Ik deed de deur van de boekwinkel voorzichtig open. Ik hijgde nog wat na van mijn sprintje en keek voorzichtig rond, want ik was een paar minuten te laat. Toen hoorde ik helemaal achterin de winkel iemand over een microfoon vertellen dat er vanavond zelfs iemand helemaal uit Tilburg was gekomen.
“Jazeker, Tilburg is aanwezig” riep ik meteen, terwijl ik opgelaten een plaatsje in het publiek zocht. Ik had al een rood hoofd van het rennen, daar waren zojuist nog een paar tinten rood bij gekomen.
Het was 13 september 2014 en ik was zojuist helemaal naar Haarlem gereden om oog in oog te komen staan met mijn favoriete schrijfster: de Amerikaanse Amy Tan. Ze was in Nederland vanwege haar nieuwe boek (The Valley of Amazement) en deze Haarlemse boekhandel had haar als een van de weinigen weten te strikken voor een openbare boekpresentatie.
Op dat moment was ik al bijna twintig jaar groot fan haar boeken. Het begon bij ‘The Kitchen God’s Wife’ dat tijdens mijn studie voor het bijvak Engelse en Amerikaanse literatuur op mijn leeslijst had gestaan. Het was het meest indrukwekkende boek dat ik ooit las en heb het sindsdien minstens vijf keer opnieuw gelezen.
Natuurlijk, ‘The Joy Luck Club’, Amy Tan´s eerste internationale bestseller, heb ik daarna ook gelezen. Net zoals ‘The Bonesetter’s Daughter’ en ‘Saving Fish from Drowning’. Maar ‘The Kitchen God’s Wife’ bleef mijn favoriet.
Totdat ik een paar jaar later ‘The Hundred Secret Senses’ tegenkwam. Ik las het op een moment dat ik me meer in het concept reïncarnatie aan het verdiepen was en deze zowel hilarische als aangrijpende roman paste precies in dat straatje. Ook dat boek heb ik meerdere keren gelezen en iedere keer weer ontroerde het me tot diep in mijn ziel.
Dit verhaal werd me nog dierbaarder toen ik weer ettelijke jaren later moeder van een Chinese zoon werd. Ik las het voor de zoveelste keer, liet het (in het Nederlands) aan mijn man lezen en we waren er allebei van overtuigd dat dit ook ons verhaal was. Verbonden zielen die op verschillende werelddelen worden geboren en elkaar dan toch weten te vinden, ik krijg opnieuw kippenvel als ik daar aan denk.
Maar goed, deze briljante schrijfster zat op deze warme zomeravond gewoon voor mijn neus. En ik had mijn versleten versie van ‘The Hundred Secret Senses’ op mijn schoot liggen.
Amy Tan bleek die avond veel meer dan een onvoorstelbaar getalenteerd schrijfster te zijn. Ze was ook nog eens een fantastisch verteller. Ze vertelde over haar jeugd in San Francisco, haar verre reizen, grappige anekdotes en haar carrière. Het hele publiek hing aan haar lippen en volgens mij zat ik haar zelfs met open mond aan te staren, zo geweldig vond ik haar.
En toen kwam dus het signeermoment. Met het zweet op mijn rug stond ik in de rij. Onder de ene arm had ik ‘The Valley of Amazement’, onder de andere ‘The Hundred Secret Senses’. Ik moest haar gewoon zeggen hoeveel dit boek voor mij en mijn gezin betekende. Durfde ik dat? Ik moest het durven, een kans als deze zou ik misschien nooit meer krijgen.
De rij werd korter en korter en toen was het mijn beurt. Ik ging met samengeknepen billen op de stoel naast haar zitten en begon gewoon te vertellen. Over ‘The Hundred Secret Senses’, hoe vaak ik het had gelezen, hoe het me nog steeds tot tranen kon roeren en dat ik het verhaal ook zo toepasselijk vond voor mijn eigen gezin. Dat ik diep van binnen wist dat mijn man, mijn zoon en ik gewoon zielsverwanten waren, net zoals de personages in haar boek.
Ze was duidelijk onder de indruk van mijn spontane braindump en ze wilde alles weten over onze zoon. Hoe hij heette, hoe oud hij was en waar hij was geboren. Maar het feit dat er nog andere mensen stonden te wachten gaf ons gesprek niet heel veel ruimte. Ik kreeg uiteindelijk een hele mooie persoonlijke opdracht in mijn boek en ik nam ook nog eens gewoon een selfie van ons samen. Die bleek achteraf behoorlijk wazig te zijn (het was immers 2014), maar het mocht de pret niet drukken.
Ik had mijn heldin ontmoet en mijn lievelingsboek had zojuist een nog veel hogere emotionele waarde gekregen!
Geen reacties