In het Perzië van 1576 is er onder het bewind van sjah Tahmasp I een overvloed van rijkdom en vrede. Daar komt alleen een abrupt einde aan als hij onverwacht sterft zonder dat hij een troonopvolger heeft benoemd. Zijn dochter prinses Pari stelt alles in het werk om de rust en het evenwicht in haar land terug te brengen, maar wil daarbij ook een belangrijke rol aan het hof bemachtigen. Dat is ondanks haar afkomst een gewaagde ambitie voor een vrouw, maar de jonge prinses laat zich door niets en niemand weerhouden.
Rechterhand van de sjah
Pari Khan Khanoum is de favoriete dochter van Sjah Tahmasp en door haar intelligentie en strategisch inzicht mag zij haar vader vanaf haar veertiende al adviseren in staatszaken. Ze groeit in haar rol en tegen de tijd dat haar vader onder verdachte omstandigheden sterft, is ze al jaren zijn rechterhand.
Als Pari een man was geweest, dan was het vanzelfsprekend dat zij haar vader als sjah zou opvolgen. Nu kan ze niet meer doen dan de schade beperken als haar halfbroer Haydar met een brutale actie de troon opeist. De onbekwame Haydar is niet opgewassen tegen de verstrengelde belangen van alle edellieden en binnen een mum van tijd is zijn plaats door Pari’s andere halfbroer, Ismaël, ingenomen.
Ismaël is vanwege zijn onbetrouwbaarheid door sjah Tahmasp twintig jaar eerder in een afgelegen kasteel gevangen gezet en het wordt al snel duidelijk dat dat een hele goede beslissing is geweest. Ismaël voert als nieuwe sjah een waar schrikbewind in waarbij al zijn familieleden voor hun leven moeten vrezen.
Jahaver-e-Shirazi
Het verhaal van Pari wordt door de ogen van haar trouwe eunuch, Jahaver-e-Shirazi, verteld. Jahaver heeft zich heel ongebruikelijk als jongeman bewust laten castreren om zo als eunuch een rol aan het Perzische hof te kunnen krijgen, puur en alleen omdat hij de executie van zijn vader wil uitzoeken.
Jahavers vader was twintig jaar lang een van de belangrijkste boekhouders van de sjah, maar als hij van misdaden wordt beschuldigd, wordt hij ter dood veroordeeld. Jahaver is er zeker van dat dit onterecht is geweest en gaat als hoofd informatie van prinses Pari op zoek naar aanwijzingen over de werkelijke gebeurtenissen.
“De aanblik van de turkooizen koepel van de Vrijdagmoskee beurde me weer op: de kronkelende witte lijnen leken alle hoop van de mensheid naar de hemel te leiden. Achter de moskee lagen de platte stenen van de begraafplaats. Ik versnelde met een zwaar gemoed mijn pas. Daar lag mijn vader begraven. Het was lang geleden dat ik zijn graf had bezocht. Ik wist zeker dat ik dat vaker zou moeten doen, maar telkens wanneer ik eraan dacht, kreeg ik een brandend gevoel in mijn maag bij het idee dat ik met lege handen bij hem zou aankomen. Ik wilde hem pas bezoeken wanneer ik hem kon verblijden met het nieuws dat het recht had gezegevierd, en wanneer ik de ziel van mijn moeder, die was begraven in het zuiden, kon toefluisteren dat ik gehoor had gegeven aam haar roep om wraak.”
Door de verweving van de verhalen van Pari en Jahaver ontstaan er twee verhaallijnen: die van Pari, waarbij ze zowel voor stabiliteit als erkenning voor haar daden en capaciteiten strijdt en die van Jahaver. Hij doet alles om Pari te steunen, maar ook om de eer van zijn vader te herstellen.
Een fenomenaal verhaal
Het vorige boek van Anita Amirrezvani – Dochter van Isfahan – is een boek dat ik minstens vijf keer heb gelezen. Het is zo’n prachtig geschreven verhaal over voor- en tegenspoed, krachtige vrouwen en het 17e eeuwse Isfahan dat ik er maar geen genoeg van kan krijgen.
Prinses van Perzië is wat mij betreft een minder sterk verhaal, het zal zeker niet bij mijn absolute favoriete boeken allertijden gaan horen. Toch is het een schitterend boek met bloemrijke, sfeervolle beschrijvingen, boeiende intriges en uitgebreide verwijzingen naar de gedichten van beroemde Perzische dichters.
Aan het begin van ieder hoofdstuk staat ook deel van een samenvatting van het verhaal over de demonen-koning Zahhak. Deze mythologische koning die de zwarte slangen die uit zijn schouders groeien moet voeden met de hersenen van mensen komt uit de Sjahnama, het nationale epos van Perzië van de dichter Ferdausi.
Door de verwijzingen uit dit gedicht naar het verhaal over de strijd om de Perzische troon heeft Anita Amirrezvani hoe dan ook opnieuw een fenomenaal verhaal geschreven dat nog lang in mijn gedachten heeft rondgedwaald.
Geen reacties