan.
Dertien jaar later
Jaren nadat Liv bezeten van de tijgerpython Nero raakte, staat Mariam Lind met haar elfjarige dochter Iben in het vlakbij gelegen Kristiansund in een supermarkt. Iben wil met alle geweld een bepaald tijdschrift hebben, maar als Mariam haar dat weigert stormt Iben boos de winkel uit. Mariam verwacht dat Iben gewoon naar huis loopt, heel ver is dat niet. Toch treft ze alleen haar man Tor aan als ze uren later thuiskomt.
Iben wordt als vermist opgegeven en de uitgebluste rechercheur Roe Olsvik wordt op de zaak gezet en hij heeft zo zijn vraagtekens bij Mariam. Niet zo gek, want nadat haar dochter boos de winkel uit rende, verdween Mariam doodleuk uren van de radar.
Heeft zij iets met de verdwijning van Iben te maken of was dit toeval?
Reptielenherinneringen
Het verhaal wisselt veel van perspectief, voornamelijk tussen Liv, Mariam en Roe. Maar ook Nero de tijgerpython komt in de hoofdstukken ‘Reptielenherinneringen’ aan het woord om het geheel nog wat extra beklemmend en verontrustend te maken.
“Op een dag stond de koude vrouw weer voor de barrière. Een wezen dat hoog boven me uittorende en over de wereld heerste. Ik noemde haar de koude vrouw omdat ze koeler was dan de andere levende dieren die ik had gezien en omdat ze me koud eten gaf. De koude vrouw was hard. Zij had me hierin gelegd. Zij hield me gevangen en liet me alleen uit deze geurloze gevangenis als er kopers op bezoek kwamen. Die me treiterden met al die levendige aanstellerij waarop ik niet kon reageren, en die met hun gruwelijke ledematen op de barrière klopten. Voor ik haar leerde kennen, dacht ik dat het leven goed was. Ik dacht dat de wereld een jager zoals ik iets te bieden had. Nu wist ik dat ik zelf een prooi was. Niet voor een hongerige jager, maar voor de menselijke behoefte om andere schepsels op te sluiten en aan te staren.”
Diep in de krochten van de personages
Lange tijd vond ik het verhaal behoorlijk verwarrend. Aan de ene kant was er Liv met haar slang, aan de andere kant was er Mariam met haar verdwenen dochter. Ik had geen idee wat die twee met elkaar te maken hadden, vooral omdat er tussen hun verhaallijnen een verschil van dertien jaar zat. Wanneer langzaam maar zeker alle puzzelstukjes in elkaar vallen is de conclusie uiteindelijk gruwelijk en ontstellend.
Het is zonder meer fantastisch geschreven, Silje Ulstein is overduidelijk een ontzettend begaafd schrijfster die je diep in de krochten van haar personages laat kruipen. Wat mij betreft was Liv met haar obsessie voor Nero en haar verleden dat ze angstvallig uit haar leven wil verbannen het meest interessant. Het is haar band met die slang die dit boek duister en dreigend maakt.
Dit pikzwarte pareltje was het debuut van de Noorse Ulstein en ik ben in ieder geval erg benieuwd naar haar volgende boek!
Geen reacties