Hana Westerman is inspecteur bij de afdeling Zware Misdaden in de drukke Nieuw-Zeelandse stad Auckland. Tijdens een rechtszaak tegen Patrick Thompson, een jongeman die ze zelf heeft gearresteerd voor de verkrachting van de jonge Maori vrouw Ria, krijgt ze op haar telefoon een anoniem verzonden e-mail. Het bevat een filmpje van een vervallen gebouw en als ze daar na de rechtszaak een kijkje neemt, treft ze daar het lijk van een veroordeelde crimineel aan. Niet veel later ontvangt Hana weer een filmpje dat haar opnieuw naar een lichaam leidt. Al snel heeft het er alle schijn van dat ze met de eerste seriemoordenaar van Nieuw Zeeland te maken heeft.
Alleenstaande moeder, politie-inspecteur én Maori
Hana werkt al jaren als inspecteur en heeft er geen probleem mee dat haar directe leidinggevende haar ex-man Jay is. Ze respecteren elkaar en hebben afgezien van het feit dat ze al vijftien jaar niet meer samen zijn een goede werkrelatie. Ze moeten ook wel, want ze hebben samen een 17-jarige dochter: Addison.
Hana is zelf Maori, maar ze is niet bijzonder veel met haar afkomst bezig. Ze weet wel dat haar komaf en huidskleur haar tot een tweederangs burgerschap veroordelen. De rechtszaak tegen Patrick Thompson was daar een schrijnend voorbeeld van. Ondanks dat Jay blank is en Addison daarmee maar half Maori is, is zij erg verbolgen over hoe de Maori in de maatschappij worden behandeld. Ze verzet zich op alle mogelijke manieren met haar muziek, haar relatie met de non-binaire Plus One en haar kale hoofd tegen de gevestigde orde.
Terwijl de seriemoordenaar een spoor van vermoorde lichamen achterlaat, blijkt steeds meer dat deze misdadiger verbanden tussen de Maori en voormalige kolonisten trekt. Het dwingt Hana om stil te staan bij haar eigen verleden en om de keuzes die ze als Maori vrouw heeft gemaakt onder de loep te nemen.
Het daguerreotype
Wanneer Hana en haar partner Stan tijdens hun onderzoek op een daguerreotype uit 1863 stuiten, blijkt dit de sleutel voor het motief van de seriemoordenaar te zijn. Deze stokoude foto is op Mount Suffolk genomen en laat zes soldaten uit het Britse koloniale leger zien. Aan de boom achter hen is een naakte Maori man met een strop opgehangen, zijn handen en voeten zijn vastgebonden.
Ooit was Mount Suffolk, een berg net buiten Auckland, een belangrijk grondgebied van de Maori. Ze raakten het echter kwijt aan de Britse overheersers en hoewel de originele bewoners al jaren proberen om dit land terug te krijgen, hebben ze tot nu toe geen succes gehad. De moordenaar heeft dit daguerreotype en alle bijbehorende sentimenten als uitgangspunt voor zijn persoonlijke kruistocht genomen en houdt daarbij een bijzonder motto aan:
“Liever het bloed van onschuldigen dan helemaal geen bloed.”
Het onderzoek loopt uit op een enorme klopjacht waar uiteindelijk ook Hana’s naasten direct bij betrokken raken.
Meer een misdaadroman dan een thriller
Ik houd ervan als er een flinke dosis geschiedenis en cultuur in een thriller of roman zijn verwerkt, dat was de voornaamste reden waarom ik dit boek graag wilde lezen. Michael Bennett is er uitzonderlijk goed in geslaagd om een extra laag aan zijn thriller over een meedogenloze seriemoordenaar toe te voegen, het maakt het verhaal machtig interessant.
Een nadeel is alleen wel dat dit gegeven ervoor zorgt dat er veel vaart uit het verhaal wordt gehaald en dat het minder spannend is dan de gebruikelijke thriller met meerdere moorden. Ik zou dit boek dan ook zeker geen doorsnee ‘serial killer thriller’ noemen, het is in mijn ogen meer een misdaadroman. Er is veel meer ruimte voor de personages, hun drijfveren en hun verleden en de moorden zijn in zekere zin ondergeschikt. Het boek is desondanks ontzettend de moeite waard, al is het alleen maar omdat dit het verleden en de standpunten van de Nieuw-Zeelandse Maori zo goed belicht.
Het is al duidelijk dat er meer boeken over Hana Westerman zullen gaan verschijnen en alhoewel ik geen flauw idee heb hoe Michael Bennett haar nog verder uit kan diepen, ben ik absoluut geïnteresseerd in het vervolg.
Geen reacties