Profiler Robert Hunter voelt zich geradbraakt als hij midden in de nacht van zijn rinkelende telefoon wakker wordt. Hij heeft eerder die nacht in een café aardig wat drank weggewerkt en is met een donkerharige vrouw naar haar huis gegaan. Ze ligt nu naast hem, maar hij heeft geen idee hoe ze heet. Uiteindelijk dringt tot hem door dat zijn nieuwe partner, Carlos Garcia, aan de lijn hangt. En dat hij naar het Angeles National Forest moet komen omdat daar een dode vrouw is gevonden. Robert is als lid van de divisie Bijzondere Moordzaken heel wat gewend, maar wat hij niet veel later in een aftands krot net buiten Los Angeles aantreft, is genoeg voor nog veel meer jaren van nachtmerries.
De Crucifixkiller
De dode vrouw die in dat vervallen huisje in het Angeles National Forest aan touwen tentoon is gesteld is levend gevild. Haar gezicht is weg, haar tanden zijn getrokken. En terwijl ze verminkt aan die touwen hing, was ze gedwongen om zichzelf in een grote passpiegel te bekijken. Ze stierf door een hartstilstand, veroorzaakt door pijn en uitputting.
Al die feiten zijn in principe al genoeg om de doorgewinterde Robert Hunter te doen gruwelen. Maar hij krijgt pas echt kippenvel als hij de nek van de vermoorde vrouw bekijkt. Hier is een symbool in de huid gekerfd, een tekening van twee kruisen die op elkaar staan. Robert kent dit symbool maar al te goed, het is het teken dat de Crucifixkiller een tijd terug op al zijn zeven slachtoffers achterliet.
Hunter en zijn vorige partner Scott Wilson hadden destijds de gestoorde geloofsfanaticus Mike Farloe als de Crucifixkiller opgepakt. Mike Farloe bekende en vervolgens werd hij tot de doodstraf veroordeeld. Die is een jaar eerder uitgevoerd. Dat er nu een vergelijkbare moord is, kan twee dingen betekenen: Er is een copycat, maar het symbool van de Crucifixkiller is maar bij een handjevol mensen bekend. Of de vermoedens van Robert waren destijds toch goed, Mike Farloe was niet de werkelijke moordenaar.
Terugkeer van de nachtmerrie
Robert heeft nog altijd nachtmerries van het bloedbad dat de Crucifixkiller heeft aangericht. De reden waarom hij destijds tegen zijn intuïtie inging en uiteindelijk accepteerde dat Mike Farloe al die gruweldaden had aangericht was vooral omdat hij wanhopig was om de vreselijke seriemoordenaar te stoppen.
Op het moment dat Mike Farloe bekende zaten zowel hijzelf als zijn partner Scott Wilson volledig op hun tandvlees. De Crucifixkiller maakte geen enkele fout, liet geen flintertje bewijs achter en er bleven maar afschuwelijk toegetakelde lijken opduiken. Iedereen nam uit radeloosheid genoegen met Mike Farloe.
“’Waarom geloofde niemand je toen je zei dat Mike Farloe de Crucifixkiller niet was?’
‘Zo was het niet. Uiteindelijk begrepen hoofdinspecteur Bolter en mijn ex-partner Scott mijn redenering wel. Maar door alle bewijzen die in Farloes auto waren gevonden, samen met zijn bekentenis, konden we niet veel meer doen. Het lag in de handen van het openbaar ministerie. En zij wilden die redenering niet horen.’ Hunter keek omlaag en overwoog of hij moest doorgaan. ‘Misschien wilden we gewoon allemaal dat het eindelijk eens afgelopen was,’ zei hij uiteindelijk. ‘Het had te lang geduurd. Diep vanbinnen wenste ik stiekem dat Farloe de echte moordenaar was. En nu is de nachtmerrie terug.’”
Volledig in het verhaal gezogen
Zo nu en dan kom je een thriller tegen die met kop en schouders boven het gemiddelde spannende leesvoer uitsteekt. Dit is zo’n thriller. Chris Carter had met zijn serie over Robert Hunter natuurlijk al de nodige faam verworven, maar die was grotendeels aan me voorbij gegaan. Toen hij in het afgelopen jaar met twee nieuwe boeken uit deze Robert Hunter-serie kwam en deze allebei op Hebban belachelijk hoge waarderingen kregen, werd duidelijk dat ik deze meneer Carter niet langer kon negeren.
Dat bleek uiteindelijk een behoorlijk juiste conclusie, want al na een paar bladzijdes was ik volledig in het verhaal gezogen en kon ik niet meer stoppen met lezen. Wat een pageturner! Robert Hunter is een boeiend karakter dat tussen alle actie en spanning netjes wordt uitgewerkt en zijn nachtmerries werden al snel de mijne.
Het verhaal zit ook nog eens uitstekend in elkaar en heeft een ontknoping die ik met geen mogelijkheid aan had zien komen. Het zou zomaar kunnen dat ik een nieuwe thrillerschrijver aan mijn favorietenlijstje toe kan voegen, maar dan moet het volgende deel over Robert Hunter wel net zo steengoed zijn.
Geen reacties