De 23-jarige Joy doet haar best om niet te gaan huilen tijdens het online functioneringsgesprek met haar baas. Als HR-medewerker had ze alles op alles gezet om ervoor te zorgen dat er meer vrouwen in hogere functies bij deze organisatie kwamen werken, maar nu blijkt dat die moeite niet wordt gewaardeerd. Ze is te progressief. Te gedreven. In een opwelling dient Joy haar ontslag in, niet beseffend dat ze zich daarmee in de nesten werkt. Ze kan nu haar huur niet meer betalen en zal weer bij haar ouders moeten gaan wonen. Ze ondergaat haar lot dapper, maar eenmaal terug in haar ouderlijk huis wordt ze met vervelende oude herinneringen geconfronteerd.
Een vlek in ’t Joppe
Nog voordat Joy weer in haar oude kamer bij haar vader en moeder is ingetrokken, zit een onbekende man door de satellietbeelden van Google te dwalen. Dat doet hij heel vaak, hij beeldt zich dan in dat hij vliegt. Hij was graag piloot geworden, maar dat is hem niet gelukt. Nu moet hij het met die beelden doen.
Bij toeval ziet hij op de nauwkeurigere beelden van Google een vlek in ’t Joppe, het meer waar hij vroeger vaak met vrienden kwam. Hij zoomt in en beseft na lang turen dat het een auto moet zijn die in het meer ligt. Opnieuw denkt hij terug aan die lange zomers, toen hij ’s avonds bij knapperende kampvuurtjes samen met klasgenoten aan de rand van het meer biertjes zat te drinken. Joy was daar ook bij, zij heeft zijn leven verwoest. Als hij die auto in het meer kan vinden en zijn vermoedens over die auto kan bevestigen, heeft hij eindelijk een manier gevonden om Joy te laten boeten.
Een paar dagen later verschijnt er een anoniem bericht op de telefoon van Joy: ‘Ik weet van jou en Boris. Je wil vast niet dat jouw geheim bekend wordt. Betaal me 3000 euro en ik zwijg.’
Oude lijken uit de kast
De hele wereld van Joy staat stil als ze het bericht op haar telefoon leest. Ze was bezig om zichzelf weer bij elkaar te rapen. Ze had besloten om een studie voor docent maatschappijleer te gaan volgen en werkte in de tussentijd bij een lokaal café. Nu krijgt ze opeens haar grote geheim voor kiezen en wordt ze bedreigd. Ze zal drastische stappen moeten nemen om te voorkomen dat haar oude lijken uit de kast vallen.
“Ik ben één bonk zenuwen. Hoeveel tijd krijg ik nog? En hoe ga ik het geld straks bij de afperser krijgen? Ik werk elke dag en verkoop veel kleding. De afgelopen dagen heb ik handenvol pakjes naar het postagentschap gebracht. Vanmiddag stond het tienermeisje met haar moeder voor de deur. Ze vertrok met een grote glimlach op haar gezicht, en met mijn mintgroene kastje. De twintig euro die de moeder me betaalde, kwam uit een grote beurs die bijna uitpuilde van het papiergeld.”
Een aangename verrassing
Onder water was het boek van de maand van de Crime Compagnie Club en dat is maar goed ook, want ik denk niet dat ik dit boek zelf uit het enorme aanbod in de winkel zou hebben gekozen. Het lijkt op het eerste gezicht namelijk niet echt een heel bijzonder verhaal te zijn, toch wist Annet Hulst me aangenaam te verrassen.
Die verrassing kwam niet zozeer door het plot of de schrijfstijl, maar wel door het feit dat ik me continu afvroeg wie die geheimzinnige man was. En dat ik er ook telkens naast zat. Naar de ontknoping toe wordt de spanning flink opgevoerd en wordt uiteindelijk opgevolgd door een spectaculair einde. En een totaal onverwachte uitsmijter als toetje.
Het zijn deze aangename verrassingen die het zo leuk maken om bij de Crime Compagnie Club aangesloten te zijn: je krijgt boeken in je handen geduwd die je anders nooit zou lezen. Zo staat opeens Annet Hulst op mijn radar en ik denk niet dat ze daar snel vanaf zal gaan.
Geen reacties