Sophie Beckett heeft het uitstekend voor elkaar. Ze woont in een prachtig huis aan Chester Terrace met uitzicht over Regent’s Park, is getrouwd met de succesvolle mediamanager Scott Morton en moeder van de 18-jarige Chas en de 12-jarige Katie. Daarnaast is ze ook nog eens presentatrice bij een veelbekeken ontbijtshow op televisie. Het leven lacht haar toe, zolang ze het gedrag van haar rebelse dochter even vergeet. Wanneer Katie voor de zoveelste keer van school wordt geschorst, besluit Scott om thuisonderwijzeres Deanna in te schakelen. Maar daarmee worden de problemen niet bepaald opgelost.
Serieuze issues
Katie mag dan pas 12 jaar oud zijn, haar gedrag loopt op alle mogelijke manieren de spuigaten uit. Ze was net drie dagen terug op school van haar vorige schorsing – ze had laxeermiddel in de lunch van haar klasgenoten gedaan – en wordt nu opnieuw weggestuurd, waarschijnlijk voorgoed. Dit keer omdat ze een locker in brand had gestoken. Het is waarschijnlijk dat geen enkele school haar nu nog wil hebben. Helemaal geen school is natuurlijk geen optie, daarom regelt Scott dat Katie thuisonderwijs krijgt totdat er een definitievere oplossing is gevonden.
Dat thuisonderwijs komt in de vorm van de beeldschone Deanna. Alles aan haar is perfect en dan blijkt ook nog eens dat Katie het heel goed met haar kan vinden. Sophie had al het gevoel dat ze met haar dochter had gefaald, nu een veel jongere vrouw wel goed met Katie om kan gaan, voelt dat als een extra trap na.
Ze ziet zichzelf de laatste tijd sowieso als een oud zeikwijf, want de producenten van het TV programma dat ze presenteert vinden dat ze zich te oubollig kleedt. Tel daarbij op dat ze door haar krankzinnig vroege werktijden bijna altijd in de logeerkamer slaapt en dat ze haar man amper nog echt spreekt, dan is het wel duidelijk dat Sophie serieuze issues heeft.
Vreselijke hoofdpijn
Sophie probeert met alle macht de controle over haar leven te behouden, maar in de tussentijd glipt er steeds meer door haar vingers weg. Ze wordt vergeetachtig en verward, slaapt steeds slechter en dan is er ook nog eens die vreselijke hoofdpijn.
“Katie begint te eten en ik ben dankbaar dat er niet weer een confrontatie is gevolgd. Er zit een band van pijn om mijn hoofd, ter hoogte van mijn ogen en voorhoofd en dan helemaal eromheen. Die hoofdpijnen zijn ondraaglijk aan het worden. Eerst dacht ik dat het door een hoge bloeddruk kwam, en dus googelde ik wat. Het bleek stressgerelateerd, maar ik voel me niet echt beter nu ik dat weet. Het is het soort pijn dat niet overgaat door de dagelijkse dosis paracetamol en ibuprofen die ik vroeger innam te maximaliseren. Dat verminderde de spanning in mijn schouders wel een beetje, maar niet veel later was de kloppende pijn terug.”
Er gaat het nodige mis
Dit boek lezen is alsof je een gruwelijk ongeluk in slow motion bekijkt. Sophie lijkt alles prima op orde te hebben met haar gezin en haar carrière, maar langzaam valt alles uit elkaar. Haar dochter ontspoort en wordt onhandelbaar, haar huwelijk begint barstjes te vertonen, haar baan staat op de tocht nu haar kleding belangrijker blijkt te zijn dan haar prestaties… En als klap op de vuurpijl verschijnt daar de jonge en frisse Deanna in haar huis. En Scott lijkt haar al langer te kennen, maar blijft dat maar ontkennen.
De spanning wordt in dit verhaal steeds verder opgevoerd, maar tijdens die opvoering gaat er wat mij betreft het nodige mis. Zo vond ik een deel van het verhaal behoorlijk voorspelbaar en rammelde het andere deel aan alle kanten. Dalgliesh heeft zo zijn best gedaan om met een onverwacht einde te komen dat iedere geloofwaardigheid het raam uit is gesmeten.
Dat is behoorlijk jammer, want schrijven kan hij wel. Het is een beklemmend boek dat moeilijk is weg te leggen, alleen tegen het einde vliegt het uit de bocht.
Geen reacties