Het is 1623 als de 18-jarige Eva Ment op het feestje van een vriendin Jan Peterszoon Coen ontmoet. Coen heeft als gouverneur-generaal van Nederlands-Indië heel veel aanzien en het is alom bekend dat hij naar Amsterdam is gekomen om een bruid te vinden. Met zijn 37 jaar is hij nog altijd zowel ongehuwd als kinderloos en hij vindt het zelf de hoogste tijd om daar verandering in te brengen. Hij laat direct zijn oog op Eva vallen, maar zij staat niet meteen te springen om op zijn avances in te gaan. Hij mag dan wel charmant en rijk zijn, ze ziet het niet zitten om naar Batavia te vertrekken om daar zonder haar familie in de tropen te gaan wonen.
Wikken en wegen
De familie van Eva bevindt zich in de betere kringen van Amsterdam. Eva’s vader, Claes Ment, is lakenverver en koopman. Dankzij zijn huwelijk met de gegoede Sophia Benning liepen zijn zaken altijd vrij goed en kon hij met Sophia en hun zeven kinderen een aardige woning in de Warmoestraat betrekken. Het is geen groot huis, maar het staat in ieder geval in een goede buurt.
Door de jaren heen is de concurrentie in de ververij alleen flink toegenomen en komt de familie Ment wat krapper bij kas te zitten. Door hun lagere stand zijn Eva en haar oudere zus Lysbet niet interessant als huwelijkspartner voor mannen uit de hogere kringen, dus de aandacht van een rijk man als Jan Peterszoon Coen wordt door Claes en Sophie Ment van harte verwelkomd.
Eva wikt en weekt. Jan is een aardige man, wereldwijs en intelligent. Ze is om hem gaan geven en in principe zou ze best met hem willen trouwen. Het feit dat ze dan met hem naar een onbekend eiland aan de andere kant van de wereld zou moeten gaan, houdt haar alleen tegen. Maar dan komt er aan haar getwijfel een abrupt einde en gaat ze in op het aanzoek van Jan Peterszoon Coen.
Hun nieuwe thuis
Het is uiteindelijk 1627 als Eva met Jan en hun pasgeboren dochtertje de Nederlandse kust langzaam aan de horizon ziet verdwijnen. De reis is zwaar en duurt bijna half jaar, maar dan komt eindelijk hun nieuwe thuis in zicht: Batavia.
“’De Gravenstraat,’ zei Jan, en Eva glimlachte.
De weg leidde naar een brug die een geelbruine rivier overspande. De rijtuigen rolden eroverheen, de stadspoort door.
Erg groot was Batavia niet. Slechts één lange hoofdweg en een paar zijstraten. Er waren gevels, grachten en bruggen, en als het niet zo heet was geweest en er geen palmbomen hadden gestaan, zou Eva gedacht hebben dat ze in een Hollandse stad reed. Maar wel een heel jonge, zonder ook maar één oud gebouw. Alles zag er strak en nieuw uit.”
Een heerlijke tijdreis
Wat heeft Simone van der Vlugt met Het schaduwspel toch weer een heerlijke tijdreis gecreëerd! De twee historische personages Jan Peterszoon Coen en Eva Ment worden niet alleen volgens de geschiedenisfeiten maar ook met hun gedachten en daden tot leven gewekt, aangevuld met details die de tijdsgeest goed weergeven.
Ik vind het mooi hoe Eva met het leven in Batavia wordt geconfronteerd en hoe ze daar op haar eigen manier mee omgaat. Zoals altijd heeft Van der Vlugt een sterke vrouw met eigen denkbeelden als middelpunt van haar verhaal gekozen en dat is eigenlijk niet meer dan logisch. Eva Ment heeft immers niet alleen als vrouw van Jan Peterszoon Coen een plekje in de kantlijn van de geschiedenisboeken gekregen, ze heeft ook haar strepen verdiend door haar werk met de ‘staatsdochters’. Dankzij dit boek komt Eva eindelijk verder dan de voetnoten en zo hoort het ook.
Geen reacties