Stella is erg verdrietig als ze na het overlijden van haar opa zijn huis opruimt. Hij mag dan wel de respectabele leeftijd van 96 jaar hebben bereikt, hij was de enige familie die ze nog had. Haar oma was 20 jaar eerder al overleden en haar ouders zijn door een ongeluk om het leven gekomen toen ze amper 2 jaar oud was. Ze is door haar opa en oma opgevoed en nu hij er niet meer is, is haar ouderlijk thuis weggevallen. Ze is verbaasd als ze in haar opa’s spullen een brief tegenkomt waarin staat dat hij zijn as over het Griekse eiland Kreta gestrooid wil hebben. Stella weet namelijk niet beter dan dat haar opa niets van Kreta wilde weten.
Met een urn onderweg naar Kreta
Opa Evangelis is in het plaatsje Amari op Kreta geboren. Hij groeide er op in een streng gelovige Grieks-orthodoxe familie en toen hij 17 jaar oud was is hij naar het noorden vertrokken. Hij eindigde uiteindelijk in Tilburg en trouwde met een Nederlandse vrouw. Vervolgens wilde hij nooit meer iets met Griekenland of Kreta te maken hebben. Toen Stella na haar eindexamen met een vriendin een vakantie naar Chersonissos had geboekt was hij zelfs woedend op haar.
Inmiddels is Stella al jaren gelukkig getrouwd met Fabian, samen hebben ze twee kinderen: Lisa en Levi. Wanneer Stella de brief van haar opa vindt waarin hij aangeeft dat hij wil dat ze zijn as bij precieze coördinaten op Kreta uitstrooit, is Fabian degene die voorstelt om er dan maar meteen een familievakantie van te maken.
Zo gezegd, zo gedaan. Er worden vliegtickets en een huisje via Airbnb geboekt en voor Stella het weet is ze met een urn onderweg naar Kreta.
Het Omalos Plateau
Eenmaal op Kreta komen Stella en Fabian erachter dat de coördinaten van haar opa naar het hooggelegen Omalos Plateau leiden. Als ze daar eenmaal aankomen, snapt Stella er helemaal niets van. Waarom was deze onherbergzame en afgelegen plek zo belangrijk voor haar opa? Er is hier helemaal niets, het is moeilijk bereikbaar en het ligt ook niet in de buurt van zijn geboortedorp Amari. Het enige wat er te zien is, is een gedenkplaat met de namen van mannen die hier ooit zijn gestorven.
In zijn afscheidsbrief had haar opa haar opgedragen om niet naar Amari te gaan en vooral geen pogingen te doen om contact op te nemen met zijn eventueel overgebleven familie. In eerste instantie is Stella van plan om zich aan die wens te houden, toch begint ze steeds meer te twijfelen of ze dat niet toch moet doen. Ze wil graag begrijpen waarom haar opa hier ooit is vertrokken en nooit meer iets met zijn familie en zijn geboorteland te maken wilde hebben.
Behoorlijke zeperd
Ik kan doorgaans op en top genieten van de zomerthrillers van Suzanne Vermeer. Die verhalen meestal qua spanning en verhaallijn niet heel veel om het lijf en dat is prima. Het zijn boeken die zijn bedoeld om half soezend op een strandbedje te lezen en het gaat vooral om de zomerse sferen. Dit boek vond ik alleen een behoorlijke zeperd.
In het grootste deel van het verhaal gebeurt er namelijk serieus niets anders dan dat Stella met haar gezin de as van haar opa bij Omalos uitstrooit en dat ze eindeloos twijfelt of ze nu wel of niet naar haar roots moet gaan zoeken. Er worden tussendoor allerlei zogenaamde dreigingen naar voren geworpen – een mysterieuze man hier en een bijna-ongeluk daar – maar die slaan geen van allen ergens op. En naast de ergernis over al die langdradigheid is er ook nog het feit dat Stella, Fabian, Lisa en Levi net als ik in Tilburg zijn geboren en getogen. Dan zeg je friet en geen patat! 😉
Geen reacties