Het verkeerde kind – M.J. Arlidge & Julia Crouch

Sarah zit er behoorlijk doorheen als ze samen met haar drie maanden oude zoontje in de kinderwagen naast haar met haar oud-collega Lisa zit te lunchen. Het is gebleken dat Max aan neonatale diabetes lijdt en aangezien ze nog twee iets oudere kinderen heeft, is ze te druk om ook nog te kunnen werken. Dat vind ze vreselijk, ze laat Lisa weten dat het moederschap haar zwaar valt. Vooral huilbaby Max drijft haar regelmatig tot waanzin. Na de lunch wandelt ze met Max door het park om tot zichzelf te komen. Eindelijk is de baby even stil en neemt ze een moment voor zichzelf. Maar dan is opeens de kinderwagen leeg…

Onder verdenking

De verdwijning van baby Max zet direct veel in gang. Ze krijgt politie agenten over de vloer en Sarah moet tientallen keren van seconde tot seconde vertellen wat er aan die verdwijning vooraf ging. Waar ze was, wie ze zag, wat ze deed. Daarbij wordt ze geconfronteerd met het gevoel dat iedereen om haar heen, zelfs haar echtgenoot Jake, denkt dat zij zelf achter de verdwijning van Max zit.

Heel vreemd is dat niet, want Sarah wilde eigenlijk geen derde kind. Het was Jake die haar ervan wist te overtuigen dat dit kind meer dan welkom was. Hij hield er alleen geen rekening mee dat ze een baby zouden krijgen die alleen maar huilt en extra zorg nodig heeft. En dat Sarah dit in haar eentje allemaal niet zou trekken, aangezien hij zich nauwelijks met de kinderen bemoeit.

In de tussentijd wordt Sarah door media volledig verguist. Ze staat niet alleen onder verdenking bij haar man en de politie, heel het Verenigd Koninkrijk lijkt haar een ontaarde moeder te vinden. Ze heeft niet goed genoeg voor hem gezorgd en nu kan hij op vrij korte termijn sterven als hij niet zijn dagelijkse medicijnen krijgt. Aangezien de politie weinig vorderingen maakt en zich vooral op haar concentreert, besluit Sarah om zelf te gaan zoeken.

Jenna en Willow Star

De hele mediastorm rond baby Max en zijn verdachte moeder Sarah gaat compleet aan Jenna Star voorbij. Ze woont samen met haar partner Gaz en hun drie kinderen in een camper, op een klein kampeerterrein waar ook anderen wonen die zo min mogelijk met de huidige maatschappij te maken willen hebben.

Sinds kort hebben ze een vierde kind: het baby jongetje Blaze. Jenna heeft tegen haar oudste dochter Willow gezegd dat de moeder van Blaze, Meadow, een kennis van haar is die niet langer voor het kind kon zorgen en dat Blaze daardoor haar nieuwe broertje is. Willow vindt dat prima, haar twee andere broertjes zijn ook op die manier aan hun gezin toegevoegd. Ze baalt alleen wel dat de zorg voor deze nieuwe baby voor een groot deel op haar schouders zal rusten.

“Blaze huilt.
Het lijkt het enige te zijn wat hij doet, het arme kind. Hij mist Meadow zeker. Willow heeft alles geprobeerd om hem rustig te krijgen. Ze heeft met hem op haar heup over het terrein heen en weer gelopen, heeft zelfverzonnen liedjes voor hem gezongen. Tussen twee flesjes door heeft ze hem op haar vingers laten sabbelen, op haar kin, op haar schouder. Hij wil alleen de borst, en ze is al langs alle gezinnen op de standplaats geweest om te zien of er vrouwen zijn die borstvoeding geven en bereid zouden zijn om hem even aan te leggen, net als Miriam bij haar heeft gedaan.”

Enigszins onterecht

‘Met een naam als M.J. Arlidge op de kaft zal een boek vast en zeker een kaskraker worden’, dat zal de uitgever ongetwijfeld hebben gedacht toen ze een tijdje geleden besloten om bestseller auteur Arlidge aan minder bekende schrijvers te koppelen. Het gevolg daarvan was ‘De laatste steen’ (dat ik nog niet heb gelezen) en dit recentere ‘Het verkeerde kind’. Beide boeken verkopen volgens mij heel goed, ook al heb ik het idee dat bij beide boeken de naam van Arlidge enigszins onterecht als eerste op de kaft staat.

Ik heb alles wat M.J. Arlidge ooit schreef gelezen, dus ik kan wel zeggen dat ik behoorlijk bekend ben met zijn schrijfstijl. En die was in dit boek in geen velden of wegen te bekennen. Wil dat zeggen dat Het verkeerde kind een slecht boek is? Alles behalve dat, het is een ijzersterke thriller die je alleen maar op het puntje van je stoel kunt lezen.

Het is alleen wel zo dat ik er vrij zeker van ben dat Julia Crouch dit heeft geschreven, naar M.J. Arlidge heeft gestuurd en dat hij vervolgens redactioneel commentaar heeft gegeven. Het zal door zijn inbreng vast een nog beter boek zijn geworden, maar om zijn naam dan in zulke chocoladeletters als eerste te vermelden…