De Zweedse verfilming van de boeken over De Åremoorden van Viveca Sten staat al een tijdje op Netflix, maar voor mij was het typisch zo’n serie om te bewaren voor de donkere dagen. Dus toen onlangs de klok werd verzet en het buiten weer koud en guur werd, besloot ik er eindelijk eens goed voor te gaan zitten. Ik heb de twee boeken van Viveca Sten namelijk met veel plezier gelezen en mijn verwachtingen voor de verfilming waren behoorlijk hoog. Uiteindelijk bleken die verwachtingen misschien net iets té hoog…
Een vreemde opzet
De structuur van de serie is om te beginnen nogal bijzonder, want het complete ‘seizoen’ telt vijf afleveringen. De eerste drie afleveringen duren ongeveer 35 minuten en behandelen het eerste boek: Verborgen in de sneeuw. De laatste twee afleveringen gaan over Verborgen in de schaduw en duren respectievelijk een uur en drie kwartier.
Dat voelde vreemd. Doorgaans heeft een serie per seizoen een gelijkmatige lengte voor iedere aflevering, zeker wanneer het om een boekverfilming gaat. Dan verwacht je dat het eerste seizoen volledig over boek één gaat en dat er later een tweede seizoen over boek twee volgt. Bovendien: als boek één in drie korte afleveringen verteld kan worden en boek twee in twee langere afleveringen, dan had dit ook prima in twee films gepast.
Het zijn keuzes die me opvielen, maar uiteindelijk verandert het weinig aan het eindresultaat zelf.
Opvallende wenkbrauwen
In de boeken draait alles om de twee hoofdpersonages: Hanna Ahlander en Daniel Lindskog. Ze zijn allebei sympathiek en hebben naast de moordzaken in het Zweedse Åre ook persoonlijke verhalen die veel toevoegen. De actrice die Hanna speelt, Carla Sehn, komt goed overeen met het beeld dat ik tijdens het lezen in mijn hoofd had. Maar bij Daniel Lindskog had ik een heel ander gevoel.
Ja, het personage Daniel Lindskog is half Italiaans, maar de acteur Kardo Razzazi oogt wel héél mediterraans. En dan die wenkbrauwen: groot, opvallend en voortdurend in een treurig standje. Ik moest er zeker drie afleveringen aan wennen voordat ik hem volledig als Daniel kon zien.
Dat soort dingen blijft altijd lastig bij boekverfilmingen: je hebt zélf een beeld gevormd, en de vertolking daarvan kan flink botsen met je eigen verbeelding. Dat was wat mij betreft bij deze verfilming zeker het geval.
De verhaallijn
In de boeken hebben Hanna Ahlander en Daniel Lindskog door hun verleden de nodige trauma’s, waardoor ze allebei flink wat diepgang hebben. Hun persoonlijke problemen zijn dan ook essentieel voor de sfeer en opbouw van de verhalen. In de Netflix-serie blijft daar echter vrijwel niets van over. De complexe lagen zijn teruggebracht tot een paar vluchtige bijzinnen.
De verfilming richt zich ook nog eens volledig op de moorden, waardoor er een vrij gemiddelde Scandinavische krimi overblijft. Heel jammer, want er zat veel meer potentie in als de personages meer ruimte hadden gekregen. Natuurlijk is een verfilming altijd compacter dan het boek, maar doordat de personages zo vlak zijn geworden, voelt het nu alsof je naar een snelle samenvatting zit te kijken.
Als je de boeken hebt gelezen, kun je deze serie wat mij betreft gerust overslaan. Heb je de boeken niet gelezen, dan kan het wél de moeite waard zijn. Je mist dan in elk geval niet het gevoel dat je naar een slap aftreksel zit te kijken.
Geen reacties