De Netflix-film The Thursday Murder Club is gebaseerd op een van mijn favoriete cosy crime boeken: De moordclub (op donderdag) van Richard Osman. Het was dus vanzelfsprekend dat ik er enorm naar uitkeek om te zien hoe de wereld van Elizabeth, Joyce, Ron en Ibrahim op het scherm tot leven zou komen. Met een cast van Helen Mirren, Pierce Brosnan, Ben Kingsley en Jonathan Pryce zou dat bijna niet mis kunnen gaan, toch heb ik een paar puntjes van kritiek die ik het vermelden waard vind.
Een veelbelovende start
Het eerste deel van de film is een feestje om naar te kijken. De vier hoofdpersonages zijn fantastisch gecast: Helen Mirren zet een koelbloedige en gevatte Elizabeth neer, Joyce krijgt dankzij Pierce Brosnan (in een verrassend luchtige rol) precies de warmte en onhandigheid die ze in de boeken ook heeft, en Ron en Ibrahim worden levensecht neergezet door Ben Kingsley en Jonathan Pryce.
Ook de jonge agente Donna de Freitas krijgt voldoende schermtijd om indruk te maken. Zelfs Stephen – een bijrol van Jonathan Pryce – is hier mooi uitgewerkt, waardoor het geheel meer gelaagdheid krijgt dan ik in eerste instantie had verwacht.
Het voelde voor mij echt alsof ik als enthousiast lezer van de boeken ineens oog in oog stond met de personages waar ik zo van ben gaan houden en dat komt omdat de chemie tussen de acteurs heel sterk is en er met zichtbaar plezier wordt gespeeld. Vooral de scènes waarin het viertal samenkomt om hun eigenzinnige theorieën te bespreken zijn heerlijk om te zien. Je merkt meteen dat de makers goed hebben gekeken naar wat de boeken zo populair maakt.
Personages die niet helemaal uit de verf komen
Toch waren er ook momenten die me minder overtuigden. Bogdan voldeed namelijk niet aan het beeld dat ik van hem in mijn hoofd had gevormd. In de boeken is hij een van de meest intrigerende personages: slim, charmant en met een rauw randje. In de film lijkt hij daarentegen wat vlakker, waardoor zijn rol minder indruk maakt. Bovendien klopte zijn uiterlijk voor geen meter, het had veel meer ruwe bolster blanke pit mogen zijn.
Chris Hudson, die in de boeken een mooie tegenhanger vormt voor Donna, kreeg naar mijn smaak te weinig aandacht. Dat vond ik jammer, want juist hun dynamiek voegt in de boeken veel humor en menselijkheid toe.
Daarnaast miste ik het scherpe, bijna absurdistische gevoel voor humor van Richard Osman. De film heeft absoluut glimlachmomenten, maar het boek is bij tijd en wijlen regelrecht hilarisch. Soms zelfs op zo’n manier dat je hardop moet lachen tijdens het lezen. Dat niveau haalt de film niet. Het resultaat is dat de luchtigheid van het verhaal wel aanwezig is, maar dat het op een enkel moment met Ron en Ibrahim (als je de film hebt gezien weet je vast welke scene ik bedoel) nooit écht uitbundig wordt.
Een getrouwe verfilming, maar met een addertje onder het gras
Qua verhaal volgt de film grotendeels het boek, al is er wel een verdachte geschrapt om het geheel overzichtelijk te houden. In eerste instantie werkt dat prima. Het verhaal loopt soepel, de intrige blijft overeind en het tempo zit er goed in.
Maar naarmate de film richting de climax gaat, blijkt dat het schrappen van die verdachte toch problematisch is geworden. Vooral Bogdan wordt hierdoor onterecht hard geraakt, waardoor een belangrijke verhaallijn voor mij uit balans raakt. Als lezer van de boeken voelt dit voor mij als een gemiste kans, zeker omdat het gevolgen heeft voor eventuele vervolgdelen.
Het valt ook op dat de film soms gehaast aanvoelt, maar ja, met een looptijd van nog geen twee uur is dat bijna onvermijdelijk. Waar Richard Osman in zijn boeken de tijd neemt om zijpaden te bewandelen, personages verder uit te diepen en humor subtiel in te vlechten, moesten er voor de film natuurlijk keuzes worden gemaakt. Die keuzes pakken alleen lang niet altijd even gelukkig uit, waardoor sommige plotpunten en personages minder ruimte krijgen dan ze verdienen.
Had dit geen miniserie moeten zijn?
Al met al is The Thursday Murder Club een vermakelijke film, maar ook een erg vluchtige versie van een rijk en origineel verhaal. Met een film van krap twee uur blijft het geheel uiteindelijk oppervlakkiger dan je als fan zou willen. Misschien had het beter gewerkt als miniserie, net als bij Dept. Q (de verfilming van De vrouw in de kooi van Jussi Adler-Olsen). In die serie kreeg het verhaal veel meer de ruimte en konden de personages zich echt ontwikkelen.
Wat blijft hangen na de aftiteling, is dus vooral een verlangen naar meer. Meer tijd met Elizabeth, Joyce, Ron en Ibrahim. Meer ruimte voor de onderlinge relaties, voor de bijzondere mix van spanning en humor, en voor de onverwachte wendingen waar Osman zo bekend om staat. Als de film bedoeld is als opmaat naar een reeks vervolgfilms, dan hoop ik dat de makers in die toekomstige delen wat meer lef tonen om de personages en hun verhalen volledig uit te werken.
Eindoordeel: luchtig maar vluchtig
Het is erg leuk om in deze Netlfix-film alle favoriete personages van De moordclub (op donderdag) te zien. De cast doet veel heel erg goed en de sfeer van het verhaal klopt ook voor een heel groot deel (al was Coopers Chase in mijn hoofd een stuk minder oubollig, maar dat is gewoon kniesoren). Toch wringt het dat de humor en de gelaagdheid van de boeken maar voor een deel zijn overgenomen. Als je het boek niet kent, is het een leuke detectivefilm. Maar voor de lezers voelt het eerder als een veelbelovende, maar iets te vluchtige eerste stap.
Geen reacties